Locked by you #ThrillerAwards

4.

Plots remt de auto. Ik slaap, maar hoor wel alles om me heen. Ik hoor de autodeur achter me opengaan. James stapt dus uit. 'Neem jij haar mee naar binnen?' Hoor ik James vragen. 'Ja, ik hoop dat ze écht slaapt, ik wil namelijk niet nog een keer achter haar aanlopen, ze is kei snel.' Weer verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Zonder dat ze het zelf doorhebben geven ze me zelfvertrouwen. Ik heb er het volle vertrouwen in dat ik hen aankan. Mijn deur wordt plots geopend. Mijn hoofd dat tegen het raam aanlag, wordt niet meer ondersteund. Ik schrik wakker. 'Ga maar weer slapen.' Glimlacht Jocke. 'You wish, boy!' Snauw ik. Hij zucht en sleurt me de auto uit. 'Een beetje doorlopen, wil je?' Gromt hij. 'Natuurlijk, schat!' Lach ik sarcastisch. 'Jij bent echt irritant.' Gromt hij. 'Dat valt tegen hé?' Hij rolt met zijn ogen. 'Kan je je alsjeblieft gedragen daarbinnen? Je lach zal snel verdwijnen.' Ik kijk hem grijnzend aan. 'Probeer jij me nu bang te maken?' Hij zucht. 'Nee, ik waarschuw je alleen maar.'

Wanneer we binnen zijn, valt het me op dat dit gebouw oneindig veel gangen telt. Jocke trekt me de trappen op. 'Is hier geen lift ofso?' Grom ik. 'Nee, daar was geen budget voor.' Ik kijk hem lachend aan. 'Geen geld, geen lief, best wel zielig niet? Amai, ik begin echt nog medelijden met u te krijgen.' Lach ik. 'Ik niet met jou.' Gromt hij. 'Wat ben jij toch lief.' Grijns ik sarcastisch. 'Jij zou echt een prijs moeten winnen voor je sarcasme.' Ik haal mijn schouders op en grijns. 'Ik weet het!'

James, die voor ons liep, opent een deur van een kamer. We gaan de kamer binnen. Mijn glimlach verdwijnt. Waar ben ik?! Denk ik bang in mezelf. 'Doorlopen!' Roept Jocke plots en duwt me vooruit. Waarom doet hij plotseling zo tegen mij? Hij duwt me naar voren, naar de man met het donkere gelaat. De man kijkt me gemeen aan. 'Jonas... Is dit het meisje dat je wilt?' Vraagt de man dan. Ik kijk al lachend naar Jocke. 'Wat jammer, iemand anders wilt me al.' Maar dan begint Jocke hard te lachen. 'Moet jij nu niet droevig zijn? Je kon een vriendin krijgen maar die ene Jonas was je voor!' Hij legt plotseling zijn hand op mijn schouder. 'Liefje, ik ben Jonas.' Mijn ogen worden groot. 'Jij was toch Jocke?' Stotter ik in de war. 'Dat is mijn bijnaam.' Lacht hij. 'Ja, hoe kon ik dat nu weten?!' Snauw ik. 'Je kunt in het vervolg beter je mond houden.' Grijnst hij gemeen en kijkt dan weer naar de man. 'Ja, pa, dit meisje wil ik.' Ik kijk naar de man, die dus blijkbaar zijn vader is. 'Weet je het zeker Jonas? Ze heeft nogal een grote mond, we kunnen haar beter meteen afmaken.' Hij haalt uit zijn achterzak een revolver en richt hem op mij. 'Nee!' Schreeuw ik bang en druk me onbewust tegen Jonas aan. Alle jongens in de ruimte beginnen te lachen. Ik kijk met het schaamrood op mijn wangen naar Jonas die knipoogt.

'Ik zal haar wel enkele lesjes leren.' Lacht hij dan. 'Mooi, dan rekenen wij af met de andere.' Jonas knikt en wilt me met zich meetrekken, maar ik blijf koppig staan en blijf naar de man kijken. 'Welke anderen?' Stotter ik en begin te beseffen dat dit alles serieus is. 'Jouw ouders en je kleine zusje.' Gromt de man. 'Nee, alsjeblieft, nee! Laat hen met rust! Niet doen! Doe hen geen pijn!' Krijs ik met tranen in mijn ogen. De man kijkt van mij naar Jonas. 'Zo mijn zoon, nu ken je nog een zwakke plek van haar.' Grijnst hij.

Jonas sleurt me de kamer uit. Ik huil. Hij brengt me naar een kamer. Een kamer volledig in het wit. Met grote ramen die uitzicht weergeven op de stad die langzaam ontwaakt. Ik voel hoe hij eindelijk het touw om mijn polsen losmaakt. Hij sluit de deur en doet die opslot. Ik ren naar het raam toe en druk mijn handen ertegen aan. 'Ik kom hier wel uit klootzak, of je het nu wilt of niet.' Grom ik. 'Succes Bossie.' Ik kijk hem onbegrijpelijk aan. 'Wacht?! Hoe noemde jij mij net?!' Hij haalt zijn schouders op. 'Bossie.' Ik knijp mijn ogen onbegrijpelijk dicht. 'Waarom?' Zucht ik. Hij toont mijn identiteitskaart die hij van mij af heeft kunnen nemen, waarschijnlijk toen ik lag te slapen. 'Jouw naam is Evelien Bosmans en je was opzoek naar een nieuwe bijnaam dus... Heb ik voor Bossie gekozen, is die niet goed?' Ik wrijf vermoeid door mijn ogen. 'Laat mij met rust, gewoon even, ik wil even alleen zijn.' Zeg ik stil. Hij komt naar me toegelopen. Gaat met zijn hand over mijn hals en draait mijn hoofd naar zich toe. 'Ik weet dat je bang bent Evelien, dus verberg het niet. Ik doe je geen kwaad. Dat beloof ik je.' Ik kan mijn tranen niet meer bedwingen, bijt op mijn lip. Maar dan gebeurt het. Ik huil. Ik huil van angst en verdriet. Hij trekt me in een knuffel en streelt kalmerend door mijn haren. Ik zou me moeten wegduwen van hem, maar dat doe ik niet. Waarom? Dat weet ik niet. Ik voel me veilig. Op een manier. Bij hem.