Η Ζωή Μου Το Παιχνίδι Του

Το τραπέζι του τρόμου

Όσο ο Άρης με την Ηλέκτρα απολάμβαναν, κατά κάποιον τρόπο τέλος πάντων την νύχτα τους, πίσω στο τραπέζι επικρατούσε ένας χαμός. Η Νεφέλη με τη βοήθεια του Παύλου είχαν κάνει τους δύο κολλητούς να έχουν σκάσει από τη ζήλεια τους ενώ η Αφροδίτη με τη βοήθεια του μπάρμαν, εν αγνοία του πάντα, είχαν προκαλέσει το ίδιο στον Αχιλλέα.

Αχ: «Μαλάκες δεν ξέρω τί λέτε εσείς αλλά αν η τρελή συνεχίσει να με τυραννάει έτσι με αυτόν το μαλάκα την παίρνω και φύγαμε!» τους είπα μέσα στα νεύρα.

Μα αν έχει το Θεό της αυτή η κοπέλα. Είναι σαν να θέλει να με στείλει στη φυλακή. Πρώτα στέλνει φιλάκια στον παπάρα, μετά πηγαίνει και πίνει μαζί του σφηνάκια, μετά χορεύει κολλητά πάνω του και το καλύτερο;! Αδιαφορεί πλήρως για εμένα όποτε πάω να της μιλήσω.

Γ: «Κοίτα τον μαλάκα σαν βδέλλα έχει κολλήσει πάνω της. Κοίτα εκεί, και η πριγκίπισσα στον κόσμο της» μου απάντησε, όπως το πάρει κανείς δηλαδή, ο Γιώργος. Και το λέω αυτό γιατί πολύ απλά ο πολυαγαπημένος μου φίλος αγνόησε τελείως ότι του είπα και αποφάσισε να μας πει για τον δικό του πόνο.

Αν: «Εγώ προτείνω να πάμε να δείρουμε αυτόν και να πιάσουμε την Νεφ και να της εξηγήσουμε!» είπε ο Αντώνης με αποφασιστικό τόνο, αγνοώντας με τελείως. Σε φάση.. είμαι και εγώ εδώ;!

Ν: «Το ξέρετε ότι είμαστε ακριβώς μπροστά σας και ακούγεστε έτσι;!» μας είπε η Νεφέλη. Πιο πολύ δηλαδή τους είπε γιατί εμένα με έγραψε κανονικότητα. Τι στο διάολο;! Οι μαλάκες οι κολλητοί μου φάνηκαν να συνειδητοποιούν ότι ακούγονταν, επιτέλους, και κοκκίνισαν... και οι δύο. Τραγικό.

Γ: «Ρε Νεφέλη άσε μας να σου εξηγήσουμε...» της είπε παρακλητικάο Γιωργάκης. Που 'σαι ρε Άρη να καμαρώσεις τους φίλους σου να σέρνονται πίσω από τα πόδια μίας τύπισσας. Γιατί εγώ είμαι καλύτερος.

Ν: «Ρε Γιώργο δεν γουστάρω να ακούσω τα ψέματά σου. Δεν το καταλαβαίνεις;! Ούτε τα δικά σου ούτε του άλλου του μαλάκα από δίπλα σου που μου πούλησε έρωτες μόνο και μόνο επειδή του το είπες εσύ. Σας λυπάμαι... αν οι μάνες σας, σας έμαθαν να παίζεται έτσι τις γυναίκες τότε να τους πείτε εκ μέρους μου ότι δεν έκαναν και την καλύτερη δουλειά μεγαλώνοντάς σας» του απάντησε με ένα παγερό βλέμμα. Η Αφροδίτη προσεχώς ερχόταν να κάτσει στο τραπέζι μας. Τους δηλαδή αλλά τέλος πάντων.

Αφρ: «Ακόμα εδώ είναι οι κύριοι;! Ο Θεός να τους κάνει δηλαδή...» μας είπε με μία έμμεση προσβολή. Έτσι είναι;!