Locked by you #ThrillerAwards

13.

Als je mij enkele minuten geleden zou gevraagd hebben of het nog erger kon, had ik nee gezegd, maar nu besef ik dat het dat wel kon. 'Wat doe jij hier?!' Roep ik verward. Jonas drukt meteen zijn hand tegen mijn mond aan. 'Kalm aan!' Sist hij in mijn oor. Ik duw zijn hand weg. 'Pieter!' Roep ik. 'Het is nog steeds "meneer Van Den Broeck" voor jou hoor!' Lacht hij. 'Ik snap het niet...' Mompel ik stil luidop. 'Dit is niet het enige wat je niet snapt, die toets van Engels van vorige week was niet echt goed, begreep je de opdracht niet?' Grijnst hij. 'U bent gewoon een slechte leerkracht!' Hij lacht en wrijft over mijn wang. 'Ik ben geen leerkracht, maar een spion. Ik was een belangrijke speler in de missie om jou te pakken te krijgen.' Ik duw zijn hand weg. 'Jij weet niets over mij, alleen mijn punten voor engels en mijn naam!' Sis ik. Hij begint te lachen. Ik begrijp niet wat er zo grappig is. 'Oh Evelien... Ik zal het je eens uitleggen: Je moest voor de herfstvakantie een taak indienen waarin je in het Engels moest schrijven over wat je in de vakantie zou doen, jij schreef over de Ardennen, ik las het, ik stuurde het door naar Jonas en zo hebben we je kunnen pakken.'

'En Jonas... Valt ze wat mee?' Vraagt hij, nog steeds lachend. Ik blijf hem boos aanstaren. 'Het is wel een vurige.' Grinnikt Jonas. Ik kijk hem nijdig aan. Van Den Broeck begint weer te lachen Heeft die gast lachgas binnen ofso? 'Een vurige? Dat zou me verbazen! Ze is steeds zo stil in de klas!' Ik grijns uitdagend. 'Je kent me niet goed genoeg om te weten wat er vanbinnen afspeelt.' Zijn glimlach verdwijnt. Hij kijkt me serieus aan. 'Jonas, pas op met haar. Wees streng. Ze is nog veel te wild!' Hij spuwt bijna in mijn gezicht en wandelt dan verder.

Jonas neemt ons mee naar de zaal. De ruimte is zeer groot. Er zijn veel personen aanwezig, vooral mannen. We gaan zitten aan een rond tafeltje dat uitkijkt op een podium, net een catwalk. Samir, Luca en James komen ook aan het tafeltje zitten. 'Zijn er mooie bij?' Vraagt Jonas aan James. 'Er zijn héle mooie meisjes bij, maar er zijn er ook bij die volgens mij niet verkocht zullen worden.' Lacht James als antwoord. 'Schoonheid zit vanbinnen!' Roep ik. 'Voorlopig weet ik dat er vanbinnen alleen maar organen en beenderen zijn!' Lacht Luca spottend. 'Ach gast, jij weet niet eens wat organen zijn! Je hebt geen hart!' Luca grijnst, alsof hij iets van plan is. Hij knipoogt naar Jonas. Ik voel dat ze iets van plan zijn.

Opeens worden de lichten gedempt als in een bioscoop. De spots staan op het podium gericht. Meneer Van Den Broeck, oftewel Pieter, loopt amuserend over het podium met een micro in zijn hand. 'Beste jongens en slaven...' Begint hij lachend. Ik probeer mijn woede onder controle te houden. Jonas merkt dat ik kwaad ben en trekt me op zijn schoot. Hij wrijft kalmerend door mijn haren en fluisterd me kalmerende woordjes toe.

'Prachtige jongedames zullen zometeen het podium betreden. We leggen even de spelregels nog een keertje uit voor de nieuwe jongens: Je mag op een meisje bieden maar je eerste bod moet minstens vijfhonderd bedragen. Het is jouw verantwoordelijk om voor je vriendinnetje te zorgen en je zorgt ervoor dat ze de opgestelde regels nauwkeurig opvolgt. Veel succes en plezier iedereen.' Lacht hij. Iedereen begint te applaudisseren, behalve Katie en ik. Ik zit nog steeds op de schoot van Jonas en ik wil eraf, ik heb het gevoel dat hoe langer ik hier blijf, hoe meer ik me gebruikt voel. Ik ben toch geen slaaf? Of een pop of zoiets?

