Our love story part 2 ;)

30.

(Vanuit Ilse)

"We gaan haar vandaag proberen wakker te maken." Zei een arts toen Bart en ik in het ziekenhuis waren. "Het kan zijn dat ze daar niet op reageert, maar om eerlijk te zijn denken wij dat ze wakker wordt." Bart en ik keken elkaar aam en ik slaakte een zucht van opluchting. Maar toch was er angst, want wat nou als Sofie er niet op zou reageren? Zou ze dan überhaupt nog wel wakker kunnen worden? Ik probeerde er niet aan te denken toen we bij Sofie zaten. "Het kan zijn dat ze zo gaat bewegen, dus niet schrikken. Dat kom doordat er al voor de helft minder slaapmedicatie wordt toegediend." Glimlachte een verpleegster. We knikten en de verpleegster verliet de kamer."ik ben bang..." Zuchtte ik terwijl ik mijn hoofd op de schouder van Bart legde. "Het komt goed schatje." Zei hij. Hij sloeg zijn arm om me heen en gaf me een kus op mijn hoofd. Zo zaten we een tijdje, onze handen in elkaar en kijkend naar onze dochter. Ze bewoog een beetje, al was ze nog wel in een diepe slaap. Dit stelde me wel een beetje gerust. Zou ze dan toch wakker worden?

(Vanuit Sofie)

Er ging een flits door mijn hoofd. Ik hoorde piepjes. Wat was dit? Waar had ik last van? Ik probeerde mijn ogen te openen, maar het lukte niet. Het maakte me bang. De piepjes hielden niet op en nu hoorde ik ook stemmen. De stem van mama herkende ik vaag, maar van de rest had ik geen idee. Ik probeerde me te concentreren op de geluiden, maar ik kon het niet. "Volgens mij wordt ze wakker." Hoorde ik. Het was een vreemde stem. Ik voelde dat mijn hand vastgepakt werd. "Word maar wakker liefje..." Hoorde ik zachtjes. Dat was mama! Ik probeerde te bewegen, en tot mijn opluchting lukte dat. "Rustig liefje, alles komt goed. Doe maar rustig." Suste mijn moeder. Ik probeerde mijn ogen nog een keer open te doen en zag een fel licht. Snel deed ik mijn ogen weer dicht. "Bart, ze deed haar ogen open." Hoorde ik mijn moeder nu zeggen. "Echt waar?" Hoorde ik. Nu herkende ik ook de stem van papa. Ik deed mijn ogen weer moeizaam open en zag vaag het gezicht van mijn moeder. Ze glimlachte. "Hé liefje... Word maar rustig wakker. We hebben je zo gemist..." Ik zag dat ze een traan van haar wang veegde. Ik had geen idee waar ze het over had. Waar was ik eigenlijk? "W...waar ben ik?" Probeerde ik te zeggen. Ik zag mijn ouders verbaasd kijken. "In het ziekenhuis liefje." Zei mijn vader toen. "Ze kan al weer praten?" Vroeg mijn moeder vol ongeloof. "Blijkbaar wel." Glimlachte een man die in de kamer stond. Ik begreep dat dit een arts was. Ik snapte er helemaal niks meer van. "Word maar even rustig wakker meid." Zei de arts. Ik probeerde te knikken en deed mijn ogen weer dicht.

COMMENTS?
TIPS?