Our love story part 2 ;)

28.

(Vanuit Ilse)

Het was een paar dagen later en ik liep samen met Daan door de gangen van het ziekenhuis. We waren net even bij Sofie geweest en nu liepen we naar de verloskundige want ik had een echo. Bart was wat regelen thuis en ik had hem verzekerd dat hij niet mee hoefde te gaan. "Hier is het." Zei ik toen we op de afdeling kwamen. We gingen in de wachtkamer zitten en ik voelde de andere mensen naar Daan en mij kijken. "Mam, waarom is papa er eigenlijk niet bij?" De stem van Daan haalde me uit mijn gedachten. "Omdat hij dingen moest regelen van mij, dus nu mag jij mee." Glimlachte ik. Daan grinnikte. "Ja, best wel leuk." "Ja toch? Zie je dit ook eens." Ik besefte me ineens dat niemand nog wist dat ik zwanger was. Shit... Nou ja, wat maakte het ook uit. Toen mijn naam geroepen werd stonden Daan en ik op en liepen het kamertje in. "Alles zit er prima uit. Jij en de baby doen het heel goed." Glimlachte de verloskundige tijdens de echo. Ik glimlachte terug en zuchtte opgelucht. Dat was al een zorg minder. Toen we het kamertje uitliepen trok ik Daan tegen me aan. Hij voelde dat ik het moeilijk had en stopte even met lopen om me een knuffel te geven. Er liep een traan over mijn wang. "Ik hou van je lieverd..." Snikte ik zachtjes. "Ik ook van jou mam." Zei Daan.

(Vanuit Bart)

Toen ik die middag thuis kwam riep ik:"ik ben thuis!" Ik hoorde niks. "Ilse?!" Riep ik nog een keer. Weer geen reactie. Ook Daan was spoorloos verdwenen. Wat was dit? Ik probeerde Ilse te bellen maar ze nam niet op. Ik begon me echt een beetje zorgen te maken nu. Er zou toch niks ergs aan de hand zijn? Opeens bedacht ik me iets. Ik reed naar de studio en deed de deur open. Daar zat Ilse in elkaar gedoken. Ik hoorde haar zachtjes snikken. "He liefje..." Zei ik en ik liep op haar af. Ik kwam naast haar zitten en trok haar naar me toe. Ilse drukte zich tegen me aan en snikte verder. "He, het is al goed liefje, het is al goed. Rustig..." Suste ik. Ilse werd langzaam wat rustiger en keek me aan. "Het spijt me... Ik moest gewoon even weg..." Zuchtte ze. Ik veegde een blond pluk uit haar betraande gezicht. "Je moet geen sorry zeggen liefje, dat is niet nodig. Waar is Daan?" "Bij mijn moeder." Ilse keek me aan. "Ik weet het echt niet meer Bart..." Stamelde ze en ze begon weer te huilen. Ik gaf haar een knuffel. "Wat niet liefje?" Ilse liet me een de echo foto van vanmorgen zien. "Het is gewoon zo verwarrend allemaal..." Zuchtte ze. Ik knikte en zo bleven we een tijdje zitten. In elkaars armen starend naar de foto, alsof de tijd even stilstond.

COMMENTS?
TIPS?