Our love story part 2 ;)

38.

(Vanuit Sofie)

Mama lag naast me in bed naar de tv te staren. Het klonk misschien gek, maar ik voelde me een stuk veiliger nu. "Hoe is het met Daan eigenlijk?" Vroeg ik na een tijdje. Ik maakte me toch wel een beetje zorgen om hem. "Goed. Hij is een stuk vrolijker sinds het beter met jou gaat." Antwoordde mijn moeder. Ik glimlachte en knikte. "Je voelt je schuldig naar hem toe he?" Zei mijn moeder na een tijdje. "Ja..." Zuchtte ik. Mijn moeder trok me tegen zich aan en wreef over mijn wang. "Dat hoeft niet liefje, dat weet je." Ik knikte en legde mijn hand op de buik van mijn moeder. Ze glimlachte en legde haar hand op die van mij. Ineens voelde ik iets geks. "Wat was dat?" Vroeg ik een beetje geschrokken. "Het kindje schopte." Glimlachte mijn moeder. "Echt waar?" Bracht ik verbaasd uit. Mijn moeder knikte. "Gek he?" Vroeg ze. Ik knikte. "Maar wel heel schattig! Wauw..." Mama glimlachte en gaf me een kus op mijn wang. "Ik hou van je..." Zei mijn moeder. Ik glimlachte. "Ik ook van jou mam."

(Vanuit Ilse)

Het was half 1 's nachts en Sofie en ik waren aan het praten. "Wat hebben jullie eigenlijk gedaan toen jullie hoorden wat er is gebeurd?" Vroeg Sofie. "Papa en ik zijn naar het ziekenhuis gereden, zeg maar gerust gescheurd." Grinnikte ik. Sofie lachte. "En toen?" Vroeg ze nieuwsgierig. "Toen kregen we te horen dat het helemaal niet goed met je ging en dat de kans bestond dat je het niet ging redden." Zei ik. Ik vond het altijd moeilijk om het te vertellen. Sofie knikte. "Heftig..." Zei ze. Ik knikte. "Ik wil helemaal niet dood." Ik glimlachte. "Dat weet ik schat, en daarom vonden wij het ook zo erg." "Hebben jullie veel gehuild?" Vroeg Sofie toen. "Ja. Zelfs papa heeft veel gehuild." Antwoordde ik. Sofie keek me met grote ogen aan. "Heeft papa gehuild?" Vroeg ze verbaasd. Ik grinnikte. "Ja, natuurlijk schat. We houden heel veel van je." Sofie zuchtte. "Het spijt me zo erg..." Ik gaf haar een knuffel en fluisterde:"niet doen liefje... Alles komt goed..."