Locked by you #ThrillerAwards

38.

'Evelien! Evelien!' Ik kijk snel achterom wanneer ik mijn naam hoor. Renzo rent met zijn camera in zijn handen naar me toe. Hij maakt vlogs en filmt de hele dag door. 'Wat is er Renzo?' Zucht ik. Hij komt op de verkeerde moment. 'Zou ik je mogen interviewen? Over je plotselinge verdwijning?' Ik rol met mijn ogen. 'Liever niet.'Hij kijkt me teleurgesteld aan. 'Maar... Mag ik je dan wel interviewen over je come back als actrice?' Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Come back? Hoe bedoel je?' 'Je doet toch weer mee met de musical? Of niet?' Ik schud mijn hoofd. 'Sorry, dat zal niet gaan...' Van Renzo kijk ik naar de jongens. Ze hebben alles verpest, mijn grootste droom was om ooit in Avignon op te treden maar zij hebben dat weer verpest. 'Evelien, je moet ons redden van Joyce! Ze commandeert ons de hele tijd en verandert voortdurend het script! Het verhaal verliest zo zijn boodschap!' Zegt hij lichtjes in paniek. 'Wacht even, ik kom zo terug.' Aan een stevig tempo loop ik door naar Jonas. Zijn armen heeft hij over elkaar heen geslagen en hij kijkt me boos aan. 'Kan je niet voor één keer luisteren?! Je brengt jezelf er keer op keer mee in gevaar!' Sist hij wanneer ik bij hem ben. 'Laat me meedoen met die musical.' Probeer ik te bevelen op een stille toon. 'Nee.' Antwoordt hij zonder meer. 'Jonas-' '-Nee Bossie! Geen spraken van! Nooit of nooit! Nee, nee, nee! Zet het idee uit je hoofd! Het gaat niet door!' 'Maar het is mijn allergrootste droom om hier op te treden en daarbij: als de jury door de straten wandelt en ons ziet, kunnen ze ons selecteren voor het avondfestival. Dat is in het openluchttheater van Avignon! Er zal veel volk komen en met wat geluk winnen we! Dan ontvangen we geld, veel geld.'

'Vooruit dan, maar op voorwaarde dat je in het vervolg wél naar me luistert!' Zucht hij. 'Afgesproken Jocke, ik hou van u!' Ik omhels hem en geef hem een kus op zijn wang. Een glimlach siert zijn gezicht. 'Heb je eigenlijk niet te veel pijn? Je bent van een paard gevallen!' Vraagt hij plots. 'Een beetje, maar het gaat wel.' Glimlach ik. 'Mijn sterke meid.' Zegt hij met een trotse glimlach.

'Doe jou mee of niet mee?' Vraagt Renzo van op een afstand. 'Regel die tickets voor dat avondfestival maar jongens, ik doe mee!' Juich ik en ren weer naar hen toe. 'Goed, je mág meedoen als figurant.' Sist Joyce. 'Evelien krijgt die rol, Verbeke koos haar en wij verkiezen haar boven jou!' Zegt Frances snel. 'Dat is vriendjespolitiek, jullie kennen niets van toneel! Ik ben veel beter als haar!' Ik kruis mijn armen over elkaar heen. 'Goed, we doen een battle, degene die wint, krijgt de rol.' Zeg ik met een grijns, ze maakt geen schijn van kans. 'Oké, het wordt een dansbattle.' Beslist zij. Dansen?! Verdorie, ik kan niet dansen! Ik kan zingen, acteren maar niet dansen! 'Laat zien wat je kan Bosmans!' Sist ze met een grijns. Ik kijk even achterom, naar de anderen. Zou ik het doen? Of zou ik me compleet belachelijk maken? Diederik rent naar me toe. 'We gaan u helpen meiske! Alvin, muziek!' Roept hij enthousiast. Alvin, een jongen van Afrikaanse origine, draait aan de volume knop van zijn stereo. Muziek komt uit de boxen. Frances, Daphne, Diederik, Charlotte en nog vele andere leden staan achter me. Ik voel me sterker, ik sta er eens niet alleen voor. Ik neem een zwarte rekker van mijn arm en bindt mijn blonde haren samen. Ik kijk even speels boos naar Joyce en grijns even. Ik ben klaar om haar in te maken.

