(Vanuit Daan)
Ik keek op mijn wekker. Het was kwart over die 's nachts en ik had nog geen oog dichtgedaan. Er spookte van alles door mijn hoofd. Ik was zo bang dat het fout zo gaan met Sofie en mama was zwanger... Dat had ik al helemaal niet aan zien komen. Toch was ik niet boos op mijn ouders. Waarom zou ik? Ineens ging de deur van mijn slaapkamer open. "Ben je nog wakker liefje?" Vroeg mijn moeder verbaasd. "Ja." Ik keek haar aan. Ze kwam naast me op bed zitten en ik ging tegen haar aanzitten. "Waarom ben jij wakker?" Vroeg ik. Mijn moeder haalde haar schouders op. "Ik kon gewoon niet slapen." Ik knikte en legde mijn hoofd op haar schouder. Mijn moeder sloeg haar arm om me heen. "Ik weet dat je bang bent Daantje, dat zijn wij ook. Dat mag je best zeggen." Zei ze. "Maar jij zegt ook niet vaak dat je bang bent, tenminste niet als ik erbij ben." Zei ik. Ik schrok een beetje van wat ik zojuist gezegd had, maar het was wel waar. Mijn moeder was een beetje verbaasd over mijn uitspraak. "Ik wil gewoon niet de hele tijd huilen. Dat kan ik jou toch niet aandoen?" Zei ze. "Als het nodig is, waarom niet?" Ik keek mijn moeder aan. "Omdat... Ik wil gewoon niet dat jij je achtergesteld voelt..." Er liep een traan over mijn moeders wang. "Ik wil niet dat je denkt dat alles om Sofie draait, want ik hou net zoveel van jou." Zei ze zacht. Ik gaf haar een knuffel en ik voelde mijn moeder zachtjes snikken. "Dat weet ik wel mam." Zei ik. Mijn moeder glimlachte door haar tranen heen. "Gelukkig. En dat gaat ook echt niet veranderen hoor, ook niet omdat ik zwanger ben." Ik glimlachte en mijn moeder gaf me een kus op mijn wang.
COMMENTS?
TIPS?
JE LEEST
Our love story part 2 ;)
FanfictionWat doe je als je dochter met de verkeerde mensen omgaat en niet meer naar haar moeder luistert? Ilse weet het niet meer, en het wordt alleen maar moeilijker als ze achter iets onverwachts komt...
