Locked by you #ThrillerAwards

15.

Mijn tranen rollen van mijn wangen. Ook al ben ik bang, toch probeer ik hem boos aan te kijken. 'Kom, we gaan naar binnen.' Zegt Luca. Jonas knikt en trekt me overeind. Hij sleurt me mee naar binnen. Iedereen is op verkenning. Ik zie Daphne en Frances bang rond wandelen, hun touwen zijn losgemaakt. Maar Jonas haalt de touwen bij mij niet weg. Boos kijk ik hem aan. 'Wat?' Vraagt hij bot als hij mijn boze blik zit. 'Ik wil ook dat je mijn touwen losmaakt.' Zeg ik stil. 'Blijf dromen Bossie.' Lacht hij. Hij gooit me tegen de muur aan en beveelt me te gaan zitten. 'Waarom ben je nu zo gemeen?' Vraag ik verward. 'Ik zal zo tegen jou blijven doen totdat jij lief tegen me doet.'

Ik zwijg. Ik draai mijn hoofd naar de grond toe. 'Flinke meid.' Hoor ik hem grinniken. Ik kijk niet eens op. De grond is veel interessanter geworden. 'Zullen we boven eens kijken? Lijkt me wel eng!' Lacht James enthousiast. 'Ik ga mee!' Roept Samir gelijk. 'Ik durf niet.' Stotterde Daphne en zet enkele kleine pasjes naar achteren. 'Samir, je meid wil niet mee!' Lacht een van de andere jongens. Samir zucht en stapt naar Daphne toe. 'Het is oké, ik blijf wel bij jou.' Stelt hij haar gerust. Ze knikt bang en volgt hem mee naar boven. Ze gaan allemaal naar boven, behalve Luca en Jonas. Ze staren me gemeen aan. 'Wat zijn jullie van plan?' Vraag ik stil met een bang stemmetje. 'Voorlopig nog niets.' Grijnst Luca mysterieus.

Jonas gaat naast me zitten. Ik kijk hem niet eens aan. Ik ben zo boos op hem en tegelijkertijd ook bang. 'Bossie, kijk me eens aan.' Beveelt hij stil. Ik kan het niet laten en draai mijn hoofd naar hem toe. 'Ben je bang van me?' Vraagt hij dan met een glimlach. Ik weet niet wat ik nu moet zeggen, dus besluit ik niets te zeggen en laat het hem duidelijk maken door mijn lichaamstaal. Ik knik. Hij grijnst en gooit een arm om me heen. Hij komt dichter. 'Zal je me gehoorzamen?' Vraagt hij nog steeds zacht. Ik bijt op mijn lip. Ik wil niet antwoordden. Maar mijn angst neemt mijn lichaam over en ik doe het toch. Ik knik weer. 'Wil je me dan nu een kus geven?' Vraagt hij fijntjes. Ik schrik. Ik huiver van angst. Als ik niet akkoord ga, doet hij me wat, dat weet ik nu wel zeker. Luca staat er ook bij en kijkt naar ons. Het lijkt wel alsof ie klaar staat om me te slaan wanneer ik niet doe wat Jonas wilt.

Bang draai ik mijn hoofd naar Jonas toe. Ik kom wat dichter. Ik sluit mijn ogen. Ik tuit voorzichtig mijn lippen en druk hen tegen zijn wang aan. Mijn lippen verlaten snel zijn warme huid. Ik kijk snel weg. 'Ik wil geen kus op mijn wang, maar op mijn mond.' Zegt hij dan plagerig. Dat wil ik echt niet. 'Nee...' Mompel ik stil, onverstaanbaar. 'Wat zei je daar?' Vraagt hij grijzend, al weet ik dat hij het hoorde. Ik kijk hem aan. 'N-nee.' Herhaal ik stotterend. Ik heb het gevoel dat ze me wat gaan aan doen. Ik bereid mezelf al mentaal voor. Op zijn gezicht kan ik niet aflezen wat hij van plan is.

Plots springt hij recht. 'Het hoeft niet.' Zegt hij. Opluchting en tegelijkertijd verwarring stroomt door mijn lichaam heen. 'Hoe bedoel je?' Gromt Luca. 'Ik kan haar toch niet dwingen me te kussen! Ik wil dat ze me pas kust, als ze echt van me houd. Een kus is iets magisch, de vonken moeten ervan af springen! Als ze het niet wil, heb ik er toch geen plezier aan?' Ik ben het helemaal met hem eens. 'Je moet haar strenger aanpakken! Het was aan het werken! Ze heeft zelfs al gehuild! Komaan Jonas! Ga verder!' Moedigt Luca hem aan. Ik háát Luca, zei ik dat al?