'Wat gebeurt hier?!' Alvin zet de muziek af en iedereen draait zich geschrokken om. Meneer Verbeke. 'Evelien?! Je bent terug?!' Met een verbaasde blik komt hij naar me toe. 'Waar was je toch? Je bent mijn hoofdrolspeelster, ik had je nodig.' Hij doet alsof alles alleen maar draait om die musical, dat maakt me boos. 'U had mij nodig? Klinkt heel overtuigd, zeker nadat ik hoorde dat je al snel een vervanger had gevonden. Jaloers ben ik niet, maar het lijkt alsof ik niet belangrijk ben. Ik ben alleen maar goed voor toneelstukken omdat ik toevallig het snelst mijn teksten vanbuiten kan studeren! Voor de rest merkt u geen verschil tussen Joyce en mij.' Hij kijkt snel naar de grond. 'Ik was heel vereerd toen ik die rol kreeg, omdat ik dacht dat u me nodig had. Maar een vervanger was er wel heel snel, ik ben niet vervangbaar, ik hoop dat je dat beseft. Joyce mag haar rol houden, ik vertrek, ik wil niets meer te maken hebben met jongens die me alleen maar gebruiken en niets om me geven.'

Ik draai mijn rug naar ze toe, ik voel hoe hun verwarde blikken me aanstaren. Ik stap naar Jonas toe. 'Kom, we zijn hier weg.' Zeg ik. Hij kijkt me niet-begrijpend aan. 'Ik dacht dat je wou meedoen?' Ik zucht. 'Nu niet meer, ik wil naar huis.' Zeg ik bot. 'Goed, we vertrekken.' Beslist hij. Nog even draai ik me om. Frances en Daphne begrijpen niets van mijn gedrag. De waarheid? Ikzelf ook niet. Die jongens hebben me veranderd, ze hebben me nijdig gemaakt.

Het besef dat ik mijn droom zonet opgaf, komt pas later, wanneer ik in de auto zit. Ik staar naar buiten, de zon schijnt en het is best warm hier. Een airco was te duur zeker? Ach, waar maak ik me toch druk om? Ik heb iets geleerd vandaag: Jongens kun je niet meer vertrouwen en zijn bovendien allemaal nog een keer hetzelfde. Ze zijn respectloos en gebruiken ons, voor hun eigen plezier. Ze doen wat ze willen wij "het zwakke geslacht", kunnen er niets aan doen. Maar wacht maar, ze hebben de verkeerde te pakken. Binnenkort zal ik de rollen omdraaien. Geen bevelen meer van jongens, geen angst, geen pijn... Al heb ik niet de hoofdrol in die musical, ik speel de hoofdrol in mijn eigen leven, een rol die niemand anders mag schrijven in een script, mijn rol... De rol om mezelf en andere meisjes te redden van deze vreselijke jongens.

Heeeey mensen! Eindelijk een nieuw hoofdstuk! Ik studeer momenteel Frans en heb ondertussen al enkele andere examens achter de rug. Bij mij is het zo: Ik kom thuis van een examen, plof me op bed en denk: Dat ging kei goed!
Enkele minuten later klinkt het meer: Die vraag heb ik fout, die ook, die ook... Mijn punten zullen vreselijk zijn!

Ondanks dat irritante gevoel is hier een nieuw hoofdstuk! Nog een week... Nog één verdomde week... En trouwens binnenkort komt er een nieuw personage in het boek! Ik wil nog niet te veel verklappen maar ik vind dat de humor momenteel een beetje ontbreekt... Hij/zij zal daar binnenkort voor zorgen!