Locked by you #ThrillerAwards

9.

Wanneer we binnen zijn, gooi ik me meteen uitgeput op het bed in de kamer. 'Nog steeds zo moe?' Grinnikt Jonas. Ik antwoord niet en blijf naar het plafond staren. 'Wat gaan jullie nu met Daphne en Frances doen?' Vraag ik dan bezorgd. 'Dat kan ik nu nog niet zeggen, morgen worden de meisjes, die nog geen vriendje hebben, voorgesteld. Geïnteresseerden kunnen dan een bod doen. Wanneer er een meisje niet wordt verkocht, wordt ze afgemaakt.' Antwoord hij. Ik schrik recht. 'Afgemaakt?' Stotter ik verbaasd. 'Ja, anders hebben we teveel meisjes en eigenlijk vind ik dat niet slecht, veel meisjes is altijd wel leuk maar... Anders hebben we er gewoon te veel om voor te zorgen.' Ik ren naar hem toe. 'Dus jij vindt het niet erg dat ze zonder reden worden vermoord?!' Roep ik. 'Evelien, luister-' '-Jij hebt geen hart!' Schreeuw ik meteen. 'Wees nou eens kalm!' Sist hij kwaad. 'De kans dat een meisje vermoord wordt is klein, vaak worden de overgebleven meisjes gewoon in kamer 101 geplaatst, waar ze klusjes doen.' Sust hij, maar het helpt niet echt, ik blijf boos op hem.

Ik ga weer zitten op het bed. 'Zou het niet beter zijn als je even zou gaan slapen?' Stelt hij zacht voor. 'Ik ben niet moe!' Snauw ik, al vallen mijn ogen bijna dicht van de vermoeidheid. Hij grijnst en gaat naast me zitten. Hij draait mijn hoofd naar zich toe en kijkt in mijn ogen. 'Sshtt... Rustig maar... Ga even slapen.' Ik schud mijn hoofd en duw zijn hand weg. 'Kan ik jou wel vertrouwen?! Hoe weet ik zeker dat je me niet zal verkrachten als ik slaap?!' Roep ik. 'Dat weet je niet...' Antwoordt hij mysterieus. Ik slik en word bang. 'Ben je net zoals Luca? En ben ik net als Frances in de val van een idioot getrapt?' Vraag ik stil, met een bibberende stem. Hij zwijgt. Ik word bang.

Hij schuift dichter naar me toe en wrijft over mijn wang. 'Arme Bossie... Je was zo'n gemakkelijke prooi.' Lacht hij gemeen. Mijn ogen worden groot. Ik wil bang recht springen maar hij grijpt mijn polsen vast. Hij laat zijn hoofd steunen tegen mijn hoofd. Tranen rollen over mijn wangen. Ik ben héél bang nu. 'Sshtt...' Sust hij en knijpt hard in mijn polsen om me stil te houden. 'Laat me los!' Schreeuw ik en ik denk zelfs dat ze het horen op alle verdiepingen. 'Klootzak! Laat mij met rust!' Schreeuw ik terwijl de tranen blijven stromen. 'Kalm, kalm...' Grijnst hij en komt nog dichter. 'Nee, alsjeblieft, Jonas, nee! Stop!' Hij grijnst genietend. Drukt zijn lippen tegen de mijne aan. Duwt me zodat ik neerlig in het bed en gaat op me liggen. Ik huil en schreeuw maar net voordat ik denk dat hij de volgende stap zet, proest hij het uit van het lachen.

Mijn tranen houden op met stromen en ik frons niet-begrijpend mijn wenkbrauwen. 'Ik kan niet geloven dat je het geloofde!' Ik duw hem van me af. 'Wat?! Was het nep?!' Roep ik verwondert. 'Natuurlijk, je dacht toch niet dat ik jou echt zou-' '- Ik haat jou! Ik haat jou zo hard! Ik was doods bang! Ik ging bijna doodsangsten uitstaan! Ik háát jou!' Schreeuw ik ziedend. Hij lacht alleen maar. Ik por hem zo hard als ik kan in zijn zij, maar dat zorgt ervoor dat hij nog harder gaat lachen. 'Sorry.' Grijnst hij. Ik kijk hem boos aan. 'Was je echt bang?' Vraagt hij dan, nog steeds lachend. 'Nee, ik schreeuwde en huilde voor m'n plezier!' Sis ik sarcastisch en droog mijn tranen.

