Our love story part 2 ;)

18.

(Vanuit Ilse)

Daan had wel zo stoer gezegd dat het hem niet uitmaakte hoe eng Sofie eruitzag, maar nu we in de auto zaten op weg naar het ziekenhuis zag ik hem een beetje bang kijken. Ik keek achterom. "He liefje, je hoeft niet bang te zijn." Zei ik. Daan knikte en ik keek uit het raam. De afgelopen speelden zich nog een keer in mijn hoofd af. In die paar dagen was mijn hele leven veranderd. Wat nou als het nooit meer goed zou komen? Ik kon Sofie echt niet missen... Bart legde zijn hand op mijn been en ik voelde een traan op mijn wang. Snel veegde ik de traan weg en ik glimlachte even naar Bart. Toen we er waren liepen we met z'n drieën door de gangen van het ziekenhuis. Ik vond het ook wel spannend. Straks raakte Daan in paniek of zo... Gelukkig stelden de artsen hem ook een beetje gerust. "Kom maar. Het is echt niet eng." Verzekerde ik Daan nog een keer. Hij knikte en pakte mijn hand vast. Ik glimlachte even en we liepen naar de kamer van Sofie. Het deed nog elke keer pijn om haar zo te zien. Daan schrok even, maar het viel gelukkig mee. "Zo lijkt ze echt op een vuurtoren..." Merkte hij ineens op. Bart en ik keken elkaar aan en schoten in de lach. Daan lachte nu ook. "Dat is toch zo? Haar haar lijkt echt super rood." Ik knikte grinnikend. "Je hebt gelijk schat." Ik was blij dat Daan zo reageerde, al zag ik wel dat het hem echt wat deed. Hij bleef dicht tegen me aan staan en ik sloeg mijn arm om hem heen. Toen we na een half uur weer in de auto zaten keek ik achterom. "Ik ben trots op je." Zei ik met een glimlach. Daan glimlachte.

Toen ik die avond naast Bart in bed ging liggen voelde ik dat ik doodmoe was. "Hoe laat moeten we morgen in het ziekenhuis zijn voor dat gesprek?" Vroeg ik. "Half 12." Bart trok me naar zich toe. "Ontspan nou eens liefje." Zei hij. Ik zuchtte. "Ik doe mijn best." Bart glimlachte en gaf me een kus. "Wat moeten we doen als het fout gaat?" Vroeg ik ineens. Bart keek me aan. "Geen idee, maar daar moeten we nu nog helemaal niet aan denken." Zei hij. Ik haalde mijn schouders op. "Maar stel nou dat het niet goed gaat?" Vroeg ik nog een keer. "Dan moeten we door liefje." Was het antwoord van Bart. "Maar ik kan niet door zonder Sofie." Hield ik vol. Bart gaf me een kus in mijn haar. "Ik ook niet liefje, maar dat is nu nog helemaal niet aan de orde. Ga nou maar gewoon lekker slapen. Dat heb je nodig." Ik zuchtte en gaf hem een kus.

COMMENTS?
TIPS?