Locked by you #ThrillerAwards

36

Dit wil ik niet. Ze kunnen veel van me verwachten maar dit gaat te ver. Ik ga me echt niet uitkleden voor die sukkels! Ik spring recht, maar Luca grijpt me meteen vast. 'Waar gaan we heen schoonheid? Probeer je weer te vluchten?' Ik zet mijn nagels op zijn arm waardoor hij me meteen loslaat. 'Laat me met rust!' Roep ik. In paniek ren ik naar de deur. Maar de deur is vast! Verdomme! Ik rammel de klink van de deur bijna kapot. Ik ben overstuur. Ik draai me om en zie Pieter en Luca lachen. Ze lachen me uit. Ik moet die deur open krijgen! Anders zit ik zo hard in de problemen! 'Jonas! Jonas help!' Schreeuw ik huilend. 'Kop dicht Bosmans!' Roept Pieter en drukt zijn hand tegen mijn mond aan. 'Jonas!' Blijf ik roepen, ook al versta je er niets van.

Ik bijt in de hand van Pieter. Hij laat me los. Ik sla zo hard als ik kan op de deur en schreeuw om hulp.

Het duurt niet lang vooraleer de deur geopend wordt. Jonas! Ik omhels hem meteen. Slaapdronken geeuwt hij en slaat ook zijn armen om me heen. 'Jonas, we zijn nog niet klaar met haar, nog lang niet.' Gromt Pieter. 'Ik hoorde haar schreeuwen en ik denk dat het beter is als ze weer met mij meegaat.' Ik blijf Jonas omhelzen, ik hoop echt dat hij me meeneemt, ik wil hier geen seconde langer blijven!

'Goed, neem haar maar mee.' Gromt Pieter uiteindelijk. 'Wat?! Maar-' 'Het is goed Luca, we krijgen haar nog wel.' Ik kijk hen boos aan. De meeste dromen zijn bedrog, toch?

'Ben je nou helemaal gek geworden?!' Sist Jonas meteen wanneer we in zijn kamer zijn. Ik kan het niet meer verborgen houden, ik moet het hem zeggen! 'Jonas, luister-' '-Ik wil het niet weten! Evelien je maakt me godverdomme nijdig! Ik kan je wel wurgen nu! We gaan slapen, ik ben doodmoe en ik wil niet dat jij nog eens zo'n domme ontsnappingspoging toepast!' Ik weet niet hoe ik nu moet reageren. Zou ik het hem zeggen? Dat Pieter en Luca slechte bedoelingen met me hebben? Of zou ik doen wat hij zegt: hem met rust laten en slapen. Maar als ik die laatste optie kies, is het binnenkort misschien al te laat. Van uitstel komt afstel.

Ik kan het niet laten. 'Jonas, luister,' begin ik rustig,'Ik weet dat je moe bent en dat je nu even niet naar me wil luisteren maar-' '-Evelien zwijg! Ik heb echt genoeg van jou!' Snauwt hij snel. 'Luca en Pieter proberen me te verkrachten!' Roep ik uit woede. Hij kijkt me geschrokken aan. 'Wat? Meen je dat?' Ik knik. 'Ze wouden dat ik mijn kleren uitdeed, ik deed het niet maar... Ze willen me doden als ik het niet zou doen.' Jonas komt naar me toe. Hij slaat zijn armen om me heen en streelt door mijn haren. 'Ik beloof dat ik ze in de gaten zal houden.' Fluistert hij in mijn oor. Ik knik dankbaar en laat hem weer los. 'Zullen we dan eindelijk gaan slapen?' Zucht hij. 'Ja, is goed.' Mompel ik. Ik ben nog steeds bang. Bang voor Luca en Pieter.

De volgende ochtend is Jonas eigenlijk al snel wakker. Hoe ik dat weet? Hij stootte net zijn voet tegen de tafel aan. Vloeken dat hij deed! Ik vond het eigenlijk wel grappig. Maar dus dankzij hem werd ik wakker. Vermoeid wrijf ik door ogen. 'Kleed je snel om, het ontbijt staat beneden al klaar.' Zegt hij terwijl hij naar het scherm van zijn gsm staart.

Ik ga naar de badkamer. Wanneer ik mijn gezicht in de spiegel zie, schrik ik van de sneeën die ik heb. Ik wrijf erover om te geloven of ze echt zijn. Ik kan het niet geloven.

Snel kleed ik me om. Ik ga samen met Jonas naar beneden. Ik ben bang. Bang om Pieter en Luca te zien. Ik loop een beetje achter Jonas aan.

We komen de keuken in. Een heleboel jongens zitten aan de tafel. Ze kijken me allemaal aan. Ik ben hier het enige meisje buiten Marlies. Ik let niet op de velen blikken die ik krijg. Waar ik wel op let zijn de grijnzende gezichten van Pieter en Luca. Jonas en ik gaan zitten, toevallig tegenover hen. Ik probeer hen niet aan te kijken, maar ze staren me zo akelig aan. Ik probeer hen te negeren. Maar ze stoppen niet met staren. Even kijk ik op. Onze blikken kruisen elkaar even. Ze grijnzen. Ze grijnzen ondeugend. Snel kijk ik weer weg, hopend dat er in de omgeving iets interessanters te vinden is, zodat ik afgeleid ben. Maar ver hoef ik niet te zoeken. Jonas kijkt me aan. 'Ik heb een leuke verrassing voor je.' Glimlacht hij. 'Oh god, moet ik me zorgen maken?' Lach ik. 'Nee, helemaal niet. Het is een verrassing die in jouw voordeel valt.' Een glimlach siert mijn gezicht.

Wanneer we klaar zijn met eten, wil hij al vertrekken. We gaan niet alleen, de andere jongens gaan ook mee. We vertrekken met verschillende wagens.

We rijden naar het stadje Avignon, wat ook wel bekend staat om de kunststad. Verschillende artiesten komen er jaarlijks hun talenten tonen in de hoop ontdekt te worden en van hun hobby zo hun beroep te kunnen maken. Met het toneelgezelschap van Mol zouden we dit jaar ook meedoen, ik zou de hoofdrol spelen maar volgens mij heeft Verbeke(docent voor toneel) al een vervanger gevonden. Misschien zie ik ze wel! Dan zie ik Frances en Daphne ook! Ze zullen me redden, dat weet ik zeker!

Wanneer we aankomen, kijk ik verwondert rond. Het is hier nog groter dan ik dacht. Er hangt een toffe sfeer in de straten van Avignon. Er zijn goochelaars, dansers, zangers, muziekanten en acteurs!

We wandelen door de straten en ik weet niet waar eerst kijken. Er is zoveel te zien! Maar dan zie ik wat ik wou zien...Mijn toneelgezelschap...

Heeey mensen, op het moment dat ik dit schreef, was het net pauze tijdens een voorstelling. Er viel iemand van het podium😆 en dat was zo grappig! Een element dat ik nog later in het boek ook zal gebruiken. Ook zat er terwijl ik schreef een schrijver naast mij waarover ik enkele weken geleden een presentatie over deed .😁 Best grappig als je ook net aan het schrijven bent. Vond je het een leuk hoofdstuk? Vergeet dan zeker niet te stemmen of te reageren! Veel love naar jullie!😘