Η Ζωή Μου Το Παιχνίδι Του

Απρόσκλητοι Επισκέπτες

Μία ακόμα πινελιά και το βάψιμο μου ήταν έτοιμο. Σήμερα έκλεινα το εικοστό έτος της ηλικίας μου και ειλικρινά δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ευτυχισμένη. Με τον Άρη εδώ και μία βδομάδα τα πάμε περίφημα και έχουμε αρχίσει να ξεπερνάμε το όλο σκηνικό που χε γίνει με τη Βάνα.

Όσον αφορά τους άλλους, η Αφροδίτη και ο Αχιλλέας κλασικά στον κόσμο τους. Δηλαδή τα παιδιά έχουν καταντήσει τέρμα τραγικοί. Που τους χάνεις που τους βρίσκεις είναι σε καμιά γωνία και φασώνονται. Προσωπικά είχα και την τιμητική μου να τους πετύχω σε μπάνιο να κάνουν... διάφορα. Στιγμάτισαν την αθώα μου ψυχή.

Ο Γιώργος με τη Νεφέλη είναι μία κατηγορία από μόνοι τους. Βρίσκονται στο στάδια που ο Γιώργος προσπαθεί να της μιλήσει και αυτή τον αποφεύγει. Ο κακομοίρης έτσι όπως το πάει θα καταλήξει να την πιάσει από κανα μαλλί και να την σύρει στη σπηλιά του. Neanderthal φάση και έτσι. Φαντασία που την έχω η άτιμη.

Αλλά αυτοί που παίρνουν τα πρωτεία είναι η Μαρκέλλα και ο Αντωνάκης. Τη μία τους βλέπεις να μιλάνε σαν πολιτισμένοι άνθρωποι και... σπάνια να φλερτάρουν και την αμέσως επόμενη στιγμή να σφάζονται σαν να μην υπάρχει αύριο.

Τις προάλλες μάλιστα, πριν από κανα δυο μέρες ήμασταν όλοι μαζί σε μία καφετέρια. Και εκεί που όλα πήγαιναν τέλεια ξαφνικά η Μαρκέλλα σηκώθηκε άστραψε ένα χαστούκι στον Αντώνη και γύρισε και έφυγε. Δεν μάθαμε ποτέ τι έγινε γιατί αμέσως μετά έφυγε και ο χτυπημένος. Γέλιο που έριξα. εκείνη τη μέρα.

Αφρ: «Έτοιμη;» με ρώτησε η Αφροδίτη βγαίνοντας από το μπάνιο. Αυτή φορούσε ένα στενό μπλε φόρεμα που της τόνιζε τα μάτια. Και όλοι καταλάβαμε που θα βρίσκεται μέσα στο πρώτο μισάωρο η κοπελιά με τον Αχιλλέα. Εγώ είχα επιλέξει ένα μπορντό με έξω πλάτη και μαύρες γόβες.

Η: «Ναι... η Νεφέλη που είναι;» τη ρώτησα εγώ με τη σειρά μου. Είχε φύγει από το δωμάτιο με την πρόφαση ότι πάει να πιεί ένα ποτήρι νερό αλλά φαίνεται ότι εδώ και μισή ώρα πίνει νερό. Ούτε κόκαλα να χε, αν είναι δυνατόν.

Αφρ: «Την άκουσα να μιλάει με κάποιον στη πόρτα αλλά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Τέλος πάντων πάμε να φύγουμε σιγά σιγά;» με ποιόν μιλούσε στην πόρτα το Νεφελάκι!

Η: «Ναι μισό να πάρω μία ζακέτα και πάμε» της απάντησα κατευθυνόμενη προς την ντουλάπα. Τελικά μετά από λίγο ψάξιμο αποφάσισα να πάρω το δερμάτινο μου αντί για ζακέτα.

Αφρ: «Έλα τελείωνε μισή ώρα να διαλέξεις! Μια χαρά είσαι. Του Άρη θα του αρέσεις και με κουρέλια να εμφανιστείς» μου είπε σπρώχνοντάς με προς την πόρτα. Αμάν πια καταπιεστική να πούμε. Φτάνοντας στην εξώπορτα αντίκρισα κάποιον που είχα ξεχάσει καν ότι υπήρχε.