İlk Aşk

-29-

MEDYA:MÜGE

Biz birbirimize bakarken hoca ise müdüre

"Tabi buyurun." dedi.

Müdür bize 'gel' işareti yaptı. Biz müdürün arkasından endişeli bir şekilde gelirken Can çok rahat geliyordu. Elleri cebinde ve ofluyordu.

Sınıftan çıkıp uzun koridordan müdürün odasına doğru yol alıyorduk.

Müdürün odasına girdiğimizde bağırmaya başladı

"Siz ne biçim insanlarsınız! Hala ortaokuldaki gibi tavırlar sergiliyorsunuz! Okuldan kaçmak nedir?"

Can araya girip

"Kızların bir suçu yok" dedi. Müdür gülerek

"Öyle mi? Onun için siz dördünüz nöbetçiyi kandırdınız"

"Hayır. Ben kandırdım.Zaten Çağla'nın olayla alakası yok. Müge'de gelmeyecekti. Ben onu kaçırdım."

Çağatay ve Can büyük bir fedakarlık yaptıklarını sanıyordu. Halbuki işler daha kötüye gidiyordu.

Müdür daha da sinirlenerek

"Ben nöbetçiye mi inanayım yoksa size mi?"

"Nöbetçi size kucağımda bir kızın olduğunu da söyledi mi?"

"Sen çok ileri gidiyorsun.!"

Dedi ve elini masaya vurdu. Can birşey daha söyleyecekken onu durdurdum

"Can bırak." dedim.

Müdür sınırlıyken daha da bağırdı.

"Siz en iyi üniversitelerinden birindesiniz. En iyiyi bırak üniversitedesiniz. Okuldan kaçmak nedir? Ortaokul çocukları bile okuldan kaçmıyor. Kaç yıllık müdürüm ilk defa üniversiteden kaçan gençler görüyorum. Demek siz hala çocuksanız bende size onun gibi davranacağım" dedi.

Meraklı gözlerle müdürü dinlerken

"Aileniz gelsin. Haftasonu okuldayım"

Can araya girerek

"Olmaz.!" diye bağırdı.
Benim ise çoktan gözlerim dolmaya başlamıştı. Müdür ayağı kalkıp Can'ın yanına geldi.

"Sen adam olmamışsın!" dedi.

"Aile olmaz!" dedi Can tekrar.
Müdür Can'ı dinlerken

"Bize ne yaparsanız yapın. Ama aile olmaz"

Müdür yerine geçip oturdu ve ellerini masada birleştirdi.

"Niye? Bir halt mı yediniz?"

Ben ise müdürün karşısındaki koltuğa oturdum ve gözyaşlarımı durdurmaya çalıştım.

Aile demişti. Ben ise en son lisede aile çağırmalarını sanıyordum. Üniversitede ailemizi çağıracaklarını sanmazdım. Eğer annem yaşasaydı annemi çağırırdım. Olmadı abimi. Kahrolsun babamı çağırırdım. Ama kimsem yok ki?

Düşündüm de teyzem veya dayım, amcam olsaydı? Onlar bile yok.

Ben sadece yanlızım. Kimsesiz, tek başıma, sahipsiz..

Can sesini bir tik daha yükselterek beni gösterdi ve

"Görmüyor musun kızın halini?" dedi.

"Ne varmış?" dedi müdür bana bakarak

Ben ise tekrar ayağı kalktım ve müdürün masasına yaklaştım.

"Ailem yok" dedim. Sakince..