Plots wordt er op de deur geklopt. Jonas zet zich recht en gaat naar de deur toe. De persoon die binnenkomt is Luca. Hij geeft Jonas een bro-hug en kijkt dan grijnzend naar mij. Ik spring recht en stap naar hem toe met een boze blik in m'n ogen. 'Waar is Frances?!' Sis ik. 'Ze slaapt, zou jij ook beter doen Bossie, je ziet er moe uit.' Lacht hij en wrijft over mijn wang. 'Luister eens hier sukkel: als je nog maar één vinger uitsteekt naar mijn beste vriendin, dan heb je een gróót probleem!' Verwittig ik hem. 'O ja? En wat als ik het wél doe? Wat gaat mijn lieve Bossie dan doen?' Kaatst hij met een uitdagende grijns terug. Ik kijk hem nog bozer aan. Ik hou het echt niet meer vol. Ik heb een dom plan in mijn hoofd, een plan waarvoor ik gestraft zal worden. Het kan me niet schelen. Dat Jonas me achteraf zal slaan of wat dan ook, kan me totaal niets schelen! Ik geef Luca een harde trap in zijn maag. Hij deinst meteen achteruit en kreunt van de pijn. Nog voor dat ik me kan verplaatsen, heeft Jonas me al stevig vast. Hij knijpt hard in mijn polsen, harder dan daarnet. 'Laat me!' Schreeuw ik en probeer me te verweren maar mijn lichaam is gewoon te slap.

Luca stapt woedend naar me toe. Hij legt zijn beide handen op mijn schouders. 'Ik krijg jou nog wel! Heb je dat begrepen? Ik krijg jou nog wel, schoonheid! Je bent mijn Bossie!' Roept hij, maar Jonas neemt het plots voor me op. 'Ze is niet voor jou! Ik heb haar van m'n vader gekregen!' Ik zucht. 'Ben ik nu plots al een cadeau ofso? Ik ben een meisje, geen voorwerp!' Luca lacht plots. 'Een meisje en een voorwerp is hetzelfde.' Ik kijk hem boos aan, maar écht boos. Ik moet op mijn lip bijten om me te bedwingen. 'Morgen koop ik Frances op de markt, goed gedaan Bossie, je bent een fantastische vriendin.' Gromt hij grijnzend en gaat de kamer uit. 'Nee! Laat Frances met rust!' Schreeuw ik. Jonas wrijft kalmerend door mijn haren. Ik laat me vallen op de grond en begin weer te huilen. Hij gaat op zijn hurken voor me zitten en kijkt me meelevend aan. 'Rustig maar... Het is nog niet zo slecht dat hij dat gaat doen, dan hoef je je niet druk te maken over de kans dat ze vermoord wordt.' Sust hij. Enkele warrige blonde haren gaan voor mijn ogen hangen. 'Ik ben bang...' Stotter ik snikkend. 'Bang voor wat?' Vraagt hij zacht. 'Voor Luca, voor de gevolgen van de vriendschap tussen mijn vriendinnen, voor de jongens en voor jou...' Snik ik. 'Ik voel me schuldig!' Huil ik en laat mezelf vallen op de grond, maar hij trekt me op zijn schoot terwijl hij gaat zitten op de grond. Hij legt mijn hoofd op zijn borst terwijl de rest van mijn lichaam steunt op de grond, tussen zijn benen die hij over me heen slaat. 'Rustig maar... Het komt allemaal goed... Maar jouw gedrag... Je kent je plaats nog niet zo goed, hé?' Ik slik en droog mijn tranen. Hij wrijft door mijn haren en haalt enkele haartjes uit mijn gezicht. 'Ben jij eigenlijk verliefd op mij of wou je me gewoon "hebben" omdat je me mooi vond?' Vraag ik plots, die vraag brandde namelijk op mijn lippen. 'Ach Bossie, het was liefde op het eerste gezicht! Maar ook... Je bent zo mooi! Heb je weleens in de spiegel gekeken?' Zonder dat ik het wil, begin ik te blozen. 'Maar de grote vraag is... Ben jij verliefd op mij?' Kaatst hij terug. Ik slik. Ik weet het niet. Ik denk het niet, mijn hoofd zegt nee, maar mijn hart... Ik weet het niet! Ik weet niet eens of hij te vertrouwen is! Ik wéét het níét! 'Heb jij wel eens in de spiegel geleken?' Grinnik ik dan maar. 'Dat is gemeen!' Lacht hij en geeft me een por. Hij duwt me plots strak tegen zich aan en geeft me een kus op mijn hoofd. 'Ik hou van je Evelien.' Fluistert hij zacht. Ik ook van jou... Wacht... Nee! Dat laatste dacht ik niet! Echt niet! Maar al snel houd de discussie met mezelf op wanneer ik geschreeuw hoor...