I can not leave you alone

Hoofdstuk 30

**Kay**
~Flashback~
Ik kom naar beneden gelopen met Kimberly achter me aan. Ik loop de woonkamer binnen en zie mijn ouders mij vuil aankijken. Ik kijk hun vragend aan en kijk naar de andere bank waar Sky zat, maar die zit er niet meer.

"Waar is Sky?" Vraag ik.

"Weggerend." Antwoord mijn moeder nors.

"Hoezo 'weggerend'?"

"Ze had jullie 'momentje' gezien." Zegt mijn moeder. "Ik mag misschien Sky niet echt, maar dan moet je niet haar gaan breken. Dat kind is ernstig ziek en dan ga je met Kimberly naar bed. Dat vind ik erg onbeschoft van jou. Zo hebben we jou niet opgevoed." Ik kijk ze geschrokken aan.

"Laat ze." Fluistert Kimberly in mijn oor, maar ik negeer haar. Het is weer mijn schuld. Alweer! Woest verlaat ik de woonkamer en ren de trap op. Ik loop naar mijn kamer en gooi woest een fotolijstje om.

"Wat doe je?!" Vraagt Kimberly geschrokken.

"Een fotolijstje omgooien, zie je het niet?!" Sis ik.

"Jij wou het zelf ook!" Sist ze.

"Néé!" Snauw ik. "Ik werd gedwongen door jou lichaam en je weet dat jongens daar niet tegen kunnen!"

"Dus?" Vraagt ze. "We kunnen toch ook samen een relatie beginnen?"

"Zet dat maar uit je hoofd!" Schreeuw ik. Kimberly pakt mijn arm vast en snel sla ik haar hand weg.

"Rot op!" Schreeuw ik uit woede. Ze schud haar hoofd.

"Ik dacht dat we geschikt voor elkaar waren." Vertelt ze. "We hebben zoveel lust voor elkaar."

"Lust, maar geen liefde."

"Heb je lust voor me dan?" Ze kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan.

"Dat niet. Ik was gewoon een beetje in de war ja!"

"Ga!" Snauw ik en ze schud haar hoofd.

"Ik kan je kalmeren." Zegt ze zacht. "Geloof me."

"Ik hoef geen kalmeer trucjes van je!" Snauw ik. "Je had me vroeger ook gebroken en nu breek ik zelf meisjes."

"Maar daarom passen we zo bij elkaar."

"Néé en rot nu op." Ze schud haar hoofd en nu wordt ik er zat van. Ik doe de gordijnen open en open de ramen. Ze kijkt me raar en dan loop ik naar toe. Ik til haar op en loop richting het raam.

"Doei." Fluister ik zacht en gooi haar het raam uit. Ik sluit de ramen meteen en sluit dan de gordijnen. Het is gemeen, maar het moet.

"Kay, ben je gek geworden!" Hoor ik mijn vader brullen, maar het boeit me niet. Ik pak een vaas van mijn kast af en smijt hem op de grond. De vaas breekt in stukken, maar mijn hart is ook in stukken. Dus dat is gelijk.

"Kay, doe normaal!" Gilt mijn moeder, maar ik kan niet normaal doen. Ik stort mijn vuisten op de muur en meteen voel ik de tranen opborrelen. Wat doet dat pijn, maar net zo pijn, als Sky verliezen. Vader komt de trap opgelopen en pakt me vast. Hij kijkt me met strakke ogen aan.

"Ik zie dat Sky heel veel voor je betekent, of niet soms?"

"Teveel voor woorden." Ik voel nog meer tranen over mijn wangen rollen.

"Wordt eerst rustig Kay." Zegt vader kalm. "Je doet jezelf alleen maar meer pijn." Ik knik en mijn vader geeft me een knuffel.

"Jongen, ik weet dat je dit niet expres doet." Zegt vader. "Ik mag dat wijf ook niet."