I can not leave you alone

Hoofdstuk 39

**Sky**
Daar zitten we dan, zonder wat te zeggen in het ziekenhuis. Ik heb Kay vergeven, maar of we nog een stel zijn? Weet ik niet. Hij is echt heel lief voor me, maar hij heeft te laatste tijd heel erg last van stemmingswisselingen, waardoor hij soms gaat bot reageren of zelfs gaan dreigen. Ik slaak een zucht en staar naar het plafond. Ik hou van hem, maar ik weet niet of we echt voor elkaar gemaakt zijn. Hij is een typische 'badboy' en ik ben een soort 'nerdje' die best wel onzeker over zich zelf is. Ik durf soms een grote mond te hebben, maar hou niet van ernstige reacties terug.

"Ik bedoelde, dat ik jou niet verdien. Ik doe jou alleen maar pijn, maar dat betekend niet dat ik jou kwijt wil." Ik zwijg en voel Kay mijn hand vast pakken en vlecht zijn vingers in de mijne. Hij geeft er zachte kneepjes in.

"Ik zal jou missen op school." Hij laat mijn hand los en staat op. Hij buigt zich maar voren en drukt zijn lippen kort op de mijne. Hij trekt zich dan terug en baant dan de kamer uit. Ik weet niet wat er de laatste tijd met hem is. Ik hou van hem, maar weet niet of ik graag lang bij hem wil blijven. Ik slaak een zucht en neem dan langzaam een beslissing. Ik zal langzaam afstand moeten nemen van Kay. Hij zal daar ook erg gelukkig van worden en kan gewoon een leuk meisje vinden, waar hij ziels veel van kan houden en ik blijf gewoon mezelf. Misschien een vriendje, maar misschien ook niet.

-

Na twee weken, zit ik hier thuis bij mijn ouders. Het huis is verkocht en vandaag ga ik mijn boeken terug brengen en daarna zal ik dan naar mijn nieuwe school gaan. Inmiddels heb ik al mijn boeken van die school binnen. Kay heb ik de laatste twee weken niet gesproken. Misschien is dat beter zo, maar voor mijn hart minder. Ik voel me wel een stuk lichter, maar mijn gevoelens en mijn hart missen hem nog steeds.

"Schat, weet je zeker dat je wilt gaan fietsen?" Vraagt moeder. Ik knik.

"Het is heerlijk weer, dus waarom niet." Ze knikt en ik pak mijn doos vol met schoolboeken. Ik til het op en open de deur.

"Ik ga je toch brengen, want die doos is zwaar voor op je fiets." Zegt moeder en ik knik. Ze sluit de deur en ik til de doos richting de auto. Ik stap de auto in en leg de doos op mijn schoot.

"Is het niet te zwaar?" Ik schud mijn hoofd.

"Mooi zo." Moeder stapt in en start de auto.

-

We zijn op school aangekomen en ik til de doos op.

"Ik wacht hier." Ik knik en doe de portier achter me dicht. Ik loop richting het schoolgebouw en open de deur, wat lastig gaat. Ik zie de vrouw van de receptie en geef de doos aan haar.

"Hoop dat je het op je nieuwe school goed naar je zin zal gaan krijgen." Ik bedank haar.

"Kom je snel weer een keer langs?" Vraagt ze.

"Weet ik niet." Ze knikt en meteen gaat de bel.

"Ik zal even je kunstwerken bij het bv lokaal pakken. Ze zijn prachtig en je moet ze echt niet vergeten." Voordat ik iets wil gaan zeggen, loopt ze al weg. Ik zucht en leun tegen te balie aan. Ik hoor de bel galmen door het schoolgebouw en meteen stromen de gangen vol. Ik zie Kay al staan naast Steven. Hij ziet er goed uit, dus ik denk dat dit goed gaat werken. Steven draait zich om en ziet mij. Hij zwaait vrolijk naar mij en loopt naar me toe.

"Hey." Zegt hij en ik groet hem terug.

"Hoe gaat het?" Vraagt hij.

"Goed." Beantwoord ik zijn vraag. "En met jou?"

"Ook goed. Ik heb ook een vriendin en net als Kay ben ik veranderd tot een goodboy." Ik glimlach.

"Wie is het geworden?"

"Denise. Ze woont net pas bij mij in de straat en meteen werd ik recht verliefd. We hebben ook gepraat en het klikte meteen."

"Mooi zo. Het beste voor jullie."

"Bedankt. Zal je haar een keer willen ontmoeten?" Ik haal mijn schouders op.

"Ze zal he geluk vinden. Ze is nieuw en misschien worden jullie wel vriendinnen." Zegt Steven vrolijk. "Ik wil dat ze hier zich snel thuis gaat voelen."

"Ik zal kijken." Hij knikt.

"Wil je ook vragen hoe het met Kay gaat?" Ik slik. Die had ik niet verwacht.

"Eigenlijk niet, maar hoe gaat het dan met hem?"

"Mwa. Hij is minder vrolijk dan normaal." Zegt Steven.

"Hoe moet afleiding zoeken." Zeg ik. "Dat doet hem goed."

"Ben je niet bang dat hij dan met zijn dronken kop een wild vreemd meisje gaat zoenen?" Ik schud mijn hoofd.

"We zijn niet bij elkaar, slimmerd." Zijn mond vormt een 'o'.

"Het is gewoon beter als we bij elkaar uit de buurt blijven. Ik hou echt veel van hem, maar heb het gevoel dat hij niet echt van me houdt en alleen als 'speeltje' gebruikt om zijn stemmingswisselingen op me te afsturen."

"Ik snap je, maar hij kan echt niet zonder jou. Geloof me. Hij praat heel veel over je, maar er zit nog steeds een stukje 'badboy' in hem en ik denk dat hij door dat stemmingswisselingen krijgt." Ik haal mijn schouders op.

"Zal wel."

"Hier zijn je kunstwerken." Ik draai me om en neem de doos vol met kunstwerken van mij aan.

"Ik spreek je later wel." Zegt Steven en geeft me een onhandige knuffel, wat misschien niet zo slim van hem was. Kay rent op ons af en duwt Steven ruw tegen de muur. Snel bedank ik de vrouw van de balie en zeg gedag. Snel baan ik het schoolgebouw uit.

"Sky!" Ik kijk naar achter en zie Kay daar staan. Ik kijk weer terug en ren richting de auto. Ik stap snel in en zie Kay naar de auto rennen.

"Start de auto mam!" Zeg ik haastig. "Nu!" Ze doet wat ik zeg en start de auto. We verlaten schreeuwende Kay en het schoolgebouw. Ik zal het missen, maar aan de andere kan took niet. Ik heb daar rot tijden gehad, maar kan ze langzaam vergeten. Nieuwe start, nieuwe kansen.