Η Ζωή Μου Το Παιχνίδι Του

Κάτι έχω ξεχάσει...

Η ώρα ήταν 4ης και τα παιδιά είχαν φύγει. Ο Αχιλλέας με την Αφροδίτη για να πάνε σπίτι της να συνεχίσουν το πρωινό, ο Γιώργος για να πάει ένας Θεός ξέρει πού και η Μαρκέλλα με την μικρή και τον Αντώνη για να μιλήσουν.

Αρ: «Νιώθω λες και έχω ξεχάσει κάτι...» μου είπε σκεπτικός ο Άρης ενώ συνέχιζε να προσπαθεί να φάει. Και λέω προσπαθεί γιατί πιο πολύ έμοιαζε λες και πάλευε με το φαγητό του παρά ότι το έτρωγε.

Η: «Ναι συμφωνώ... το πώς να τρως» του απάντησα και εισέπραξα μία χαρτοπετσέτα στα μούτρα. Και ναι αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο προβλέψιμος στις αντιδράσεις του. Σκέφτομαι κάθε φορά τι θα ενοχλούσε ένα 5χρονο και μετά το εφαρμόζω στον Άρη. Πιάνει πάντα.

Αρ: «Προσπερνάω αυτό το αγενές σχόλιο και επαναλαμβάνω... κάτι έχω ξεχάσει. Είμαι σίγουρος» μου απάντησε και σταμάτησε να τρώει. Βασικά να παίζει αλλά τέλος πάντων.

Η: «Εεμ να πάρεις τηλέφωνο τη μαμά σου; Ή να... πας για τρέξιμο; Ή να πας βόλτα τον Ιβάν;! Πού είναι ο Ιβάν;» τον ρώτησα και τότε είδα τον πανικό μου να καθρεπτίζεται στο πρόσωπό του.

Αρ: «Ααα μπράβο... αυτό είχα ξεχάσει! Τον είχα βγάλει στο μπαλκόνι χθες το βράδυ γιατί γάβγιζε και θα σήκωνε τους πάντες στο πόδι» μου είπε απολογητικά και έφυγε τρέχοντας για να βάλει μέσα το κακόμοιρο το σκυλάκι.

Η: «Είμαι η χειρότερη μαμά του κόσμου» είπα καθώς έπαιρνα αγκαλιά το σκυλάκι μου. Ο Άρης με κοίταξε με ένα χαμογελάκι να κάνει την εμφάνισή του.

Αρ: «Να σου θυμίσω ότι δεν είναι παιδί σου έτσι;» με ρώτησε και κάθισε δίπλα μου για να χαϊδέψει και αυτός τον Ιβάν. Αναίσθητος.

Η: «Σκάσε... είναι το μικρό μου» του απάντησα και σηκώθηκα να ετοιμάσω φαί για το ατάιστο.

Αρ: «Ότι πεις... να σου πω... θα κοιμηθείς σήμερα εδώ;» με ρώτησε με τη χαρά να διαγράφεται στο πρόσωπό του.

Η: «Δεν ξέρω ακόμα... θα πάω απ'το σπίτι σε λίγο... να δω τι κάνει η Νεφέλη και να δω και τους υπόλοιπους. Μετά δεν ξέρω...» του απάντησα και τον είδα να συννεφιάζει. Δεν θέλω να του γίνομαι βάρος. Ούτε να είμαι από εκείνες τις ενοχλητικές γκόμενες που δεν ξεκολλάνε από το αγόρι τους.

Αρ: «Γιατί δεν ξέρεις; Δεν θα έρθεις εδώ;» με ρώτησε με παράπονο. Εν τω μεταξύ ο Ιβάν είχε πέσει με τα μούτρα στο φαγητό του... το κακόμοιρο. Είμαι απαίσια.

Η: «Απλά δεν θέλω να σου γίνομαι φορτική... αυτό» του απάντησα και άρχισε να γελάει. Να και μία αντίδραση που δεν περίμενα.