Our love story part 2 ;)

48.

(Vanuit Sofie)

"Liefje, kun je me alsjeblieft vertellen wat er gebeurd is?" Vroeg mijn moeder na een tijdje. Haar stem klonk rustig, al wist ik zeker dat ze heel erg geschrokken was. "Kimberly kwam hier en... En ze zei dat ze nog niet klaar met me was en als ik niet mee zou werken zou ze mij echt vermoorden..." Verder kwam ik niet, want ik barstte weer in tranen uit. Mijn moeder drukte me nog dichter tegen haar aan en streelde mijn rug. "Rustig liefje... Fijn dat je dit hebt verteld. We laten je niet alleen liefje." Inmiddels was papa ook in de kamer gekomen. "Dus ze heeft je eigenlijk gewoon bedreigd." Was zijn conclusie. Ik keek hem aan. "Eigenlijk wel ja. Moeten we aangifte doen?" Vroeg mama. Ik schrok van haar woorden. "Wat? Aangifte? Dan vermoord Kimberly me echt!" Snikte ik. "Rustig liefje. Dat gebeurt niet. Alles wordt opgelost als we aangifte doen." Suste mijn moeder. Ik keek naar papa en hij knikte. Het zou allemaal wel.

De volgende dag voelde ik me al een stuk beter dan de dag ervoor. "Mama, mag ik naar buiten?" Vroeg ik aan mijn moeder. Ze keek op. "Ja, natuurlijk. Zullen we een klein stukje gaan wandelen? We kijken wel hoever we komen." Stelde mijn moeder voor. Ik knikte en niet veel later liepen we door het park. "Maar mam, hoe kun jij nou eigenlijk zwanger zijn?" Vroeg ik na een tijdje. Mijn moeder had me namelijk altijd verteld dat ze daar al te oud voor was. "Om eerlijk te zijn heb ik ook geen idee. Blijkbaar werkt alles nog." Grinnikte ze. "En wanneer kwamen papa en jij erachter?" Vroeg ik. Ik kende dit hele verhaal natuurlijk nog niet. "Toen jouw toestand nog heel kritiek was. Ik was al heel lang niet meer ongesteld geweest en ik dacht natuurlijk dat dat door de stress kwam. Toen heb ik toch maar voor de zekerheid een zwangerschapstest gedaan en die was positief." Vertelde mijn moeder. "En toen?" Vroeg ik. Mijn moeder glimlachte. "Ik was compleet overstuur. Mijn dochter lag dood te gaan en ik was zwanger. Ik was heel bang dat mensen zouden denken dat papa en ik jou probeerden te vervangen, maar dat viel gelukkig mee." Ging mijn moeder verder. We gingen op een bankje zitten. "Dacht je dat echt?" Vroeg ik verbaasd aan mijn moeder. Ze knikte. "Ik heb heel veel gehuild in die periode hoor." Ze glimlachte even. "Maar ik ben zo blij dat wij hier nu samen zijn... Toen was dit echt een onrealistische gedachte Soof, dat jij ooit weer zou kunnen lopen." Zuchtte mijn moeder. Ik glimlachte en legde mijn hoofd op haar schouder. "Ik hou van je mam." Zei ik. Mijn moeder drukte een kus op mijn hoofd. "Ik ook heel veel van jou liefje."

Die avond zaten Daan en ik op zijn bed. Dit deden we anders eigenlijk nooit, maar sinds ik ziek was geweest waren Daan en ik veel closer. "Ik ben blij dat je terug bent Soof..." Zei Daan. Er liep een traan over zijn wang. Ik glimlachte. "Waarom huil je nu?" Vroeg ik. "Omdat ik echt heel bang was dat je dood ging..."  Snikte Daan. Ik glimlachte en gaf hem een knuffel. Na hem een tijdje geknuffeld te hebben voelde ik dat hij in slaap gevallen was. Ik grinnikte even en legde hem wat beter op bed. Daarna ging ik naast hem liggen. Ik was ook wel moe eigenlijk. Al snel viel ik in een diepe slaap.

(Vanuit Ilse)

"Het is wel heel stil daar. Ik ga even kijken." Zei ik tegen Bart toen ik geen geluiden meer hoorde uit de kamer van Daan. Toen ik binnenkwam zag ik waardoor dat kwam. Sofie en Daan lagen tegen elkaar aan te slapen. Het zag er schattig uit. Ik glimlachte en maakte er een foto van. "Bart, kom eens kijken." Zei ik bovenaan de trap. Bart kwam naar boven en glimlachte toen hij zag wat ik bedoelde. "Wat lief." Zei hij. Ik knikte. Bart sloeg zijn arm om me heen en ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Bart drukte een kus op mijn hoofd en ik keek hem aan. We kregen nog een kind. Over een tijdje hadden we gewoon nog een kind. Een vlaag van geluk ging door mijn lichaam heen en ik legde mijn hand op mijn buik. Bart legde zijn hand op de mijne en even bleven we zo staan. Ik had al het geluk van de wereld...