Our love story part 2 ;)

19.

(Vanuit Ilse)

Het was een paar weken later en de situatie van Sofie was nog niet veranderd. Ik vond het verschrikkelijk dat de toekomst onzeker was. Elke keer als ik Sofie zag brak mijn hart, maar ik wist dat ik nog een kind had om voor te zorgen. Ik kon niet de hele dag lopen huilen. Dat kon ik Daan gewoon niet aandoen. "Liefje, ben je wakker?" Bart deed de deur van onze slaapkamer open. Ik keek op. "Ja." Zuchtte ik. Bart kwam naast me op bed zitten en pakte mijn hand vast. "Heb je goed geslapen?" Vroeg hij. "Mwah... Niet echt. Heeft het ziekenhuis nog gebeld?" Vroeg ik. Bart schudde zijn hoofd. "Gelukkig." Zuchtte ik. "Daan gaat ook mee naar Sofie vanavond. Dat vroeg hij net." Zei Bart. "Oh? Wat fijn." Ik keek Bart aan en hij glimlachte. Hij gaf me een kus op mijn wang en ik begon zachtjes te snikken. Bart sloeg zijn armen om me heen en streelde mijn rug. "Rustig maar liefje..." Suste hij. "Ik ben gewoon bang..." Snikte ik. "Dat snap ik wel schat, ik ben ook bang." "En er is nog iets." Ik keek Bart aan. Hij schrok even. "Wat dan?" Vroeg hij. Ik zuchtte diep. "Ik ben al een tijd niet meer ongesteld geweest..." Ik begon weer te huilen. "Maar lieverd... Dat komt vast door alle stress van de afgelopen weken..." Zei Bart terwijl hij me weer een knuffel gaf. "Ik weet het niet Bart... Ik vertrouw het echt niet..." Snikte ik. "Maar... Je kunt toch niet zwanger zijn?" Vroeg Bart beduusd. Ik keek hem aan. "Ik besefte me dat het wel kan. Ik slik de pil al een jaar niet meer en we gebruiken niks anders... Dus het kan best." Bart leek even te schrikken, maar liet niks merken. "Lieverd, we doen gewoon even een test en dat weten we het zeker. Misschien is het wel loos alarm." Ik begon weer te snikken. "Ik kan toch niet zwanger zijn terwijl mijn dochter dood ligt te gaan?!" Bart sloeg zijn armen om me heen en gaf me een kus op mijn hoofd. "Lieverd... Je moet je niet schuldig voelen. Maak je nou niet zoveel zorgen..." Ik werd langzaam wat rustiger en keek Bart met betraande ogen aan. Hij veegde mijn tranen weg en gaf me een kus op mijn lippen. "Ik hou van je schat, wat er ook gebeurt. Dat weet je. Hier komen we ook wel doorheen, je bent echt niet zwanger, dat weet jij ook. Samen kunnen we alles aan weet je nog?" Zei hij. Ik knikte en gaf hem een knuffel. Bart had gelijk. Het was gewoon stress.

COMMENTS?
TIPS?