Η Ζωή Μου Το Παιχνίδι Του

Είναι πολύ αργά...

Η μέρα επιστροφής του Άρη από Θεσσαλονίκη είχε φτάσει και μπορώ να πω ότι μου είχε προκαλέσει ανάμεικτα συναισθήματα. Κανένα από τα οποία ήταν ευχάριστα. Από τη μία ένιωθα απίστευτη στεναχώρια για όσα είχα μάθει και από την άλλη όμως κυριαρχούσε ο θυμός για τα ψέματα του. Ένα πράγμα που πραγματικά σιχαίνομαι από τους άλλους είναι να με κοροϊδεύουν.

Με τα κορίτσια αποφασίσαμε να το αντιμετωπίσουμε μαζί το όλο θέμα. Θα βγαίναμε, θα περνούσαμε καλά και με τον καιρό θα τους ξεχνούσαμε. Ούτως ή άλλως αυτό που ήθελαν τα αγόρια το κατάφεραν. Ίσως να μην το τελειοποίησαν αλλά όσο να 'ναι για μένα είναι το ίδιο και το αυτό.

Ο Άρης μέσα στις τελευταίες 24 ώρες με είχε ταράξει στα τηλέφωνα και στο μηνύματα τύπου «Θέλω να σε δω να το ξεκαθαρίσουμε» και «Σε παρακαλώ μαζί θα το ξεπεράσουμε αυτό» ή και ένα κορυφαίο ήταν «Σταμάτα να είσαι τόσο ευκολόπιστη και άκουσέ λίγο και τη δική μου πλευρά!». Πάντως δεν μπορώ να πω στα ψέματα είναι πρώτος.

Με τα κορίτσια σήμερα είχαμε αποφασίσει σήμερα να πηγαίναμε να διασκεδάγαμε λίγο, να ξεχνιόμασταν και να γνωρίζαμε κόσμο... Η ώρα είχε φτάσει 8 το απόγευμα και το κουδούνι χτύπησε. Μέσα σε 2λεπτά η Αφροδίτη βρισκόταν στο δωμάτιο μου λαχανιασμένη. Τι στο διάολο;! Έτρεχε για να φτάσει;

Αφρ: «Έτοιμη να βρούμε γκομενάκι σήμερα;» με ρώτησε με το που με είδε. Στο βλέμμα της μπορούσες να διακρίνεις μόνο ένα συναίσθημα, τον θυμό.

Η: «Μμμ νομίζω πως... ναι!» της είπα και σηκώθηκα να τη χαιρετήσω. Ταυτόχρονα μπήκε στο δωμάτιο και η Νεφέλη μιλώντας στο τηλέφωνο με κάποιον.

Ν: «Κορίτσια πειράζει να έρθει και ο Παύλος μαζί μας;» μας ρώτησε. Ποιος στο καλό είναι πάλι αυτός.

Η: «Εεεμ όχι αλλά τον ξέρουμε;» την ρώτησα σιγανά για να μην με ακούσει ο άγνωστος Παύλος από το τηλέφωνο. Κάτι που δεν μπορώ να πω πώς το κατάφερα απόλυτα γιατί παίζει να με άκουσαν μέχρι και οι γονείς μου απ'το σαλόνι.

Ν: «Είναι ο σερβιτόρος από της προάλλες, ο γκέι» μου είπε γελώντας με τη βλακεία μου. Πες το έτσι κοπελιάα!

Αφρ: «Ωραία.. και τώρα κλείστο να ετοιμαστούμε!» της είπε επιτακτικά η Αφροδίτη και προφανώς η Νεφέλη δεν μπορούσε να φέρει αντίρρηση στην νευριασμένη κολλητή μου.

Μέχρι της 10 ήμασταν και οι τρεις έτοιμες. Αποφασίσαμε να βάλουμε όλες μίνι φορέματα και δωδεκάποντες. Το μόνο που άλλαζε είναι τα χρώματα και το στυλ των φορεμάτων. Η Αφροδίτη φορούσε ένα μαύρο, η Νεφέλη ένα σκούρο πράσινο και εγώ ένα κόκκινο. Τι να πω.. μ'αρέσει πάρα πολύ αυτό το χρώμα σε ρούχα. Δίνει μία άλλη νότα στην όλη κατάσταση.