'Nee, sorry.' Mompelt Jonas tegendraads en gaat weer naast me zitten. 'Wacht maar tot je vader te weten komt dat je haar niet streng genoeg aanpakt!' Bedreigt hij. 'Moet jij niet naar Frances?' Begint Jonas zuchtend. Luca kijkt hem boos aan, maar gaat toch naar boven.

Tussen Jonas en mij valt een stilte. We kijken alleen maar naar de grond. 'Het spijt me, Luca zei me dat ik-' '- Het is oké, ik wist wel dat je die marteling niet wou, zo ben jij niet.' Hij fronst zijn wenkbrauwen. 'Hoe weet jij nu hoe ik ben?' Vraagt hij lachend. 'Toen ik je vandaag met Katie zag op het bed, plezier maken, kreeg ik een vreemd gevoel...' 'Jaloezie?' Onderbreekt hij me spottend. 'Nee... Een soort van vertrouwen. Je liet me op een of andere manier zien dat je een hart hebt.' Hij moet lachen. 'En ik heb je horen praten met Luca. Ik weet dat je medelijden met me hebt.' Hij knikt. 'Ik wil zo graag dat je van me houdt, ik wil het écht zó gráág, maar ik kan je niet dwingen. Ik ben zo niet iemand. Ik was steeds de persoon die meisjes "temde" door vertrouwen. Niet door marteling.' Ik grinnik. 'Dus... Ik ben niet het enige meisje dat je al ontvoerde?' Hij legt een hand op mijn schouder. 'Nee, maar je bent wel het eerste meisje waar ik mijn verliefdheid niet voor hoef te spelen.' Ik moet blozen. 'Bloos je nu?' Glimlacht hij plagerig. Ik bijt beschamend om mijn lip terwijl ik mijn glimlach verberg. 'Mijn schat...' Zegt hij zacht en neemt me stevig vast. Hij legt mijn hoofd op zijn borstkas. 'Ik zal je geen pijn meer doen.' Sust hij fluisterend. 'Dan zal ik gehoorzamen...' Vul ik aan met een glimlach.

Luca stormt plots de trap af. Hij heeft een stok in zijn handen. Meteen open ik mijn ogen, ja ik probeerde tot rust te komen terwijl ik op Jonas lag, ik probeerde niet te genieten hoor... Nou misschien een beetje, maar Luca staat dus voor onze neus met een stok in zijn handen. Jonas springt recht en gaat beschermend voor me staan. 'Je blijft van d'r af, ze heeft niets misdaan, ze verdient dit niet.' Zegt hij verdedigend. 'Aan de kant Jocke, dit meisje moet begrijpen dat ze onze bevelen moet opvolgen! Ze zal het alleen maar begrijpen door marteling!' Luca duwt Jonas aan de kant en komt naar me toe met grote passen. 'Doe me geen pijn!' Schreeuw ik. Luca houdt de stok boven mijn hoofd, klaar om me te slaan. 'Jonas help!' Schreeuw ik. Ik knijp mijn ogen dicht, ik ben bang. Maar tot mijn verbazing doet Luca niets. 'Wat?!' Gromt hij verbaast en kijkt van mij naar Jonas. 'Ze roept jou om hulp?! Maar waarom dan?!' Vraagt hij onbegrijpelijk. 'Ze vertrouwt me!' Roept Jonas. 'Hoe?' Vraagt Luca verward. 'Ik doe haar geen pijn en geef haar warmte, de warmte van liefde. De warmte die elk ontvoerd meisje nodig heeft. We maken ze stuk voor stuk kapot Luca, besef dat even! Ze hebben niets misdaan! We doen dit voor ons plezier, we zeggen zelfs f*uck die regels! Het opvolgen van die regels is niet ons hoofddoel! We zijn er alleen maar op uit om ze te martelen, voor ons plezier en onze trots! We zijn... Monsters...' Ik verbaas me over de uitspraken van Jonas, maar Luca kan er niet meer tegen. 'Verrader! Je vader had gelijk...' Roept Luca. 'Wat zei hij dan?!' Vraagt Jonas snel. 'Dat je lijkt op je moeder! Je vader heeft niets aan een zoon die niet wil meewerken!' Ik zie de woede in Jonas ogen. 'Mijn moeder hou je hierbuiten.' Waarschuwt hij serieus. 'Soms heb ik er echt spijt van dat je vader je moeder verkrachtte...' Grijnst Luca plots gemeen. Jonas breekt los. Hij springt naar hem toe en grijpt hem bij zijn keel vast...