Locked by you #ThrillerAwards

51.

~een nieuwe vriend?~

Ik val na enkele minuten in slaap, ik ben dan ook zo moe. Maar in het midden van mijn diepe slaap word ik wakker door Pieters lach. Ik open mijn ogen en kijk hem aan. Hij kijkt van zijn gsm-scherm naar mij. 'Kijk eens Bossie, Jocke stuurde me een filmpje.' Hij geeft me zijn gsm. Eigenlijk wil ik nu meteen een noodnummer bellen, maar ik wil weten wat Jonas te zeggen heeft. Ik klik op het filmpje en het videofragment wordt geladen.

'Luister Pieter, je blijft met je poten van haar af! Ze verdient dit niet, laat haar met rust! Ik heb geen idee waar je bent en ik hoop dat ik je zal vinden want als ik je vind dan zal ik Evelien redden, ze wilt mij en geen klootzak zoals jij of zoals Luca. Behandel haar met waarde, ze verdient een beter leven dan dit! Doe haar geen pijn en ik zweer hier en nu dat ik haar zal zoeken tot mijn leven het begeeft!'

Een traan rolt van mijn wang. Jonas... Nu mis ik hem nog meer! Ik heb nog steeds de gsm van Pieter in mijn handen. Snel sluit ik het filmpje. Ik ga naar de contacten in zijn gsm en zoek Jonas erin. Wanneer ik hem gevonden heb stuur ik hem het volgende bericht: Jonas, je moet me komen redden, ik ben het Evelien, we rijden naar Spanje, ik weet dat Diederik daar een grote villa heeft ergens in de buurt van het Andalusië, ik geloof dat de plek Mort heet. Kom me redden, alsjeblieft!

'Evelien, geef mijn gsm eens terug.' Beveelt Pieter. Ik druk nog snel op verstuur en geef dan zijn gsm weer terug. Hij stopt hem weer in zijn broekzak. 'Hoe ver is het nog?' Vraagt Diederik aan zijn vader die aan het stuur zit. 'Als ik de file kan vermijden zijn we er over een uurtje.' Hebben we echt al zo ver gereden? Heb ik echt al zo lang geslapen?

Na nog even gerust te hebben, zijn we er. De vader van Diederik parkeert de bus op een parking in de buurt van de villa. Pieter doet meteen touwen om mijn handen. 'Luister Bossie, we moeten nog even wandelen vooraleer we het huis bereiken, ik wil dat je je gedraagt en gehoorzaamt! Je weet wat er anders gebeurt!' Ik knik, gewoon omdat ik bang ben dat hij me pijn zal doen. We stappen met z'n allen uit de bus.

Ze begeleiden me naar het huis. Het is hier zo goed als dood in deze stad, nu smak ik ook waarom de stad Mort noemt. De huizen staan vol graffiti en lijken allemaal bouwvallig. Het zou me verbazen als hier nog iemand woont. Maar even later komen we aan bij een groot hek. Het domein van de villa. Het is immens groot, volgens mij is dit het grootste huis dat ik ooit zag.

Baron opent het enorme hek. Hier kan ik niet over springen met een paard, denk ik meteen. We wandelen over een paadje dat richting het huis leidt. Links en rechts van het pad bevinden zich grote oppervlakten weiland, waar paarden staan te grazen. Eigenlijk valt het voorlopig best mee: paarden, een groot huis, een groot domein, maar uiteraard wil ik niet te vroeg juichen en uiteraard wil ik hier doodgraag weg.

We wandelen voorbij een grote buiten piste waar een jongen op z'n paard aan het trainen is. Hij springt over enkele balkjes en als het paard een balk raakt, slaat hij zo hard als hij kan met z'n zweep op de flank van het beest. Dit is echt dierenmishandeling. Pieter maakt mijn touwen los. 'Gedraag je!' Gromt hij. Ik knik en stap dan zonder enige vrees naar de afsluiting van de piste en bestudeer de ruiter. Ik ken hem niet, maar ik heb een voorgevoel dat hij de broer is van Diederik. Hij heet Stef. Hij heeft zijn haren in een staartje gebonden en kijkt vanop z'n paard naar mij. Hij laat zijn paard halt houden voor mijn neus. 'Evelien Bosmans?' Vraagt hij met een zucht. 'Je hebt je huiswerk gedaan...' Zeg ik. 'Diederik vertelde over je.' 'Oh, maar je weet nog lang niet alles!' Hij rolt met zijn ogen en stijgt dan van zijn hengst af. 'Meisjes zoals jij horen te werken. Breng Do naar z'n stal en zadel hem af, geef hem tot slot nog wat haver.' Ik kijk hem boos aan. 'Heb je daar geen stalhulp voor?' 'Jij bent mijn stalhulp, dus sta daar niet zo te staren en doe wat ik je vraag!' 'Wat je vraagt? Wat je beveelt zeker?! Ik heb hier nooit wat te zeggen.' Mopper ik. 'Dat klopt.'

