Η Ζωή Μου Το Παιχνίδι Του

Ένα αθώο ψεματάκι

Από την άλλη πλευρά του δωματίου ακουγόταν... σιωπή. Συγνώμη. Πριν ένα λεπτό σύμφωνα με τον πατέρα μου δεν είχαν βάλει γλώσσα μέσα και τώρα που αποφάσισα να ακούσω και εγώ τίποτα αυτοί σταμάτησαν; Πολύ ώριμο μαμά. Πάρα πολύ ώριμο.

Μετά από πάνω-κάτω ένα λεπτό ακούστηκε κίνηση από το δωμάτιο. Και πάνω που νόμιζα ότι ο Μάρκος είχε βγάλει το ζωώδη εαυτό του στη φόρα, είχε σκοτώσει τη μάνα μου και τώρα έψαχνε από πού να το σκάσει.

Καλά ή μέση μου έχει αρχίσει να με πεθαίνει από τον πόνο. Νομίζω πως θα έκανα υπέροχη δουλειά ως κατάσκοπος. Και ναι αυτή ήταν η άχρηστη πληροφορία της μέρας.

Άκουσα τον πατέρα μου να δυσανασχετεί και να απομακρύνεται από την πόρτα. Μα καλά έχει προβλήματα; Τόση ώρα είχε στήσει αυτί τώρα αποφάσισε ότι δεν αντέχει να ακούσει τη συζήτηση; Αν και τον δικαιολογώ.. 8χρόνια μακριά από τον έρωτα του χωρίς να ξέρει τι έκανε και πώς περνούσε τη ζωή της χωρίς αυτόν. Και πάνω που την ξαναβρίσκει και έχουμε happy end έρχεται ο αρραβωνιαστικός της και απειλεί την ευτυχία του. Πάλι καλά που η μαμά τον διαβεβαίωσε πώς θα χώριζε οριστικά τον Μάρκο αλλιώς θα ήταν σε ένα κρεβάτι με ηρεμιστικά και υπογλώσσια.

Και ναι κυρίες και κύριοι ο Μάρκος μας έκανε την τιμή και μίλησε. Όλο εκπλήξεις είναι αυτός ο άνθρωπος. Εκεί που είχα βγάλει το συμπέρασμα ότι η αφεντιά του δεν θα καταδεχόταν να απευθύνει το λόγο σε εμάς τους θνητούς ανθρώπους με διαψεύδει.

Μ: «Εβελίνα; Τι συμβαίνει; Έκανα κάτι λάθος;» τη ρώτησε με πληγωμένη φωνή. Καλά από πού να αρχίσω δηλαδή; Πρώτον και κυριότερων: υπάρχεις.

Εβ: «Μάρκο μου.. σου αξίζει κάποια που να σε αγαπάει εξίσου πολύ. Εμένα η καρδιά μου είναι δοσμένη αλλού... Συγνώμη Μάρκο αλλά.. ο γάμος ματαιώνεται» του είπε. Ο πατέρας μου τελικά είναι ηλίθιος. Άκουσε όλα τα ανούσια πράγματα στη συζήτηση και όχι το σημαντικό. Δεν ξέρω αν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα από το να ακούς τον έρωτα σου να μιλάει για σένα χωρίς να είσαι μπροστά.

Μ: «Είσαι σοβαρή; Δεν μπορείς να με αφήσεις έτσι! Θα γίνω ρεζίλι στον κύκλο μου. Και τι θα λένε για μένα; Ότι δεν μπόρεσα να σε κρατήσω; Ξέρεις τι αντίκτυπο θα έχει αυτό στην εικόνα μου;» τη ρώτησε με έναν τόνο υστερίας στη φωνή του.

Δεν άντεξα άλλο έσκασα στα γέλια. Κάτι που προφανώς δεν έπρεπε να κάνω γιατί ακούστηκα λίγο. Και όταν λέω λίγο εννοώ σε σημείο να έρθει ο Μάρκος και να ανοίξει την πόρτα που μας χώριζε τόση ώρα. Πάμε για δεύτερο γύρο. Όχι με την καλή έννοια.