Our love story part 2 ;)

39.

(Vanuit Sofie)

Het was een paar dagen later en ik staarde een beetje uit het raam. Toen ik voetstappen hoorde keek ik op. Het was Marion, de verpleegster die wel vaker bij me kwam. "Hey, hoe voel je je?" Vroeg ze terwijl ze mijn infuus controleerde. "Wel goed." Antwoordde ik. Ik wil zo snel mogelijk weg hier, dus ik deed lekker positief. Marion glimlachte. "Mooi. Je bloedwaardes gaan ook omhoog dus je gaat echt vooruit." Ik zuchtte opgelucht. "En wanneer mag ik weg?" Vroeg ik. Marion ging naast me zitten. "Dat weet ik niet. Je moet wel voldoende zijn aangesterkt." Zei Marion. "Ja, maar wat nou als ik de hele dat op de bank ga liggen en dat mijn ouders alles doen? Kan het dan ook nog niet?" Vroeg ik. Marion lachte. "Ik snap dat je hier heel graag weg wilt, maar je zult echt nog even moeten wachten vrees ik." Ik knikte teleurgesteld. "Maar misschien, als je heel veel geluk hebt, denkt de dokter daar wel anders over." Knipoogde ze. Ik glimlachte dankbaar naar haar. "Maar meisje, je moet wel beseffen dat je heel veel geluk hebt gehad. Het heeft niet veel gescheeld Sofie." Zei Marion toen. "Nee... Ik weet het." Zuchtte ik. Marion glimlachte en legde haar hand op mijn arm. "Ik denk dat het zo heeft moeten zijn." "Geloof je dat?" Vroeg ik. Marion knikte. "Ja, jouw taak hier op aarde is nog niet vervuld." Zei ze. Ik moest lachen op de uitspraak van Marion. Ik wist niet dat ze zo zweverig was, maar ik vond het wel lief. "Mijn moeder had het ook zo kunnen zeggen." Grinnikte ik. Marion lachte. "Dat dacht ik al."

(Vanuit Ilse)

"Dus ze wil graag naar huis?" Vroeg JB. Het was avond en JB was bij ons. Ik knikte. "Sofie is helemaal klaar met het ziekenhuis." "Logisch natuurlijk, maar ze moet wel begrijpen dat het niet kan." Voegde ik eraan toen. JB schudde zijn hoofd. "Ze heeft echt een klap gehad." "Zeg dat wel." Zuchtte Bart. Ik wilde niet eens denken aan de lange weg die we nog te gaan hadden. Als Sofie thuis was, zou dit gedoe nog lang niet afgelopen zijn. Ze zou nog weken rustig aan moeten doen, misschien wel maanden... Toen JB weg was stond ik een beetje verdrietig uit het raam te staren. Ineens voelde ik twee warme armen om me heen en een kus op mijn wang. "Liefje, het komt wel goed." Zei Bart. Ik zuchtte en leunde tegen hem aan. "Weet ik... Ik vind het gewoon zo rot voor Soof..." Bart streelde door mijn haar. "Dat weet ik liefje, dat weet ik." Ik zuchtte diep en dacht na. Waarom moest Sofie dit nou overkomen?