Η Ζωή Μου Το Παιχνίδι Του

Ο Καζανόβα

Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει πώς γίνεται πάντα να μπλέκω τον εαυτό μου σε αμήχανες καταστάσεις; Και τι πρέπει να πω εγώ τώρα στον Άρη; Τι να του απαντήσω; Είτε παραδεχτώ ότι ισχύει αυτό που είπα είτε όχι θα υπάρχουν αρνητικές επιπτώσεις.

Αν του πω ότι ναι ξέρεις κάτι σε θέλω εσένα και όλο σου το πακέτο, ο ηλίθιος θα το πάρει πάνω του, θα καυχιέται και το σίγουρο αποτέλεσμα θα είναι εμένα στο μέρος με τα ποτά να πνίγω τον πόνο μου και τον Άρη ένας Θεός ξέρει πού και με ποια.

Αν από την άλλη του πω ότι το είπα αυτό πάνω στα νεύρα μου το πιθανότερο είναι να τον απομακρύνω. Και όχι δεν το θέλω αυτό. Μου αρέσει αρκετά..

Αρ: «Κοίτα το ξέρω ότι η ομορφιά μου σε αποσυντονίζει αλλά προσπάθησε σε παρακαλώ για λίγο να συγκεντρώσεις το μυαλουδάκι σου που ποιος ξέρει τι φαντασιώνεται με μένα αυτή τη στιγμή και απάντησέ μου. Ποιος ξέρει; Μπορεί οι φαντασίες σου να πραγματοποιηθούν» μου είπε παιχνιδιάρικα κλείνοντάς μου το μάτι.

Αν του τραβήξω τώρα εγώ μία σφαλιάρα θα φταίω; Όχι πραγματικά.. θα φταίω;!

Η: «Ναι Καζανόβα.. κατέβα λίγο από το ροζ συννεφάκι σου... Απλά είπα ότι είπα στο Λουκά γιατί... εε ήθελα να... τον πικάρω. Ναι αυτό!» του είπα και ούτε στα ίδια μου τα αυτιά δεν ακουγόταν πειστικό. Είμαι τραγική.

Αρ: «Τς τς τς Ηλέκτρα.. δεν σου έμαθαν μικρή ότι δεν είναι σωστό να λες ψέματα;» με ρώτησε πλησιάζοντάς με.

Η: «Και σένα δεν σου έχουν μάθει να μην ζητάς απάντηση σε όλα τα ερωτήματά σου; Όκευ.. δεν ξέρω γιατί το είπα. Τώρα με συγχωρείς αλλά πάω να πιώ τίποτα» του είπα και έκανα μεταβολή για να πάω στα ποτά. Με σταμάτησε όμως η φωνή του.

Αρ: «Το ξέρεις ότι βρίσκεσαι ακριβώς δίπλα από τα ποτά έτσι; Ο άλλος πάγκος είναι στην άλλη άκρη..» μου είπε γελώντας. Αυτό δεν το είχα υπολογίσει.

Η: «Δεν πειράζει.. Πάω να περπατήσω και λίγο..» του είπα. Χριστέ μου! Τι μαλακίες πετάω ώρες ώρες; Αυτή τη φορά δεν με σταμάτησε.

Έτσι όπως προχωρούσα έπεσα πάνω σε κάποιον. Όλοι μες τη μέση είναι σήμερα. Ένα ρημάδι ποτό θέλω να πιώ γιατί δεν με αφήνουν; Γύρισα να κοιτάξω πάνω σε ποιόν είχα πέσει και ευτυχώς για μένα ήταν γνωστός.

Η: «Γιώργοο. Τι κάνεις; Συγνώμη που σε πάτησα» του είπα αγκαλιάζοντάς τον.

Γ: «Εεεπ μικρή.. δεν πειράζει! Καλά εσύ;» μου απάντησε αλλά φαινόταν από χιλιόμετρα ότι το μυαλό του δεν ήταν στην κουβέντα μας.