Our love story part 2 ;)

49.

(Vanuit Ilse)

"Mam, is het morgen niet jullie trouwdag?" Het was een week later en Sofie en ik zaten samen op de bank. Ik keek haar verbaasd aan. "Ja, hoe weet je dat?" Vroeg ik. Sofie begon te lachen. "Mam, ik ben niet gek hoor. Natuurlijk weet ik dat nog. Gaan jij en papa nog iets samen doen?" Vroeg Sofie. Ik schudde mijn hoofd. "Dat denk ik niet liefje. Wij blijven bij jullie." Sofie keek me raar aan. "Mam, jullie houden toch van elkaar?" Ik moest lachen om die vraag. "Natuurlijk houden we van elkaar. Maar na alles wat er is gebeurd lijkt me het beter dat we hier blijven." Beantwoordde ik de vraag van Sofie. "Nee, jullie moeten samen zijn op jullie trouwdag!" Zei Sofie vastbesloten. Ik glimlachte. "Maar vind je dat dan niet erg liefje?" Vroeg ik een beetje bezorgd. Sofie schudde haar hoofd. "Natuurlijk niet." "Waar praten jullie over?" Bart kwam de kamer binnen met Daan. "Dat jij en mama wel iets leuks moeten doen samen morgen." Antwoordde Sofie. Ik keek Bart aan. "Ja, dat moet ook!" Riep Daan. Bart glimlachte even. Ik zuchtte. "Oke dan. Maar dan vraag ik wel aan oma of ze bij jullie wil blijven morgen avond." Zei ik. "Goed zo!" Grinnikte Sofie. Ik lachte en keek naar Bart. Ik wist dat de kinderen gelijk hadden, maar ik vond het gewoon moeilijk om de kinderen achter te laten. Al helemaal na vorige week. "Dus schatje, wat gaan we doen morgenavond?" Vroeg Bart terwijl hij van achter zijn armen om me heen sloeg. Ik glimlachte. Bart noemde me eigenlijk bijna nooit 'schatje' als de kinderen erbij waren. Ik moest erom lachen, omdat de kinderen het vast schattig vonden."Volgens mij ben jij nog altijd de man die mij een uur liet wachten voor de bioscoop, dus ik laat me verrassen." Bart en de kinderen begonnen te lachen. "Niet zo flauw doen jij. Wil jij nog een gelukkig huwelijk of ben je er klaar mee?" Vroeg Bart gespeeld boos. Ik keek hem lachend aan. "Jij kunt helemaal niet zonder mij." Zei ik terwijl ik mijn armen om zijn nek sloeg. "Dat klopt, dan krijgen we kleren met kreukels." Vulde Daan aan. We schoten in de lach. "Dat ook." Grinnikte Bart en hij knipoogde naar mij. Ik glimlachte en gaf hem een kus. Nu pas voelde ik hoe erg ik hem had gemist de afgelopen tijd. We waren zoveel samen geweest, maar we leefden grotendeels langs elkaar. Nu voelde het weer alsof we echt samen waren. Ik hield van Bart, zielsveel zelfs. Ik was er trots op dat ons huwelijk het gedoe met Sofie had overleefd. Samen konden we alles aan, dat hadden we nu bewezen.