Η Ζωή Μου Το Παιχνίδι Του

Η επόμενη μέρα

 « Άνοιξα τα μάτια μου εξαιτίας του ενοχλητικού ήχου του ξυπνητηριού. Έλεος.. δεν μπορεί να ησυχάσει άνθρωπος με αυτά τα πράγματα. Κοιμάσαι γαλήνια και ωραία; Εεε τα ξυπνητήρια είναι εδώ για να μην συνεχιστεί αυτή η κατάσταση.

Γύρισα πλευρό για να το κλείσω μιας και ήταν από την άλλη πλευρά του κρεβατιού αλλά έσκασα πάνω σε κάτι. Πού αυτό το κάτι στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ο Άρης ο οποίος δεν είχε καταλάβει Χριστό. Κοιμόταν τόσο βαθιά που δεν άκουγε τίποτα.

Σηκώθηκα από πάνω του για να το κάνω επιτέλους να σταματήσει αλλά πού τέτοια τύχη. Έτσι όπως είχα στερεώσει το ένα χέρι στο κάγκελο του κρεβατιού και το άλλο στο κομοδίνο ο Άρης θέλησε εκείνη τη στιγμή να αλλάξει πλευρό. Η κατάληξη ήταν να με παρασύρει και εμένα μαζί του και να απλωθώ φαρδιά πλατιά πάνω του.

Αρ: «Ντάξει και εγώ σε θέλω αλλά νομίζω πως χθες είπαμε ότι θα το πάμε αργά..» μου είπε η ωραία κοιμωμένη από κάτω μου αγκαλιάζοντάς με. Είναι ξεκάθαρο ότι το παιδί όταν ξυπνάει δεν παρατηρεί τίποτα γύρω του. Όπως το ότι το ξυπνητήρι συνεχίζει να χτυπάει και μου έχει πάρει τα αυτιά.

Με τα πολλά τεντώθηκα και το έκλεισα και ξαναξάπλωσα πάνω του αφού δεν έλεγε να με αφήσει.

Στο μυαλό μου ήρθε η χθεσινή νύχτα αφού φύγαμε από το πάρτι. Με πήγε να περπατήσουμε χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Μιλήσαμε για πολλά θέματα και όποτε έκανα ερώτηση που δεν ήθελε να απαντήσει με έκοβε με ένα βαθύ φιλί που με έκανε να ξεχνάω μέχρι και το όνομά μου. Σε κάποια φάση τον είχα ρωτήσει για την αδερφή του αλλά ποτέ δεν πήρα απάντηση. Το μόνο που μου είπε μετά από ένα ατελείωτο φιλί ήταν «Όταν κρίνω εγώ πώς έχει έρθει η ώρα θα τα μάθεις όλα». Μετά από ένα δίωρο με είχε μπροστά από την πόρτα του σπιτιού μου αλλά.. δεν ήθελα ακόμα να φύγει. Έτσι τον κάλεσα μέσα και αυτός άλλο που δεν ήθελε. Η ώρα είχε φτάσει τέσσερις και ο Άρης ήταν ακόμα σπίτι μου αλλά είχαμε αρχίσει να νυστάζουμε και έτσι του πρότεινα να κοιμηθεί μαζί μου. Μόνο να κοιμηθεί. Είπαμε το πηγαίναμε αργά.

Αρ: «Τι σκέφτεσαι;» με ρώτησε. Τώρα τι να του πω; Μία πολύ ωραία απάντηση θα ήταν: εσένα. Ακριβέστατη αλλά μετά θα έκανε πολλά σχόλια και ήταν πολύ πρωί για να το αντέξω.

Η: «Το πόσο δεν λειτουργείς το πρωί...» του είπα αναφερόμενη στο όλο σκηνικό με το ξυπνητήρι. Πραγματικά πρώτη φορά βλέπω στη ζωή μου άνθρωπο που να μην ξυπνάει με το ξυπνητήρι δίπλα στ'αυτί του.