KARANLIĞIN BUZU

HAYATIMIZ İÇİN BİR KARAR

Elsa'nın ağzından.....

-Gerçekten bana tokat mı atmıştı?

Nefes alış verişlerim düzensiz hale gelirken ne elim yanağımdan,nede gözlerim Jack'ten ayrılıyordu.

Kalbim deli gibi atıyordu.Bu..bu nasıl bir his böyle.Kendimi karanlığa hapsedilmiş gibi hissediyorum.En derine,en karanlık yerine.

Biraz ağır konuşmuş olabilirim ama bunu hak etmemiştim,heleki ondan hiç.

Etrafta kıpraşmalar başladı.Sanırım Jack'in bağırmasıyla uyanıyorlardı.

-Jack....Jack uyanmışsın.

Astrid'in sesi karanlık ormana yayılırken hareketliklik arttı ve Jack sanki bir rüyadan uyanırcasına irkildi.

Önce eline baktı.Bana vurduğu eline!

Daha sonra bana baktı.Gözlerinin her tonu her milimi 'Pişmanım,Özür dilerim' diye inletiyordu etrafı sessiz çığlıklarıyla.

Bense yanan kalbimi durdurmaya çalışıyordum.

-Elsa neler oluyor kendine gel ve yok et şu şeyleri.Hadi!

Astrid'in seslenmesiyle o tarafa baktım.

Etraf buzlarla çevriliyordu.Yerde ilerleyen buzlar geçtikleri yerlerde sivri dikikler çıkartıyorlardı.

Ayağa kalktım fakat başım döndü ve yalpaladım.Düşmeyecektim fakat Jack kolumu tutmuştu.

Önce kolumu tuttuğu eline sonrada yüzüne baktım,yüzümde korku vardı sadece o kadar.

-Ben öz....

Sözünü bitirmeden gözlerini kaçırıp başını yere eğdi ve kolumu bırakıp geri çekildi.

Bense hiçbir şey diyemiyordum.Ne denir ki böyle bir durumda.

'Boşver,bana boş yere tokat attın.Aslında herşeyi yalnış anlamışsın ama önemli değil attığın tokat' mı diyeceğim?

Belki derdim fakat diyeceğim zaman şimdi değil.Konsantre olup buzları yok etmeye çalıştıkça.Jack'in öfke dolu hali gözümün önüne geldikçe gözyaşlarım daha fazla akıyor ve buzlar yok olmak yerine artıyordu.

Sözleri beynimde yankılanırken üzerimdeki yük artmıştı ayakta boş boş durup ileriye bakıyordum.

-Sevdiğim prenses gerçekte bir canavar.

-Yeterince sevdik sahte bir kızı.

-Ne yüzünü görmek,nede yalanlarını dinlemek istiyorum.

-Sadece bir canavarmışsın.

Zorla yutkundum.Artık kalbim acımıyordu,çünkü artık kalbimin kendisini hissedemiyorum.

Onun yerine sadece koca bir boşluk var.Nerede kalbim?Yine yok oldu?

İçimde aniden yükselen öfkeye ben bile şaşkın kaldım.

Bu onun suçuydu kalbim onun yüzünden yok olmuştu.Hissedemiyorum.Attığını duyuyorum ama sesi kesilmişti benle konuşmuyordu artık.

Normalde Jack'i ne kadar çok sevdiğimi bana hatırlatması,veya onu affetmem için uğraşırdı ama ses yok en ufak bir şey yoktu.

Ona ihtiyacım vardı Jack'i ne kadar sevdiğimi bana hatırlatmalıydı yoksa nasıl affederdim Jack'i.

Peki,daha önemli bir soru daha.Onu affetmek istiyor musun?

İçimde kabaran öfke sinirimi bozup canımı yakıyordu.