She's The Man Hater Since Then

- Chapter One -

Chapter 1: The Beginning

Heaven Akira's POV

"Beyb!," ugh here we go again. My bisprin is so noisy. Sa tagal kong nawala, hindi parin sya nagbago. While me? I've change a lot. No, erase that.. I changed everything about me.

"Yes beyb?" I answered with a bored look.

"Owemji! Look! Comehere!" If Im not mistaken, this is about her crush. Lumapit ako sakanya at tinignan ang phone nya.

"So?" I asked.

"Youre so mean! di mo ba nakikita? nilike ni Steven yung post ko sa FB!." Steven? Sounds manloloko. Actually, lahat naman ng pangalan, basta lalaki, manloloko.

"Panong di nya ilalike yan eh yung post mo nakatag sa lahat ng kaklase naten tapos nakalagay pa 'No Classes Tomorrow'. Psh. Kahit ako lalike ko yan kahit dikita kilala eh." I said trying to sound that I don't care. She just rolled her eyes.

"Tse! palibhasa you dont like boys kaya ganyan ka! someday babe! someday!" Oh really? Sounds interesting but still, I. Dont. Care. "Samantalang dati, ikaw pa yung maraming cru----"

"Shut up!"

Mama Calling...

*Kringgg*

*Kringgg*

[Aki!]

"Yes Ma?"

[Sorry ana--] as expected.

"Tsh. Tell me, is it about the fieldtrip?," she stopped. Sabi na eh.

[Ugh anak kase si at--]

"Si ate nanaman. Na si ate muna ang sasama dahil hindi pwede ang dalawa kasi she deserve it? Na sya nanaman kasi honor sya? Na kahit mayaman tayo, mas pinipili mong wag ako pasamahin para parusa ko kasi bobo ako?," well hindi naman talaga ako bobo. May alam naman ako pero hindi matalino.

[A-anak hindi ka b-bob--]

"Pero yun yung pinaparamdam nyo. Ok lang. Sanay naman na ako. Sanay naman na akong si ate muna bago ako." And I ended the call.

Since I was a child, never kong naramdaman na mahalaga ako. Puro lang sa ate ko. Sya muna bago ako. Matalino sya maganda lang ako. Joke! But true ^_^

"Your mom tama ba? Is it about the fieldtrip?," kilala talaga ako ng bisprin ko.

"Exactly." Kinuha ko ang phone ko at nagfacebook nalang. Wala akong pake sa fieldtrip na yan.

"Bat kaya ganun si tita no? Di ba nya alam na ang atensyon nya sa ate molang? Hayy." 

*ting*

"Owemjii baka minessage nako ni Steven!," dali dali nyang kinuwa ang phone nya. Pero unti unting nawala yung ngiti nya. "Ayy? Beyb hindi sakin. Tignan mo nga kung sayo?"

I nodded. Pagkaopen ko ng messanger merong isang message request.

Steven Cole Anderson

Confirm my friend request.

Accept    |    Ignore

I accepted his message request.

"Ano beyb? Sayo?,"

"Yup." Yung mukha nya parang nagtatanong kung sino. "Tsh. Fine, yung Steven chuchu mo." Nagliwanag yung mukha nya. Living chandelier.

"Owemjii! Patingin patingin!" Pumunta sya sa tabi ko at hinablot ang phone ko. Ano bang meron sa mga lalaki? "Beyb! Omy! Bakit sayo nag add sya? Samantalang ako huhuhu di pa inaaccept!"

"Idunno." Patuloy lang nyang pinauulit ulit basahin yung message. Yung lang naman yung sinabi pero kung basahin nya kala mo naman sona yung minessage.

"Beyb! Reply ka dali! Malay mo akala nya ako ikaw kaya ka inadd diba?," sinunod ko nalang at nagreply.

Steven Cole Anderson

Confirm my friend request.

Why should I?

Dahil sinabi ko.

So?

I confirm mo nalang!

Fine.

Vwiset! Di konaman i coconfirm to kung di nakikibasa si beyb at kung di ako pinilit. She's so noisy so para matigil ang bunganga nya kinonfirm konalang.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~×

Nandito kami ni Sophia sa mall. Window shopping you know >__<... Im just bored. Di katulad sa States, maraming pwedeng gawin.

"Beyb.. Anong ginawa mo sa States? Tagal walang balita sayo ah?" She said.

"Kumain."

"Ano pa?" Pangungulit nya. Inis ko syang tinignan.

"Huminga." I added. Bumuntong hininga sya at pinipigilan yung pagka inis nya. It's better when she's mad to be honest.

"Please. Sumagot ka naman ng maayos." Bagal bagal nyang sabi habang nanggigigil. Pfft.

"Fine. Natulog ako, kumain, huminga, nabuhay. Okay na? Anong gusto mopang sabihin ko? And ohh I forgot, tumae rin ako." Sabi ko habang nakangisi. Napasapo sya sa noo nya at umiling iling. Ilang beses syang huminga ng malalim habang bubulong bulong.

"Beyb! Di ba ate mo yun?," nilingon ko yung tinuturo ni beyb. Yes, my spoiled sister. Tumango lang ako sakanya.

Napaharap naman sa gawi namin si ate.

"Aki! Why are you here?," tumakbo sya papunta dito.

"Bakit? Masama?"

"Eto naman! Di mo ba ako namiss?," masayang tanong nya.

"Honestly no." Bored kong sagot.

"Hehe to naman napaka honest. Nandito ako kasi bibili ako ng foods para sa fieldtrip." Ediwow.

"Di ko tinatanong." I said while rolling my eyes heavenward. Ngumiti sya pero bakas sa mukha nya ang pagkapahiya.

"Beyb t-tara na." Sabi ni beyb. Naawa siguro sya.

"Bat dimo kasama yung boyfriend mo?" Natigilan sya saglit. Lagi nya kasing kasama boyfriend nya.

"Wala na kame eh. Niloloko lang pala ako. Akala ko hindi nya magagawa yun, but still nagawa nya parin." Malungkot nyang saad. Ohh so sad. Iiyak naba?

That is one of the reason why I hate boys.

Magaling sila kapag sa pagpapakilig. Then kapag nafall kana, saka ka iiwan.

That's why I promise to myself that I will never ever fall inlove again.

Sanay naman na akong laging iniiwan. Hindi ko kasi ugaling habulin yung taong ako mismo ang sinayang.