Η Ζωή Μου Το Παιχνίδι Του

Χαμός

Είχαμε καθίσει ένα δίλεπτο στην πόρτα και η μαμά δεν έλεγε να ξεκολλήσει από πάνω μου. Εντάξει δεν λέω.. και εμένα μου έχει λείψει αλλά αυτή κοντεύει να μου σπάσει τα κόκαλα. Και έχει και δύναμη για μικροκαμωμένη γυναίκα.

Η: «Εεε μαμά.. θα με σκάσεις!» της είπα παιχνιδιάρικα και αυτή αμέσως με άφησε από την αγκαλιά της. Σήκωσε τα χέρια της και άγγιξε απαλά το μάγουλο μου. Σαν να φοβόταν μη σπάσω.

Μα: «Γλυκό μου αρκουδάκι μεγάλωσες πολύ..και μου έλειψες ακόμα περισσότερο..» μου είπε ενώ δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της «..οχτώ χρόνια είναι πολλά.. και εμείς έχουμε να πούμε πολλά. Αλλά πρώτα πληροφορήθηκα από την Νεφέλη ότι ο μελλοντικός σου άντρας ήρθε για να γνωρίσει τους γονείς σου και δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω εγώ αυτό» μου είπε κλείνοντας μου το μάτι.

Άκουσα καλά; Είπε ο μελλοντικός μου άντρας; Και ότι η Νεφέλη της το 'πε; Θα την σφάξω! Δεν πάει καλά η κοπέλα.. Εντάξει δεν λέω.. θέλω τη μαμά πίσω στο σπίτι αλλά όχι μέσω του Άρη. Θέλω να έρθει επειδή η ίδια το θέλει. Όχι τίποτα' άλλο θα έχω και αυτόν τον άχρηστο να μου υπενθυμίζει όλη την ώρα ότι αν δεν ήταν αυτός δεν θα την είχα δει.

Η: «Εεε ναι.. πάμε μέσα τώρα και τα υπόλοιπα τα συζητάμε» της είπα σπρώχνοντάς την μέσα για να κλείσω την πόρτα.

Πριν προλάβω να τελειώσω την κίνησή μου ένιωσα κάποιον να με σπρώχνει από την πόρτα για να περάσει αυτός. Παραξενεμένη γύρισα να δω ποιος ήταν και πραγματικά αυτός ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που θα περίμενα να δω. Ο Φίλιππος κατακόκκινος από νεύρα θύμιζε μαινόμενο ταύρο. Από πίσω του η Νεφέλη προσπαθούσε να του εξηγήσει κάτι που δεν πολυκαταλάβαινα και πίσω από τη Νεφέλη ο Αντώνης. Ήθελα να 'ξερα τι έγινε πάλι με αυτούς.

Ν: «..ρε Φίλιππε.. αλήθεια σου λέω δεν έκανα τίποτα εγώ.. στο ορκίζομαι!» του είπε η Νεφέλη ανάμεσα στα κλάματά της. Ο Αντώνης έμοιαζε με παιδάκι που το είχαν μαλώσει. Κοιτούσε χαμηλά και δεν έβγαζε κουβέντα. Ο Φίλιππος απ' την άλλη δεν φάνηκε να ακούει αυτά που του έλεγε η Νεφέλη γιατί τα επόμενα του λόγια ήταν σαν βέλη που μοναδικό αποδέκτη είχαν τη Νεφέλη.

Φ: «Είσαι ένα μικρό πουτανάκι Νεφέλη. Μία άχρηστη. Τουλάχιστον εγώ όταν σε απατούσα ήξερα να το κρύβω. Αλλά τι να περιμένει κανείς από κάποια σαν και εσένα; Για το μόνο που είσαι ικανή είναι να κλαις και να μου σπας τα νεύρα. Λυπάμαι αυτόν τον κακόμοιρο εκεί πέρα που νομίζει ότι έχει πετύχει λαβράκι! Μόνο για τα λεφτά του πατέρα σου σε ήθελα. Μόνο για αυτά!» της είπε. Και να φανταστείς μου είχε φανεί καλός άνθρωπος στην αρχή αυτός.