Our love story part 2 ;)

29.

(Vanuit Ilse)

Het was een paar weken later en ik was vandaag 16 weken zwanger. Je kon het al best een beetje zien en ik had het ook al bekend gemaakt. De kritiek was best heftig, maar het kon me niks schelen. Het enige waar ik nu mee bezig was, was met mijn gezin. Sofie lag nog steeds in coma, maar het zag er al een stuk beter uit. De dokters hoopten dat ze in de komende weken ging ontwaken. Beter nieuws konden we niet krijgen. Nu zat ik bij Sofie. Bart was net weg om Daan naar school te brengen. Ik zuchtte en keek naar mijn dochter. Ik pakte haar hand en gaf er een kusje op. Haar haar had alweer bijna de oude kleur viel me nu op. Dat zou dan geen dure verf zijn geweest. Ik grinnikte even om mijn eigen gedachten. Ik had veel meer hoop nu de dokters ook positief waren. Ineens voelde ik iets in mijn buik. Ik legde mijn hand op mijn buik en was even stil. Toen voelde ik het weer. Ik kende dit gevoel... Dit waren schopjes... Ik keek van Sofie naar mijn buik en er liep een traan over mijn wang. Ik miste haar zo erg... Waarom kreeg zij dit niet mee...? Het was gewoon niet eerlijk... Ik stond op en drukte een kus op de wang van Sofie. "Het spijt me zo erg liefje..." Fluisterde ik door mijn tranen heen.

Toen ik in de auto zat begon ik echt te huilen. Ergens had ik gehoopt dat Sofie wakker zou zijn als ik het kindje zou voelen, maar het mocht niet zo zijn. Wat wou ik graag dat Sofie dit meekreeg... Ik zuchtte diep en startte de auto. Ik reed niet naar huis, maar naar de studio. Ik wist dat JB daar was, en ik had even behoefte aan hem. "Hey Ils! Jij zou toch niet komen vandaag?" Zei JB verbaasd toen ik binnenkwam. Ik glimlachte even. "Hey, ik moest hier even heen." JB keek me onderzoekend aan. "Er is wat gebeurd of niet?" Vroeg hij. Hij kende me ook veel te goed. Ik knikte en vertelde het hele verhaal. Toen begon ik te huilen. JB gaf me een knuffel. "Rustig Ils..." Suste hij. Ik keek hem met betraande ogen aan. "Ik ben gewoon zo bang dat Sofie nooit meer wakker wordt... Zuchtte ik." JB streelde mijn rug. "Dat snap ik wel... Maar zolang er hoop is moet je dat blijven houden Ils..." Ik knikte en glimlachte even. "Bedankt." JB glimlachte. "Geen dank."

COMMENTS?
TIPS?