Our love story part 2 ;)

21.

(Vanuit Ilse)

De volgende ochtend liepen Bart en ik na een bezoek aan Sofie door naar een andere afdeling. Ik had een afspraak met de verloskundige gemaakt en we konden vandaag al langskomen voor een echo. Ik was bloednerveus. Ik kon echt niet geloven dat ik zwanger was en ik voelde me ontzettend schuldig. Toen we in de wachtkamer zaten voelde ik de hand van Bart op mijn been. Ik pakte zijn hand vast en keek hem aan. Gelukkig was de wachtkamer verder leeg."ik kan dit echt niet." Fluisterde ik terwijl ik mijn hoofd op de schouder van Bart legde. "Jawel liefje. We kunnen het wel." Bart gaf me een kus op mijn wang en toen werden we geroepen. We liepen naar binnen en gingen zitten. De verloskundige leek wel een beetje verbaasd toen ze mij zag, maar zei er niks over. Na een paar vragen werd er een echo gemaakt. "Alles ziet er prima uit. Je bent al negen weken zwanger." Zei de verloskundige. "Negen weken al?" Vroeg ik verbaasd. De verloskundige knikte. "Ja. Het kan zijn dat u dacht dat uw menstruatie uitbleef door stress." Ik knikte. "Dat dacht ik inderdaad." Toen we het hartje hoorden begon ik te huilen. Bart gaf me een kus en pakte mijn hand vast. Ik wist niet hoe ik me moest voelen. Ik had gewoon echt geen idee...

"Hoe moeten we dit in godsnaam aan Daan vertellen?" Vroeg ik toen we in de auto zaten. Bart keek me aan. "Ik denk dat we het gewoon moeten vertellen. Hij zal er wel even aan moeten wennen, maar dat geeft niet." Zei Bart terwijl hij de motor startte. Ik knikte en staarde uit het raam. "Maak je geen zorgen he schatje?" Bart legde zijn hand op mijn been. Ik schudde mijn hoofd. Ik maakte me ontzettend veel zorgen. Ik wilde niet denken aan alles wat er kon gebeuren...

Toen we thuis kwamen zat ik in de armen van Bart op de bank. Er liepen af en toe wat tranen over mijn wangen maar ik was best rustig. Opeens hoorden we de voordeur open gaan. "Ben thuis!" Riep Daan vanuit de gang. Ik keek Bart aan. Hij gaf me een kneepje in mijn hand en een kus op mijn wang. Toen Daan binnen kwam keek hij geschrokken naar mijn rode ogen. "Wat is er?!" Vroeg hij meteen. Ik zuchtte. "Kom maar even zitten." "Is er iets met Sofie?" Daan was echt bang merkte ik. Ik schudde mijn hoofd. "Nee. Het is iets anders. Ik snap het als je heel boos op ons bent, maar papa en ik zijn er gisteren achter gekomen dat ik zwanger ben." De mond van Daan viel open. "Het spijt me zo erg..." Stamelde ik. "Ik ben helemaal niet boos op jullie. Echt niet." Zei Daan. Bart en ik keken elkaar verbaasd aan. "Niet?" Vroeg Bart. Daan schudde zijn hoofd. "Sofie zei ook altijd dat ze nog wel een broertje of een zusje wilde." Bij die woorden begon ik te huilen. Ik ging naast Daan zitten en gaf hem een knuffel. "Niet huilen mam." Zei hij. Ik glimlachte door mijn tranen heen. "Sorry liefje."

Die avond zat ik alleen bij Sofie. Alles piepte om me heen, maar verder was het dood stil op de afdeling. Ik keek naar mijn dochter. Ze was lijkbleek. Ik pakte haar hand en gaf er een kus op. "Je zou heel boos op me zijn als je dat zou kunnen... Ik ben zwanger..." Zei ik zacht. Toen begon ik te huilen. Wat wilde ik graag dat mijn dochter gewoon boos op me kon zijn en lekker kon puberen, gewoon zoals het hoorde. Snikkend keek ik naar mijn kleine meisje. "Word alsjeblieft wakker Sofie... Ik mis je zo erg..."

COMMENTS?
TIPS?