Ik kruip onder het hek door en grijp de teugels van de hengst vast. 'Durf niet te ontsnappen, of je maakt wat mee!' Gromt Pieter en gaat met de andere jongens naar binnen.
Met de teugels in mijn handen stap ik met Do naar zijn stal. Ik herken zijn stal aan het naambordje waar zijn naam op staat. Ik zet hem ik de stal en zadel hem af. Hij stampt de hele tijd met zijn hoef in het stro en zijn oren liggen dreigend achteruit. Hij draait de hele tijd rondjes en het lijkt wel alsof ie me ieder moment een trap wil geven. Hij is helemaal bezweet en heeft enkele wonden op z'n huid. Wanneer ik hem heb afgezadeld is hij al een heel pak rustiger. Ik geef hem tot slot nog haver, waar hij van geniet. Hij is heel mager en krijgt vast niet genoeg eten, vandaar dat ik hem wat meer geef dan dat hij eigenlijk hoort te krijgen. Hij heeft hele lange manen en een lange staart. Het is een echte Andalusiër die je wel eens in het circus tegenkomt. Hij heeft een prachtige kleur, het lijkt wel goud. Het is een sterk gebouwd paard, maar volgens mij een heel schuw paard. Wanneer ik hem aan wil raken, deinst hij achteruit.

'Rustig maar Do, ik doe je geen kwaad. Ik weet hoe je je voelt.' Hij spits zijn oren en kijkt me aandachtig aan. Hij komt voorzichtig dichterbij en duwt zijn neus tegen mijn hand aan. 'Braaf paard.' Glimlach ik en wrijf over zijn voorhoofd.

'Evelien, waar zit je?!' Ik draai me om en zie Pieter in de stalgang staan. 'Ik ben hier.' Zeg ik en ga de stal van Do uit. 'Wat heb jij toch met die rotbeesten?' Gromt hij en kijkt afwerend naar Do. Ik zwijg. Hij legt plotseling zijn hand op mijn schouder. 'Je bent zo stil meisje, dat ben ik niet van jou gewoon.' Lacht hij. Ik kijk hem boos aan. Ik zeg misschien niet veel, omdat ik niet wil dat ze me weer pijn doen, maar als ik hem zie, scheld ik hem uit in mijn gedachten. Niemand die het hoort en ik kan me helemaal laten gaan. 'Is er iets? Ben je bang?' Vraagt hij nog steeds grijnzend. 'Het is gewoon oorlog in mijn hoofd, ik kan maar niet begrijpen waarom jij zoiets doet, mijn begeleider die me hielp toen ik de donkerste periode van mijn leven meemaakte.' Hij wrijft over mijn schouder en geeft me een kus op mijn voorhoofd. 'Sorry Bossie, je bent gewoon zo aantrekkelijk en bent zo makkelijk te krijgen.' Ik kijk hem boos aan. 'Ik ben wel al vaak kunnen ontsnappen!' 'Iedereen maakt fouten... Maar uit die fouten hebben we geleerd, ontsnappen zal je niet meer lukken. Maar geloof me: jij maakte vandaag nog een grotere fout.' Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Denk je dat ik het niet door zou krijgen? Dat berichtje dat je stuurde naar Jonas... Ik vond dat niet zo tof. Die idioot was zo dwaas om te antwoorden, vandaar dat ik erachter kwam.' 'Wat stuurde hij dan?' Vraag ik nieuwsgierig. 'Dat hij je kost wat kost zou komen redden, maar geloof me Bossie, dat lukt hem niet dus heb alsjeblieft geen valse hoop.' Plots wrijft hij met zijn hand over mijn wonden in mijn gezicht. Ik wil mijn hoofd wegdraaien, maar hij draait mijn hoofd naar zich toe. 'Als iemand wat vraagt dan zeg je dat je gevallen bent, er is hier nog een meisje, haar naam is Zora. Ze is nogal snel bang en doet alles wat we vragen. Ze is een echte slaaf maar als ze erachter komt wat wij je aandeden, dan zal ze bang worden en niet meer willen werken, dan moeten we haar wel straffen en ik weet dat je dat niet wilt, ze is er één zoals jou.' 'Zoals ik?' 'Een hopeloos meisje.' Lacht hij.

Ik kijk hem echt kwaad aan. Wat een idioot. Weer wrijft hij over mijn wonden. 'Kan je daar mee stoppen? Je doet me pijn.' Hij grijnst. 'Ik hou ervan als je pijn lijdt, dat is net zo plezierig schoonheid.' Ik duw zijn hand weg. 'Ik vind het niet plezierig.' Grom ik. Ik wil weggaan, maar hij grijpt me bij mijn pols vast en trekt me terug. 'Wees nou toch eens wat liever! En geef meer toe, je bent nog veel te nijdig, je weet godverdomme dat ik daar niet tegen kan!' 'Laat me los!' Hij trekt aan mijn haren en komt met zijn lippen naar mijn oor. 'Heb je het niet begrepen?' Gromt hij. 'Je krijgt me toch niet klein!' Roep ik. 'Wedden?!' 'Doe je best klootzak!' Hij trekt harder aan mijn haren. 'Kom, naar binnen! Wij rekenen later wel af!'

Heeeey mensen! Dit is het eerste hoofdstuk op mijn nieuwe gsm😂😍 ik hoop dat jullie het spannend vonden! Er komen nog meer hoofdstukken aan en nog meer verassingen! Blijf zeker op de hoogte en vergeet vooral niet te stemmen of te reageren! Voor de rest hoop ik dat jullie allemaal een tof nieuwjaar, oudejaar en Kerstmis hebben gevierd! Beste wensen voor 2017!🎆😘🎉