Η Ζωή Μου Το Παιχνίδι Του

Ποιος πάλι;!

Γ:«Λοιπόν... την ακολούθησα όπως ακριβώς μου είπες να κάνω. Τέλος πάντων καταλήξαμε στο δωμάτιό της. Με το που με κατάλαβε το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν...»

Flashback(Γιώργος POV)

Ν: «Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί με τυραννάς έτσι; Τι σου έχω κάνει πια;» με ρώτησε ενώ δάκρυα έτρεχαν από αυτά τα μάτια που άνετα για χάρη τους θα γινόμουν χαλί να με πατήσουν.

Γ: «Θέλω να με καταλάβεις να-» άρχισα να της λέω αλλά με διέκοψε.

Ν: «Όχι εσύ θα με καταλάβεις θέλεις δεν θέλεις Γιώργο! Με κορόιδεψες και έπαιξες μαζί μου σαν να ήμουν δεν ξέρω και εγώ τι! Έκανες τα πάντα για να με κάνεις κομμάτια. Και μάντεψε... τα κατάφερες! Οπότε νομίζω σου αξίζουν τα συγχαρητήρια μου» μου είπε χειροκροτώντας στο τέλος της πρότασής της. Τα δάκρυα πλέον είχαν μετατραπεί σε λυγμούς.

Γ: «Σε παρακαλώ άκουσέ με. Άσε με να στα πω από τη δική μου πλευρά. Σε παρακαλώ!» της είπα πηγαίνοντας πιο κοντά της. Βλέποντάς με άρχισε να πισοπατάει αλλά για κακή της τύχη το κρεβάτι της έκοψε τη φόρα.

Ν: «Δεν θέλω να ακούσω τις φτηνές δικαιολογίες σου! Τι στο διάολο δηλαδή;! Για τι με πέρασες; Για το παιχνίδι του ελεύθερου σου χρόνου;» με ρώτησε και προσπάθησε να σηκωθεί αλλά συνειδητοποίησε και η ίδια ότι αν το έκανε θα βρισκόταν κολλητά πάνω μου. Όχι ότι θα με χάλαγε αλλά τέλος πάντων.

Γ: «Νεφέλη σκάσε και άκουσέ με!» της είπα απότομα. Η αντίδραση που προκάλεσαν τα λόγια μου δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακριβώς θετική.

Ν: «Σκάσε να λες στις γκόμενες που σου δίνουν αξία κατάλαβες;!» ρώτησε ενώ την επόμενη στιγμή το χέρι της βρέθηκε σε επαφή με το μαγουλό μου. Βαρύ χέρι που το χει.

Γ: «Μάλιστα...» η αλήθεια είναι πως μου άξιζε.

Ν: «Όχι μάλιστα σε μένα!» είπε νευριασμένα. Τουλάχιστον σταμάτησε το κλάμα κάτι είναι και αυτό.

Γ: «Όκευ..» της απάντησα και κάθισα δίπλα της.

Ν: «Μην με εκνευρίζεις και σταμάτα να χαμογελάς έτσι!» είπε και προσπάθησε να σηκωθεί αλλά δεν την άφησα.

Γ: «Ρε Νεφελάκη άφησε με να μιλήσω και μετά βγάλε τα συμπεράσματά σου...» της είπα και ξαπλώνοντας πίσω στο κρεβάτι παρέσυρα και εκείνη.

Ν: «Δεν θέλω... όχι ακόμα. Δεν μπορώ. Ότι και να μου πεις αυτή τη στιγμή θα το θεωρήσω ψέμα. Η εμπιστοσύνη μου κλονίστηκε απέναντί σου δεν το καταλαβαίνεις;» με ρώτησε καιι.. πάλι κλάμα. Τέλεια.