KARANLIĞIN BUZU

KARANLIĞIN BUZLARI

Elsa'nın ağzından.....

Kapıya yaslanmış ve kafasını dizlerine çekmiş olan küçük kıza bakmaya devam ettim.

Platin saçları kısaydı ve örülüydü üstünde lacivert elbise vardı.

Ağlıyordu kız ,ben neden bir şey yapmıyordum?Yatakta oturmuş öylece ona bakıyordum.

Başımı sağa yatırıp öyle baktım birde kıza.

-Heyy bana bak.Niye ağlıyorsun?

Bana cevap vermediği gibi tepkide vermedi.Duymuyordu beni.

Üstüme baktım yine üstümde o beyaz elbise vardı.Tülleri vardı ve çok uzundu yerlere değiyordu.

Ayağa kalktım ve odaya baktım burası benim odamdı.Eski odam,kapalı olduğum odam,hapishanem olan odam.

Kalbim sıkışmaya başladığını hissettimde oda üsütüme üstüme gelmeye başladı.

Burayı istemiyorum gitmek istiyorum.Odanın siyah loş ışığı kırmızıya dönmüştü ve nefes alamıyordum.Ki o sesi duydum.

-Kızım.

Birden tüm korkunç hava ortadan kalktı ve kapıya döndüm.

-Anne.

Diye fısıldadım.Küçük kızda benden sonra konuştu.

-Lütfen git buradan.Kapıyı açmak istemiyorum.Sana zarar vermek istemiyorum.

Bugünü hatırlıyordum odaya kapanmamın ardından geçen iki yıl sonrasıydı.

-Peki kızım sen nasıl istersen.

Kapıya yaklaştım ve elimi kapıya koyacakken elim kapının içinden geçti.

Şaşırsamda durmadan ilerledim küçük kızın içinden de geçmiştim ama umursamadım.Annem sağ tarafa dömüş ilerliyordu peşinden giderken sesleniyordum ama beni duymuyordu.

Odasına doğru ilerliyordu bende peşinden gittim.Odasına girip kapıyı kapattı bense tekrar kapının içinden geçmek zorunda kaldım.

Babam pencerenin kenarındaydı annemin içeri girmesiyle babam ona dönmüştü.

-Ne oldu?Erken döndün onun yanından.

Onun mu?

-Yine kapıyı açmadı.Bu neyin tafrası anlayamıyorum.Zaten onu burada tutarak büyük bir mükafak yapıyoruz birde neden seviyor numarası yapmak zorundayız?O şey benim kızım olamaz.

Annemin sözleriyle içimde bir yangın çıktığına yemin edebilirdim.

-Biliyorum ama o yaratığa yaklaşırsak bizide Anna'ya yaptığı gibi öldürmeye çalışır.En azından ona iyi davranarak kendimizi onun vahşetinden korumalıyız değil mi canım?

Babamda mı böyle düşünüyordu?Beni hiç mi sevmemişlerdi?Ben hapis bir hayat yaşadığım gibi yalanda bir hayat yaşamıştım.Bu haklızlık bunu istemiyorum.

-Haklısın ama o sadece bir fazlalık....

Bunu babama bakarak söylemişken sözlerin ardından ikiside simsiyah olan gözlerini bana çevirdiler.Gözlerinin beyaz olması gereken yerlerinde siyahtı ve insanı dehşete boğuyordu.

-.....sende öylesin.

Diyerek bana doğru yürümeye başladılar bense korkuyla gerliyorken balkona açılan kapının içinden geçerek balkona geçmemle kulağıma sesler doldu.