Locked by you #ThrillerAwards

14.

We vertrekken eindelijk. Volgens Jonas was het wel even wandelen door het bos, maar dat maakt mij niet zoveel uit, dan heb ik eindelijk wat frisse lucht en kan ik misschien nog ontsnappen ook!

Maar ontsnappen zou niet meer lukken... Ze binden mijn handen achter mijn rug vast. Hetzelfde gebeurt bij Daphne en Frances. We zijn in totaal met negen, wat eigenlijk wel veel is. Jonas, Samir, Luca, James, Daphne, Frances, ik en dan nog enkele andere jongens die ik (nog) niet ken. We wandelen aan een stevig tempo door. Het is al donker buiten ook al is het nog maar zeven uur in de avond. Het is herfst en de winter komt eraan, vandaar dat het zo vroeg donker is s'avonds.

'Is het nog ver?' Vraagt Frances zeurend aan de jongens. 'Nope, nog zo'n twee minuten stappen.' Zegt Luca terwijl hij al stappend op zijn gsm scrolt. 'Ik heb honger, dorst en ik ben nijdig.' Moppert ze. 'Gedraag je maar of anders...' Waarschuwt Luca grinnikend. Meteen kijkt Frances naar de grond. '...Of anders wat?' Vraag ik. 'Zwijgen jij Bossie! Hou je erbuiten!' Roept hij. 'Frances is mijn vriendin, ik wil weten wat je met haar doet!' Snauw ik. 'Jonas, hou haar in bedwang!' Roept Luca. Jonas zucht en komt naar me toe. Hij legt zijn hand op mijn rug en stapt zo met me verder. 'Rustig maar, hij doet niets ergs met haar.' Sust hij. Ik kijk naar Luca. 'Nee natuurlijk doe ik niets ergs met haar! Ik zou toch nóóit een meisje wat aandoen? Toch Frances?' Ik kijk naar Frances. Ze zwijgt. 'Antwoord! Nu!' Beveelt hij. 'N-nee...' Stottert ze bang. Ik vertrouw dit niet. Frances is nooit zo stil en Luca overdrijft. Ik weet heus wel dat hij tot zulke dingen in staat is, dat heb ik hem zelf horen zeggen, toen ze dachten dat ik sliep. Ze zijn iets van plan.

'Is dit het?' Vraagt Frances walgend als we bij het verlaten kasteel aankomen. Luca stapt naar haar toe. 'Eng hé?' Grijnst hij duister. 'I-ik ben bang!' Stottert Daphne. Ik ga wat dichter naar haar toe. 'Ik ook Daphie, maar het zal wel goed komen, toch?' Ik kijk om me heen, de jongens beginnen te lachen. 'Het zal hier voor sommigen goed komen!' Verbetert Luca me lachend.

'Zullen we naar binnen gaan?' Stelt Jonas voor terwijl hij met een zaklamp zwaait. 'Ja, dan kunnen we meteen eens zien hoe gastvrij de geesten hier zijn!' Grinnik ik. 'Is dit echt een verlaten gebouw?' Vraagt Frances. 'Nee, je vindt wel vaker bewoonde huizen met ingeslagen ramen, uitgetrapte deuren, muren omringt met meters hoge onkruid en een dak dat half ineen is gezakt.' Lach ik spottend. 'Jonas!' Sist Luca. Ik voel plots Jonas handen om mijn vastgebonden polsen. 'Het is oké, ik heb haar onder controle!' Hij legt een hand op mijn mond. 'Zeer goed.' Grijnst Luca gemeen. 'Jongens, zoek allemaal een slaapplek, Jonas en ik komen zo, we moeten enkele dingen bespreken.' De jongens knikken en gaan het gebouw in. 'Kom je Evelien?' Vraagt Daphne en wil me uit de greep van Jonas trekken, maar Luca slaat in haar gezicht. 'Naar binnen jij! Rat!' Roept hij. Daphne deinst bang achteruit. Ik moet haar geruststellen, maar Jonas' hand ligt nog op mijn mond. Bedenk een plan Bossie... Wacht, noemde ik mezelf nu met de bijnaam die ze mij gaven?

Ik heb plots een plan. Ik spuw speeksel in het hand van Jonas. Hij haalt zijn hand meteen van mijn mond vandaan. 'Gadverdamme!' Roept hij. 'Daphne het is oké, ga maar! Ik kom zo!' Zeg ik snel. Ze knikt bang en gaat net als de anderen het gebouw in.

'Je wordt bedankt!' Gromt Jonas boos in mijn oor. 'Je zou niet willen weten met hoeveel liefde ik dat zonet deed.' Grinnik ik. 'Jonas, wees strenger!' Roept Luca. 'Wat moet ik dan doen? Haar uitschelden? Dat helpt haar karakter niet te veranderen!' Gaat Jonas in de tegenaanval. 'Sla haar dan!' Roept Luca. 'Wauw... Nu ben ik bang hoor...' Sis ik sarcastisch. 'Doe iets!' Blijft Luca volhouden. 'Wat je ook doet, je zult me nooit klein krijgen, nooit!' Schreeuw ik kwaad. 'Jonas!' De touwen om mijn polsen worden plots hard aangetrokken. 'Aw!' Roep ik. 'Harder Jonas! Laat haar de pijn voelen, zorg dat haar bloed op de grond drupt!' Wat een martelaar... Denk ik kwaad. Jonas schopt me plots hard tegen mijn schenen. Ik kreun en zak lichtjes door elkaar. Ik denk dat het voorbij is, maar dan geeft hij me nog een harde klap in mijn gezicht. Hij grijpt mijn haren vast en trekt er hard aan. 'Gehoorzaam Bossie!' Schreeuwt hij woedend. 'Nooit!' Blijf ik volhouden. Maar dan trapt hij hard in mijn maag. Ik laat me vallen op de grond. Het is hen gelukt. Ik barst in tranen uit.

'Goed gedaan Jocke.' Beloont Luca hem met een schouderklopje. Jonas gaat voor me op zijn knieën zitten. Hij streelt met zijn vingertoppen mijn wang. Mijn adem schokt. 'Het ergste moet nog komen schat, de nacht is nog maar net begonnen...'