De eerste meisjes, waaronder Frances en Daphne worden het podium opgeroepen. 'Als eerste hebben we hier een jong meisje! Haar naam is Frances Lefebure! Ze is negentien en kan pittig zijn!' Roept Pieter door de micro. Ik zie Frances verbaasd naar Pieter kijken. Ja, dat is onze leerkracht engels, denk ik met haar mee. 'Ik bied 500!' Roept Luca meteen. 'Ik 700!' Roept een andere in het publiek. '800!' Roept iemand anders. '1000!' Schreeuwt Luca met een grijns. '1500!' Roept de ene, de andere bieder geeft op. '2000!' Roept Luca terug. De andere bieder zwijgt ook en gaat weer zitten. 'Frances Lefebure, verkocht aan Luca Hollande, voor 2000 euro!' Roept Pieter door de micro. Luca juicht van blijdschap, maar Frances... Ik dacht dat ze blij zou zijn, zij en Luca kwamen toch overeen? Maar nee, ze probeert haar tranen te verbergen. Nu weet ik het bijna zeker: Luca heeft iets ergs met d'r gedaan.

'En de volgende is Daphne Wellens!' Daphne loopt verlegen het podium op. 'Ze is achttien, ze is een verlegen meisje dat makkelijk te temmen is!' Roept Pieter door de micro. Ik zou zó graag die micro uit zijn willen handen slaan. Ik kijk om me heen... Niemand bied... Angst is af te lezen op het gezicht van Daphne. 'Wat gebeurt er nu ook alweer als niemand haar koopt?' Vraag ik stil aan Jonas. 'Twee optie's: Of ze moet meehelpen en klusjes doen zoals het eten klaarmaken, de was,...' Ik kijk hem aan. 'En de tweede?' Hij schraapt zijn keel. 'Of ze wordt... Afgemaakt...' Mijn ogen worden groot. Nee, dit wil ik niet, iemand moet bieden! Ik kijk snel naar James en Samir. 'Bied!' Beveel ik stil. James negeert me en Samir kijkt me alleen heel even aan. 'Samir, please!' Smeek ik. Hij twijfelt. 'Doe het voor mij!' Piep ik zacht. Samir reageert niet meer en staart naar de grond. 'Geen bieders?! Vraagt Pieter. Ik kijk weer naar Jonas. 'Jonas, please!' Smeek ik, maar hij schud zijn hoofd en gebaart naar Katie. 'Ik zei toch dat ik mijn handen al vol heb aan jullie beiden.' Sist hij stil. 'Ja maar Daphne is een hele stille, verlegen meid, ze doet geen vlieg kwaad!' Hij schud zijn hoofd. 'Net daarom dat niemand bied. Je moet het vergelijken met een cowboy die een mustang berijd. Die cowboy zou veel trotser zijn als hij zo'n wilde mustang heeft kunnen temmen dan dat hij een tamme knol temt. Deze jongens willen opscheppen dat zoiets hun lukt.'

'Geen bieders?' Herhaalt Pieter verbaasd,' Oké, afmake-' '-500!' Roept Samir plots. Een glimlach siert mijn gezicht en ik kijk hem dankbaar aan. '500 euro. Eenmaal. Andermaal. Verkocht! Daphne Wellens is nu van Samir Korbi! Proficiat!' Ik haal opgelucht adem.

Na de bieding, die wel eeuwen leek te duren, besluiten de jongens naar het spookkasteel in het bos te gaan. Voor we vertrekken, maken we ons eerst klaar. We gaan er overnachten dus hebben we voldoende voedsel nodig en slaapmateriaal. 'Gaan Frances en Daphne ook?' Vraag ik aan Jonas terwijl ik een slaapzak vouw en in een rugzak prop. 'Ja.' Antwoordt hij kort. 'En Katie?' Ik maak met mijn ogen een gebaar naar haar richting, ze tekent aan de tafel. 'Het spijt me... Ik heb iets geregeld met de meisjes uit kamer 101, ze komen haar straks halen. Je hoeft je geen zorgen te maken, ze is in veilige handen.' Ik zucht. 'Waarom kan ze niet mee?' Vraag ik niet-begrijpend. 'Ik weet wat de jongens van plan zijn, het zal niet zomaar een logeerpartijtje worden bij de geesten.' Grinnikt hij. 'Wat zijn ze dan van plan?' Vraag ik nieuwsgierig. 'Dat zal je wel zien.' Zegt hij al ietsje stiller...