Η Ζωή Μου Το Παιχνίδι Του

Τσακωμός

Ήταν 7 η ώρα και είχα αρχίσει να αγχώνομαι πολύ για αυτό το αναθεματισμένο τραπέζι. Αν ήταν πραγματικά το αγόρι μου να ένιωθα έτσι. Αλλά ρε γαμώτο.. εδώ πασχίζω να εντυπωσιάσω ανθρώπους που το πιθανότερο είναι να μην τους συναντήσω ποτέ ξανά.

Στο σπίτι τις τελευταίες δύο μέρες έχει γίνει της κολάσεως. Να έχουμε την Άννα να τσακώνεται από το πρωί μέχρι το βράδυ με την μητέρα μου και ο πατέρας μου αντί να τη στείλει μία και καλή την κρατάει εδώ για να μας σπάει τα νεύρα. Το γιατί μόνο αυτός το ξέρει. Η Νεφέλη αποφάσισε να ξεγράψει τον Φίλιππο και να δώσει μία ευκαιρία στον Αντώνη. Ταιριάζουν πολύ σε χαρακτήρα απ' ότι μου έχει πει.

Όσο η ώρα περνούσε ένιωθα να μου κόβονταν τα πόδια. Τέτοιο άγχος για το τίποτα. Κυριολεκτικά. Αποφάσισα να φορέσω ένα άσπρο φόρεμα που ήταν δύο παλάμες πάνω από το γόνατο. Το συνδύασα με χρυσές γόβες και έκανα τα μαλλιά μου μπούκλες. Βάφτηκα ελαφρά και.. έτοιμη.

Το κουδούνι χτύπησε και καθώς πήρα τη τσάντα μου άνοιξα την πόρτα και είδα τον Άρη να στέκει σε όλο του το μεγαλείο μπροστά μου. Ήταν απλά πανέμορφος. Βασικά και αυτή η λέξη φαίνεται ρηχή και άχρωμη. Φορούσε ένα απλό κουστούμι με γραβάτα αλλά και πάλι του πήγαινε τόσο πολύ.

Αρ: «Ντάξει το ξέρω ότι είμαι υπέροχος αλλά θες να σταματήσει να με κοιτάζει λες και είμαι το μπισκότο σου;» με ρώτησε με ένα χαμόγελο. Μπράβο Ηλέκτρα.. φάνηκες σαν ξελιγωμένο κοριτσάκι που δεν έχει ξαναδεί μπροστά του ωραίο άντρα.

Η: «Θα 'θελες! Πάμε τώρα ψωνάρα μου μην αργήσουμε..» του είπα και τον τράβηξα από το χέρι προς το αυτοκίνητό του.

Αρ: «Μμμ μ' αρέσεις όταν γίνεσαι αυταρχική. Και στο κρεβάτι έτσι είσαι;» με ρώτησε. Αχουυ θα τον πλακώσω στο ξύλο. Υποθετικά μιλώντας πάντα. Γιατί όσο και να 'θελα είμαι πολύ πιο αδύναμη από αυτόν.

Αρ: «Βασικά άστο.. μην μου πεις. Θέλω να το αφήσουμε κρυφό. Με φτιάχνει περισσότερο έτσι» συνέχισε κλείνοντάς μου το μάτι. Δεν του έδωσα σημασία καθώς ήμουν πολύ απασχολημένη με το να σκέφτομαι το επερχόμενο τραπέζι.

Μπήκαμε στο αμάξι και μέσα σε ένα δεκαπεντάλεπτο βρισκόμασταν έξω από το σπίτι του. Μία τεράστια και επιβλητική βίλα. Τα χέρια μου έτρεμαν και δάγκωνα νευρικά το χείλος μου κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Άρη.

Αρ: «Μπορείς να μου πεις τι στο καλό έχεις πάθει; Φέρεσαι παράξενα και πραγματικά με ανησυχείς..» μου είπε χαϊδεύοντας απαλά το μάγουλό μου.