I can not leave you alone

Hoofdstuk 50

**Sky**
Nog een week en dan laat ik me inslapen. Niet net als bij een dier, maar met een speciaal drankje. Ik heb het besloten, zonder dat Kay het weet. Hij weet niet hoe het voelt, om met pijn te lijden. Misschien lijkt het niet zo, maar ik lijd met pijn. Niet normaal.

De dagen gaan snel. Kay is niet op komen dagen. Ik denk dat hij alles moet verwerken, tenminste, dat hoop ik. De pijn, is voor mijn gevoel nog erger. Ik heb geen spijt van het besluit. Ik sterf liever dan elke keer moeten lijden met de pijn.

"Hey schat." Mijn moeder loopt naar me toe en geeft me een knuffel.

"Weet je het zeker dat je het wilt?" Ik knik. Mijn moeder weet het hier van. En mijn vader ook, maar verder niemand.

"Sorry mam" fluister ik zacht. "Ik hou het niet meer van de pijn."

"Ik snap het schat, maar die behandeling kan toch ook helpen?"

"Ik wil niet dat jullie zoveel geld aan mij besteden. Jullie doen al zoveel dingen voor mij en daar ben ik heel erg blij mee. Onthoudt dat mam. Niet twijfelen of je goed bent voor mij of niet, jij bent super voor mij. We hebben een moeilijke periode. Ik hou altijd van jou en papa, ook al ben ik soms echt pissig op jullie." Mijn moeder veegt de tranen onder haar ogen weg.

"Zo lief." Ze geeft me een knuffel en drukt een kus op mijn voorhoofd.

"Ik ben altijd trots op je geweest Sky, altijd." Ik glimlach en druk een kus op haar wang.

"Heb je Kay nog verwacht vandaag?" Ik laat mijn moeder los en haal mijn schouders op.

"Hij is de laatste dagen ook helemaal niet meer geweest."

"Hij moet alles verwerken Sky. Weet hij het trouwens over het inslapen?" Ik schud mijn hoofd.

"Hij gaat me tegen houden en allemaal dingen inspreken en daar heb ik geen zin in." Mijn moeder glimlacht. Ik kijk haar vragend aan.

"Zo lief hoe hij voor je is" zegt moeder. "Eerst dacht ik, dat het nooit goed zal komen, maar hij houdt werkelijk kapot veel van je Sky."

"Ik weet het mam." Moeder knikt.

"Doe rustig aan schat, je hebt hard genoeg gevochten." Ik knik en veeg verdwaalde tranen onder mijn ogen.

"Mevrouw." We kijken op en zie een dokter staan.

"Een vrouw en een man zal u willen spreken, als u het tenminste wilt." Mijn moeder knikt hevig en drukt een kus op mijn voorhoofd. Dan loopt ze weg en blijf ik alleen achter.

~Vier dagen verder~
Nog drie dagen en dan is het zover. Dan laat ik me inslapen. Ik slik en staar voor me uit. Kay is niet meer geweest en toen de dokter zei dat twee mensen mijn moederwouden spreken, was ze er ook niet meer geweest. Ik slaak een zucht, maar houdt me rustig. Ik kan het wel. Ik weet het zeker.

"Sky!" Ik kijk naar de deuropening en zie Jason staan. Leuk.

"Wat?!" Ik kijk hem strak aan.

"Ik kwam er net pas achter, dat je ziek was. Had het eerder verteld!"

"Jij bent niet te vertrouwen!" Ik verhef mijn stem en zie angst in zijn ogen.

"Je begrijpt het n-"

"Ik begrijp het wel Jason!" Mijn stem slaat over.

"Ga Jason, alsjeblieft." Ik wijs naar de deur.

"Laat me is uitpraten Sky!" Ik schud hevig mijn hoofd.

"Ga, nu!" Hij schud zijn hoofd en komt dichterbij me staan.

"Dat is dichterbij komen. Nu weggaan!"

"Mijn moeder is overleden aan de ziekte die je hebt en mijn vader door een ongeluk!" Schreeuwt Jason en ik kijk geschrokken aan.

"Sorry Sky." Jason komt dichterbij met zijn hoofd en drukt zijn lippen op die van mij.

"Godverdomme!" Jason trekt zich terug en we kijken naar de deuropening. Daar staat iemand die ik niet heb verwacht. Namelijk Kay..