She's Inlove With A Nerd

Chapter 22

STEFFI'S POV:

Minutes.

Its just a minutes left.

Could somebody tell me please how to stop the time?

If i could just stop or either pause the time even for a while.. gagawin ko talaga.

"Baby. Be strong okay? H-hindi ka namin iiwan dito.. we will wait for you outside your room.."

"M-mom.. t-thank you f-for everything.."

"You d-don't have to thank me baby, i'm y-your Mommy, y-you're my responsibility and your my son.. j-just be strong okay?"

"I w-will Mom.. f-for you, f-for Hailey and for S-steffi.."

"And most importantly, d-do it for yourself, okay?'"

"Y-yes Mommy.. i l-love you.."

I can't feel any emotions right now.

Yung feeling na nasa tabi ko lang naman siya?

Pero pakiramdam ko..

Napakalayo niya..

"S-steffi.." napangiti ako agad nang lumingon siya sakin. Hirap siyang ngumiti pero sinikap niya pa ring gawin para sakin.

"I-i l-love y-you.."

"I love you too, Nerd.."

"W-wait f-for me.. a-alright?"

Doon bumalik lahat ng pakiramdam ko. Lahat ng pagmamahal ko para sa kanya, biglang umusbong sa loob ng dibdib ko.

Matamlay akong ngumiti saka ako lumapit para halikan siya sa noo.

"Maghihintay ako.. kahit gaano katagal.."

**

MIGGY'S POV;

If I could just rule my life.. maybe I didn't need to leave her behind.

If I could just wish to live normally, maybe i'm there beside her when she needs someone to hold on to.

What if..

I have a strong heart?

Could I possibly be the right man for her?

"Maghihintay ako.. kahit gaano katagal.."

I tried to smile infront of her as an answer. I smiled as if i'm not aware of the possibility that i can't survive. I smiled.. as if i'm giving them the hope that I can pass it out.. that I can make it. That I can go back to their lives.. that I can forget my illness, even deep inside my heart.. i'm so afraid of what will be my end.

Death.

Sino nga ba ang hindi matatakot sa kamatayan?

Sino nga bang hindi matatakot mamatay.. lalo na kung alam mong sa puso mo, gustong gusto mo pang mabuhay.

Gusto kong manatili sa buhay niya.
Gusto ko pa siyang makasama ng matagal.
Gusto ko siyang mapasaya.
Gusto kong ibigay ang mundo sa kanya.

Gustong gusto kong makasama siya habang buhay.

But thinking about death?

Hindi ko maiwasang mapaisip..

What if..

Hindi ko makayanan?

What if..

Hindi na ako mabigyan ulit ng pagkakakataong makita siya?

What if..

Hindi talaga ako ang lalaking nakalaan para sa kanya?

What if..

Hindi talaga kami nakatadhana sa isa't isa?

Matatanggap ko ba?

Makakaya ko bang makita siyang masaya sa piling ng iba?

Makakaya ko kayang ipaubaya siya sa lalaking nararapat sa kanya?

Ang sagot..

Hindi.

Hindi ko matatanggap.. hindi ko kakayanin.

Call me selfish asshole pero ang gusto ko..

Sakin lang siya.

Akin lang ang Steffi ko.

Sabay sabay kaming napalingon nang bumukas bigla ang pinto. Isa siya sa nurse ko. At hindi pa man siya nagsasalita.. alam ko na agad kung bakit siya nandito sa kwarto ko ngayon.

It's time.

"I'm sorry to disturb all of you.. but we need to bring the patient in the operating room.. now."

Naramdaman ko ang paghigpit ng hawak ni Steffi sa palad ko. Tiningnan ko siya saka ko siya sinubukang ngitian..

Pero ang ngiting yun, napalitan agad ng lungkot.

Matapos kong mabasa ang sakit sa mga mata niya.. habang lumuluha siya sa harapan ko.

"N-nerd.. n-natatakot a-ako.."

I'm so afraid too, Steffi. Natatakot ako na baka hindi na ako makabalik sayo.

"Ssshh, shhh. S-stop c-crying Steffi..."

"P-please, yung pangako mo.. p-please Nerd.. k-kahit yun nalang ang tuparin mo.. m-magiging masaya na ako.. please."

"S-steffi--"

"I'm sorry, but we really need to bring the patient now.." biglang sabi ng nurse na may mga kasama nang iba pang nurse. Pinagtulungan nilang isaayos ang mga dextrose ko saka niya ginalaw ang kama ko.

Hindi na ako nagkaroon ng pagkakataong makausap ang mga kasama ko dahil naging mabilis ang pagkilos ng mga nurse sa paligid ko. Naramdaman ko nalang na tinutulak na nila ang higaan ko papunta sa kung saan man ako ooperahan sa puso.

"M-mom.."

"Baby, baby. We're here.." nagbaba ako ng tingin at nakita kong nakasunod sila sakin. Nakahawak sila sa dulo ng hinihigaan ko habang nakatitig sakin nang umiiyak. "S-son.. y-you can do it okay? You can do it my baby boy.. i trust you.."

Seeing my mother crying because of me makes my heart stung. Pakiramdam ko, buong buhay ko.. naging pabigat lang ako sakanya.

"N-nerd.. yung pangako m-mo ha? H-hihintayin kita. B-babalik ka ha? Babalik ka sakin.. n-nangako ka, Nerd.. nangako ka na.."

And seeing my one true love begging for me to come back makes my heart smash and break into pieces. Pakiramdam ko, pinapaasa ko siya sa isang pangako na walang kasiguraduhan.

Seeing all of them crying and breaking in front of me makes my heart feel the strong pain.. inside me.

"B-baby?? Baby! Goodness! What's happening to him!?"

"N-nerd? Nerd! Shit! Nerd! Ano ba, papasukin niyo muna kami--Nerd!"

"You can't go inside the operating room, ma'am. You can just wait here until the operation is done.."

.
.
.
.
.

Pinasok nila ako sa isang kwarto na napapaligiran ng mga kagamitan sa panggagamot. Tatlong doktor, limang nurse.. nakaputi silang lahat at naka-mask.

Napalingon ako sa higaang nasa kanan ko..

Doon, nakita ko si Lexi na siyang magbibigay ng pag asa sakin para matupad ko ang pangakong iniwan ko sa babaeng mahal ko. Pag asa na sana makabalik pa ako ng buo. At pag asa na sana.. mabigyan pa ako ng karapatang mabuhay sa mundo.

.
.
.
.
.
.
.
.

In just one blink of an eye..

I feel numb..

And the next thing i knew..

Everything went black.