Η Ζωή Μου Το Παιχνίδι Του

Ανυπόφορη κατάσταση

Άνοιξα σιγά σιγά την πόρτα του σπιτιού για να μην με ακούσει κανείς. Αν καταλάβαινε ο μπαμπάς τί ώρα γύρισα την είχα βάψει.. Όχι ότι θα με έβαζε τιμωρία ή τίποτα τέτοιο απλά θα μου άρχιζε τη γκρίνια. Λέει ότι βγαίνω όλη την ώρα έξω, χαλάω λεφτά και τέτοια.

Να το πάρω λοιπόν απ την αρχή.. Με λένε Ηλέκτρα και είμαι 19 μισό σχεδόν 20.. Σε δύο μήνες τα κλείνω και είμαι ευτυχισμένη γι' αυτό.. Πάντα μου άρεσαν τα γενέθλια. Δηλαδή και σε ποιον δεν αρέσουν αλλά τέλος πάντων..

Μένω στα Βόρεια Προάστια σε μία βίλα μαζί με τον μπαμπά μου και.. την οικογένεια του. Η γυναίκα του είναι μια μέγαιρα ονόματι Άννα. Η οποία Αννούλα έχει μία κόρη στην ηλικία μου. Είναι ίδιες. Και σε εμφάνιση αλλά και σε συμπεριφορά.

Σπουδάζω διοίκηση επιχειρήσεων γιατί όταν πάρω το πτυχίο μου θα αναλάβω την επιχείρηση του παππού. Ο παππούς μου είναι ένα από τα σημαντικότερα άτομα στη ζωή μου. Με έχει βοηθήσει σε καταστάσεις που ο πατέρας μου δεν ήταν ικανός να διαχειριστεί.

Έφτασα στο δωμάτιο μου και άνοιξα την πόρτα σιγά σιγά προσπαθώντας να την κάνω να μην τρίξει.

Ανοίγω και αυτό που βλέπω μπροστά μου κόντεψε να με στείλει.

Η(λεκτρα):《 Ααααααα.. Πας καλά άνθρωπε μου;; Θέλεις να πεθάνω από το φόβο μου?》 Φώναξα. Μπήκα μέσα στο δωμάτιο μου και κοπάνησα την πόρτα πίσω μου.

Μπ(αμπας):《Ηλέκτρα πρώτον κατέβασε τον τόνο της φωνής σου, δεύτερον μην ξανακοπανήσεις την πόρτα δεν την πλήρωσες εσύ και τρίτον πες μου σε παρακαλώ πολύ τί ώρα είναι αυτή που γύρισες!》Είπε ο μπαμπάς υψώνοντας τη φωνή του.

Η:《Συγνώμη.. Εεμ η ώρα είναι 5:30 και είναι μια χαρά! Είμαι 20 χρονών κοπέλα και δεν θα μου κάνεις έλεγχο ΕΣΥ για το ποια ώρα θα γυρίζω! Μεγάλωσα πια.. δεν είμαι 10!》άρχισα τις φωνές γιατί πραγματικά είχε καταντήσει αηδία αυτό το πράγμα. Οκέυ ξέρω είναι πατέρας μου και με νοιάζεται αλλά πρέπει επιτέλους να καταλάβει ότι δεν είμαι ανήλικο.

Μπ:《Σου είπα να κατεβάσεις τον τόνο της φωνής σου νομίζω! Μην με κάνεις να το ξαναπώ. Δεν θα τους σηκώσουμε όλους στο πόδι επειδή εσύ αποφάσισες να γυρίσεις σπίτι. Δεν θέλω να ξυπνήσεις τα κορίτσια》είπε.

Η:《Ναι συγνώμη.. Δεν θα 'θελα ποτέ να ξυπνήσω τις πριγκίπισσες. Βασικά πιο πολύ με αγελάδες μοιάζουν αλλά ποιά είμαι εγώ που θα τις κρίνω;》του είπα και αυτός με κοίταξε έτοιμος να βγάλει καπνούς από τα αυτιά.

Μπ:《Μην μιλάς έτσι για τη μητέρα και την αδελφή σου.》είπε με νεύρα. Είναι σοβαρός; Αποκαλεί αυτές με κάποιον τίτλο σαν και αυτόν; Πόσο μάλλον από τη στιγμή που και ο ίδιος ξέρει ότι..

Η:《Μητέρα είχα όπως και αδελφή. Οι οποίες με αγαπούσαν και με σέβονταν. Την Άννα και την Μαρία δεν θα τολμήσεις να τις ξανά αποκαλέσεις έτσι. Κατάλαβες; Δεν θα ανεχτώ ποτέ μου να σε αφήσω να αποκαλέσεις ένα θηλυκό που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να ανοίγει τα πόδια του,να το συγκρίνεις με την μητέρα μου.》του απάντησα με ανέκφραστο πρόσωπο.

Μπ:《Ηλέκτρα μην σε ξανακούσω να μιλήσεις έτσι για την Άννα. Μπορεί εσύ να μην τη συμπαθείς αλλά είναι η γυναίκα μου και δεν δέχομαι να την βρίζει κανένας. Δεν είσαι καλύτερη!》είπε με νεύρα. Μάλιστα. Ελπίζω μόνο να το είπε πάνω στα νεύρα του.

Η:《Ωραία λοιπόν.. είπες αυτά που ήθελες. Δεν νομίζω να χρειάζεται να ξέρω τίποτε άλλο. Μέσα σε δύο σου κουβέντες με έχεις παρομοιάσει με πουτάνα και πλεονέκτρια. Γιατί αυτό είναι. Αυτό και τίποτα άλλο. Τώρα θα σε παρακαλούσα να περάσεις έξω. Δεν θα μπορούσα να το έχω βάρος στη συνείδηση μου ότι σου κάνω κακό. Αφού με βάζεις στην ίδια κατηγορία με αυτές δεν έχουμε να πούμε τίποτε άλλο..》Του είπα.

Χωρίς να πει τίποτα άνοιξε τη πόρτα και βγήκε.

Τέλεια.. ο πατέρας μου υποστηρίξει δύο πουτάνες παρά το ίδιο του το αίμα. Δεν αντέχω άλλο εδώ μέσα. Από αύριο θα ψάξω να βρω σπίτι για να νοικιάσω. Δεν θα κάτσω να πεθάνω για αυτούς.

Έπεσα για ύπνο με τη σκέψη αυτή. Αύριο θα ναι μια μεγάλη μέρα.

Στη φωτογραφία είναι η Ηλεκτραα^-^