Locked by you #ThrillerAwards

16.

'Wat gebeurt er hier?!' Roept Samir plots verbaast en rent de trap af. Hij trekt Jonas en Luca uit elkaar. 'Jongens doe rustig!' Roept hij. Ik kijk bang toe, ze hebben me allebei bang gemaakt. Tranen rollen over mijn wangen. Frances en Daphne rennen naar me toe en komen naast me zitten. Ze omhelzen me. 'Het is oké meid, het is in orde.' Sust Frances.

'Blijf voortaan uit elkaars buurt en Luca, blijf van Evelien af, ze is niet de jouwe.' Zegt Samir wijs. 'Ik krijg haar wel! Ze zal pijn voelen! In het diepste van haar ziel!' Roept Luca woedend en kijkt me boos aan. Ik word weer bang. 'Luca, ga even boven afkoelen.' Zegt Samir. Met tegenzin loopt Luca de trap op. 'En Jonas-' '-Ik ga wel even naar buiten.' Onderbreekt hij hem stil. Hij wandelt richting de deur, maar  voordat hij naar buiten gaat kijkt hij me aan. 'Kom even met me mee, Evelien.' Zegt hij stil. Ik knik gehoorzamend en ga met hem even naar buiten. Het is koud en donker en bovendien regent het ook nog eens. Ik trek de kap van mijn jas over mijn hoofd, in de hoop dat mijn haren niet nat worden. Het is even stil tussen ons.

'Zal ik je touwen losmaken?' Vraagt hij dan om de stilte te doorbreken. 'Nee ik vind ze eigenlijk wel leuk.' Glimlach ik sarcastisch. Hij forceert ook een kleine glimlach en maakt dan de touwen los. In principe kan ik nu wegrennen, maar iets in me zegt dat ik hier moet blijven, bij Jonas. 'Wat gebeurde er daarnet eigenlijk allemaal?' Vraag ik en denk terug aan het moment hoe Jonas naar de keel van Luca greep. 'Luca beledigde niet alleen mij, maar ook mijn moeder. Dat is iets wat ik niet kan laten gebeuren.' Verteld hij stil. 'Wat is er gebeurt met je moeder?' Vraag ik stil nieuwsgierig. Ik zie hem droevig naar de grond staren. Hij probeert duidelijk zijn verdriet te verbergen. 'Mijn vader is al heel lang de leider van deze organisatie. Hij ontvoerde mijn moeder en misbruikte en martelde haar. Iets wat niemand verwacht had gebeurde: mijn moeder werd zwanger van mijn vader. Ik werd geboren en werd met alle zorg opgevoed in de cel van mijn moeder. Toen ik ouder werd heb ik vaak toegekeken met tranen in mijn ogen hoe mijn moeder keer op keer gemarteld werd. Mijn vader was er trots op en probeerde me ook zo slecht te maken. Hij wou zelfs dat ik mijn eigen moeder zou slaan! Ik heb het nooit gewild en weigerde. Mijn moeder werd enkele weken later voor mijn ogen vermoord door mijn vader. Ik was ontroostbaar. Maar ik mocht het nooit over mama hebben met mijn vader, dan sloeg hij me in het gezicht. Ik was bang van hem en dat ben ik nu nog steeds. Ik moet hem wel gehoorzamen, ik kan niet anders.'

Ik slik. Zijn verhaal raakt me. Ik leg een hand op zijn schouder. 'Ik leef met je mee Jocke.' Voor het eerst gebruik ik zijn bijnaam en meteen zie ik bij hem weer een kleine glimlach verschijnen. Ik word ook gelukkig als ik hem zie glimlachen. We zijn weer stil.

Plots krijg ik een irriterend gevoel in mijn keel. Ik moet ervan kuchen. 'Gaat het Bossie?' Vraagt hij lichtjes bezorgd. 'Ja hoor.' Zeg ik met een hese stem. Mijn keel voelt heel droog aan. Ik kuch nog een paar keer. 'Het lijkt wel alsof je verkouden word, of eigenlijk al bent!' Merkt hij op. 'Kunnen we terug naar binnen gaan? Ik heb het koud.' Vraag ik stil en hoest weer. Hij knikt en legt een hand op mijn rug. Hij loopt zo met me naar binnen.

Het regenwater drupt door de dakpannen heen naar binnen. Het is koud en vochtig, ideaal om een longontsteking op te doen en ik vrees dat ik dat heb. Ik voel me zeer vermoeid en kijk wazig uit mijn ogen. Ademen en slikken doet pijn. Het is overduidelijk dat ik ziek ben en dat merkt Jonas ook. 'Zullen we de bedden opmaken? Bossie voelt zich niet zo goed.' Stelt hij voor aan de andere jongens. Ook Luca is er weer bij. Ik zie hem naast Frances staan.

Jonas gooit de slaapzakken uit op de grond. Hij haalt uit zijn tas een heleboel dekentjes en kussens. Hij maakt voor mij mijn "bed" op. Wanneer hij klaar is, verteld hij me te gaan rusten. Dat is exact het gene wat ik ga doen. Ik leg me neer en laat mijn hoofd rusten op het kussen. 'Doe misschien je jas uit, die is nat en koud, dat zal je verkoudheid alleen nog maar slechter maken.' Zegt hij zacht. Ik trek mijn jas uit en geef hem aan hem. Hij legt hem naast de rugzak op de grond. Hij gooit dekens over me heen. Meteen krijg ik het een stuk warmer. Ik hoest nog een paar keer luider. 'Hopelijk moeten we geen dokter bellen, dat zou vreselijk zijn.' Zegt James in lichte paniek. 'Ik blijf bij haar en zal haar verzorgen, ze komt er wel weer bovenop.' Sust Jonas en gaat door mijn haren met zijn hand. Hij gaat naast me zitten. Hij streelt met zijn warme vingertoppen mijn gezicht. Ik sluit mijn ogen. 'Rustig maar...' Hoor ik hem nog zacht zeggen...