Locked by you #ThrillerAwards

23.

Dit kan niet, dit mag niet! Ik duw me van hem weg. Hij kijkt me onbegrijpelijk aan. Ik stap uit het bed en ga staan in het midden van de kamer. 'Bossie? Wat is er?' Vraagt hij. 'Ik wil dit niet, ik wil jou niet kussen, ik wil jou niet!' Zeg ik. 'Je hebt dus toch gevoelens voor me?' Vraagt hij. 'Die kus ging perongelijk!' Roep ik snel. 'Ben je daar wel zo zeker van?' Ik kijk hem boos aan. 'Helemaal! Ik haat je! Ik haat je zo hard!' Roep ik. Hij zet zich recht en komt naar me toe. Hij wrijft over mijn wang terwijl hij zijn hoofd tegen mijn hoofd laat steunen. 'Ik haat je.' Herhaal ik nogmaals terwijl er enkele tranen over mijn wangen rollen. Hij houdt niet op en gaat met zijn hand door mijn haren. 'Jonas, hou op.' Zeg ik voorzichtig en duw zijn hand weg. 'Ik zag nog nooit zo'n mooi meisje als jou.' Zegt hij zacht. 'Laat me even met rust.' Zeg ik, maar hij drukt een kus tegen mijn voorhoofd aan. 'Ik weet dat je me ook wilt Bossie...' Fluistert hij in mijn oor. 'Mijn hart zegt ja, maar mijn hoofd zegt nee.' Snik ik. 'Hebben je ouders je nooit geleerd om naar je hart te luisteren?' Ik slik en kijk in zijn groene ogen. 'Lieg niet tegen jezelf Bossie, je houdt van me, geef dat maar eens toe...' Hij kan niet van me afblijven, ik blijf stokstijf staan, niet wetend wat ik nu moet doen. 'Ik voel me niet zo goed...' Zeg ik voorzichtig en duw zijn handen weer weg. 'Wil je dat ik Pieter erbij haal?' Vraagt hij. Normaal zou ik niet akkoord gaan, maar ik voel me echt niet goed en zo laat Jonas me misschien met rust. 'Ja.' Zeg ik stil.

Jonas neemt zijn gsm en stuurt een bericht naar Pieter. Ondertussen ga ik voor het grote glasraam staan. Buiten is het donker, de stad wordt verlicht door duizenden lichten. De sterren staan hoog aan de hemel en ook de maan is goed te zien. Ik duw mijn handen zacht tegen het raam aan terwijl ik naar buiten kijk. 'Pieter komt zo.' Laat Jonas weten en komt achter me staan. Hij legt zijn hand op mijn hand dat tegen het raam is gedrukt. Hij drukt een kus tegen mijn wang aan. 'Het komt goed Bossie.' Sust hij. 'Ik wil naar huis.' Snik ik. 'Dit is je nieuwe thuis mijn schat.' Fluistert hij en gaat weer door mijn haren. Ik zeg niets meer en sluit mijn ogen. Ik probeer te ontspannen. Zijn warme hand glijd over mijn hand dat tegen het raam is gedrukt. Zijn vingers haakt hij in de mijne, ik laat het toe. 'Je bent en blijft mijn meisje, voor altijd...' Fluistert hij.

Plots wordt er op de deur geklopt. Jonas laat me los en gaat naar de deur toe. Hij laat Pieter binnen. 'Wat is er aan de hand?' Vraagt hij. 'Ze voelt zich nog steeds niet goed.' Antwoord Jonas. 'Neemt ze de pillen?' Jonas knikt. 'Ik kan niet meer doen... Ze zal nog even moeten lijden, het gaat wel over.' Hij komt naar me toe en duwt met zijn hand mijn kin omhoog. 'Zolang je goed uitrust, zal alles wel goed komen.' Grijnst hij. Ik sla zijn hand weg. 'Ik zal uitrusten als jullie mij met rust laten!' Sis ik. Pieter kijkt naar Jonas. 'Misschien moet je haar even mee naar buiten nemen, voor wat frisse lucht.' Geeft hij als raad. 'Dat zullen we doen.' Knikt Jonas. 'Goed, ik ga weer.' Pieter vertrekt weer.

Jonas neemt zijn jas van de kapstok en trekt hem aan. 'Wat ga je doen?' Vraag ik. 'We gaan een wandeling maken door de stad.' Zegt hij. 'Maar het is al donker buiten en-' '-Ik doe dit voor jou Bossie, kom nou maar mee.' Onderbreekt hij me en gooit mijn jas naar me toe. 'Geef me nog enkele minuutjes.' Zeg ik en pak mijn kleren, die ik in de badkamer aantrek.

Even later gaan we het gebouw uit. 'Als je durft weg te rennen, dan-' '-Ik ben daar nu te futloos voor.' Grinnik ik. Hij pakt mijn hand vast. Ik kijk hem boos aan, maar zeg er niets op. Hand in hand wandelen we door de stad. De stad is prachtig verlicht. Even zet ik mijn zorgen aan de kant en geniet ik van dit kleine beetje vrijheid dat ik krijg. Voor de stadsschouwburg blijven we staan. 'Hier heb ik ooit nog gespeeld.' Zeg ik stil. 'In welk stuk speelde je dan?' Vraagt hij geïnteresseerd. 'Het kleine sterven. Het ging over een meisje en een jongen die hun liefde duidelijk maakten door de lichaamstaal en woorden. Ik heb er zelfs in gezongen en ik kan helemaal niet zingen!' Grinnik ik. 'Als je niet kon zingen dan zouden ze je toch niet láten zingen?' Glimlacht hij en kijkt me aan. Ik bloos verlegen. 'Zou je voor mij eens willen zingen Bossie?' Vraagt hij en gaat voor me op zijn knieën zitten terwijl hij een kus tegen mijn hand aandrukt. 'Voor jou? Zingen? Ik weet niet of-' '-Ik weet dat je het kan, please.'

Ik sluit mijn ogen en begin voorzichtig te zingen.

I've been standing at the edge of the water
Long as I can remember
Never really knowing why
I wish I could be the perfect daughter
But I come back to the water
No matter how hard I try

Every turn I take
Every trail I track
Every path I make
Every road leads back to the place I know
Where I cannot go
Where I long to be

See the light where the sky meets the sea
It calls me
No one knows how far it goes
If the wind in my sail on the sea stays behind me
One day I'll know
If I go there's just no telling how far I'll go

Wanneer ik stop met zingen, kijkt hij me aan met grote ogen. 'Was het vals?' Vraag ik onzeker. 'Vals?! Bossie, dat was prachtig!' Zegt hij enthousiast. Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd.