Locked by you #ThrillerAwards

34.

'Luister sukkel, ik ben niet bang voor jou! Dus als dat je doel is: mij bang maken, dan zal je dat niet lukken! Laat me nu met rust! Slaapwel!' Ik wil net naar boven gaan, maar hij houdt me weer tegen. 'Hier blijven...' Sist hij met een grijns. 'Luca, ik zal het je nog eens heel lief vragen: wil je me alsjeblieft met rust laten?' Hij grijnst gemeen. 'Ik zal jou nooit meer met rust laten.' Ik trek me van hem los en ren weg.Maar ver kom ik niet. Pieter. Hij staat op de vierde trede van de trap en blokkeert voor mij de weg. 'Moet jij niet slapen Bossie?' Grijnst hij duister. 'Wel, als je me doorlaat, dan kan ik gaan slapen...' Zeg ik met een glimlach. 'Heb ik gezegd dat ik woú dat je ging slapen?' Grijnst hij. 'Nee, maar ik wil het wél.' Hij daalt de trap af en ik ga voorzichtig achteruit. 'Waarom ben je nog zo laat wakker? Een nachtmerrie?' Gaat hij verder op een akelige toon. 'Ja, zo kan je het eigenlijk wel noemen. Ik droomde namelijk over jou!' Kaats ik terug. 'Weet je wat hier nou zo grappig aan is Bossie? Je weet nog half niet hoe slecht ik kán zijn!' Lacht hij en staat ondertussen al vlak voor mijn neus. 'Ik ben niet bang!' Sis ik. 'Dan maak ik je wel bang!' Gromt hij.

Luca grijpt plots mijn armen langs achteren vast. Hij legt zijn hand op mijn mond. Ik sla mijn benen wilt in het rond en probeer uit zijn greep te komen maar het lukt niet, hij is te sterk. 'Je bent nu van ons Bossie, alleen van ons.' Sist hij in mijn oren. Ik probeer te schreeuwen om hulp maar zijn hand dempt het geluid van mijn stem. 'Brengen we haar naar mijn kamer of naar de jouwe?' Vraagt Luca op een stille toon aan Pieter. Maar alvorens Pieter kan antwoordden, sla ik toe. Ik trap zo hard als ik kan op de voet van Luca. Hij kreunt van de pijn en laat me los. Ik duw hen beiden aan de kant en ren naar buiten. 'Grijp haar!' Hoor ik Pieter roepen.

Ze rennen achter me aan, door de verdomd grote tuin dat eigenlijk een soort van bos is. Ik ren zo snel als ik kan en je moet weten dat mijn voet nog steeds verstuikt is en dus nog steeds pijn doet, maar ondanks dat ben ik toch nog sneller dan hun.

Ze kunnen me nauwelijks bijhouden waardoor ik me makkelijk kan verstoppen! De tuin is een bos, er zijn dus genoeg bomen waar ik in kan klimmen en me zo kan verstoppen, dus dat doe ik. Ik klim langs een boomstam naar boven en ga zitten op een tak. Ik kijk onder me en zie Luca en Pieter. Ze zoeken me. Ze zoeken overal maar doen geen moeite om eens op te kijken.

Wanneer ze voorbij mij wandelen, merk ik Rêver op. Ze staat achter de prikkeldraad en ze steigert. Ik moet haar kalmeren! Ik klim voorzichtig weer uit de boom. Ik stap naar de prikkeldraad toe. 'Rustig maar meisje, ik weet hoe je je voelt.' Fluister ik zacht. Rêver draait haar oren naar me toe, stopt met steigeren en draaft naar me toe. Als ik mijn arm uitsteek, door de prikkeldraad, kan ik haar aaien. En dat doe ik. Ik wrijf zachtjes over haar neus. Ze blijft stilstaan en is rustig. 'Ze denken dat we niets waard zijn. We moeten gehoorzamen en bevelen opvolgen en als we dat niet doen dan worden we verkocht of vermoord óf gemarteld. Ze beschouwen ons als niets belangrijks. Wel, we zullen ze eens laten zien wie we écht zijn.' Ik kruip onder de prikkeldraad door. Het lukt prima, alleen vormen er zich wel een paar sneeën op mijn handen maar dat kan me niet veel schelen.

Rêver blijft rustig staan. Ze laat me toe in haar persoonlijke ruimte. Ik streel over haar neus. 'Als ik zou opstijgen, zou je me er dan vanaf bokken? Of zou je me vertrouwen en accepteren?' Uiteraard krijg ik geen antwoord, maar toch voel ik het vertrouwen. Voorzichtig leg ik mijn handen op haar schoft. Ik duw mezelf omhoog. Ik zwaai mijn been over haar rug. Ik ga recht zitten en grijp haar zwarte manen vast. 'Rustig...' Fluister ik, maar Rêver is tot mijn verbazing al heel rustig. Ik ben gek, ik ben écht gek. Je moet wel een idioot zijn om zomaar op een wild paard te kruipen, een wild vreemd paard. Wel, ik deed het.

Met mijn stem geef ik aan om te gaan stappen. Ze doet het zonder problemen. Later proberen we draf, wat ook al zo goed gaat. En tenslotte... Rengalop.

We rasen ongelofelijk snel door de weide. Mijn haren wapperen met de beweging mee. Dit voelt zo goed. Ik ben vrij. Ik voel me voor heel even weer vrij. Rêver gaat alsmaar sneller en ik vind het alsmaar leuker. Ik kijk opzij en zie Pieter en Luca. 'Verdomme! Ver kan ze toch niet zijn? Jonas zal ons vermoorden!' Zeurt Luca.

'What the hell?!' Hoor ik iemand roepen. Ik wendt mijn hoofd af van Luca en Pieter naar Nicolas. Hij kijkt me verward en verbaasd aan. Ik moet hier weg! Maar Rêver stopt niet met galopperen! We rennen op de prikkeldraad af. Ze wil springen. Maar dat wil ik niet, maar toch doet ze het. Ze remt een beetje af, duwt zich af van de grond en zweeft met mij op haar rug over de prikkeldraad. De verbaasde ogen van Pieter, Luca en Nicolas zijn op mij gericht. Ik vlieg. Ik vlieg op een wild paard. Wanneer Rêver weer op de grond komt, voelt het alsof je land met een vliegtuig, alsof je lichaam door elkaar wordt geschud. Maar ik merk het niet eens zo goed, ik voel me helemaal vrij!

Maar dan zie ik Jonas naar buiten komen in zijn ondergoed. Hij wrijft vermoeid door zijn slaap. 'Wat gebeurt er allemaal?' Mompelt hij na een geeuw. Maar wanneer Rêver plots een forse wending maakt omdat ze schrikt van Jonas, val ik van haar af...

Heeeey mensen! Het is officieel... Examens zijn frustrerend. Dan maak je een planning en volg je die niet op omdat er toch altijd wel iets is dat plotseling belangrijker wordt dan dat vak dat je eerst wou studeren... Pfffff... Ondanks de irritante, moeilijke, vervelende examens heb ik toch een nieuw hoofdstuk online kunnen zetten! Vergeet dus zeker niet te reageren of te stemmen! Tot binnenkort!