Locked by you #ThrillerAwards

47.

~Zelfgemaakte tekening😂, is niet zo goed gelukt maar binnenkort zullen er meer tekeningen komen die wat beter gelukt zijn!~

Na even gezwommen te hebben, zwemmen we samen naar de oever. We trekken onze kleren weer aan. 'Ik zag net Pieter en Luca, ze zoeken ons nog steeds.' Zeg ik wanneer ik mijn kleren aanheb. 'Hebben ze je gezien?' Vraagt hij vlug. 'Nee, gelukkig niet.' Zucht ik opgelucht. 'Waar gaan we nu heen?' Vraag ik en kijk even in het rond. 'Geen idee... Volg me maar, ik neem de leiding!' Ik trek aan zijn arm. 'Nee, ik neem de leiding, het wil niet zeggen dat ik een meisje ben dat ik dan toch niet kan leiden?' Hij drukt zijn lippen tegen de mijne aan. 'Je hebt gelijk Bossie, sorry... Kies jij maar welke kant we uitgaan.' Eigenlijk weet ik niet welke kant ik zou willen uitgaan, dus ga ik maar langs de weg die Jonas eerst wou nemen.

'Ik ben echt blij...' Zegt hij plots. 'Hoezo?' Grinnik ik. 'Ik weet het niet... Ik denk dat het komt omdat ik je net naakt zag.' Ik begin hard te lachen. 'Was dat dan zo bijzonder? Nog nooit een naakte vrouw gezien?' Hij slaat zijn armen om mijn middel heen. 'Ik heb al veel naakte vrouwen gezien, maar nog nooit zag ik er met zo'n mooi lijf, het verbaasd me niet dat iedereen op je verliefd is.' Ik bloos en kijk hem glimlachend aan. 'Er is maar één iemand waarbij ik echt wil zijn, waarbij ik me echt thuis voel en die ene die begrijpt mij, die voelt hetzelfde als mij, we lijken ook zo hard op elkaar al zien we er anders uit...' Hij kijkt me verliefd aan. 'Oh Bossie, dat is zo fijn om dat te hor-' 'ik had het over Rêver, sukkel!' Lach ik. Zijn blije gezicht verandert in een teleurgesteld gezicht. 'Maar ik hou ook veel van jou!' zeg ik snel en kus hem weer.

'Je vind het vast niet fijn dat je gister niet kon optreden met je toneelgezelschap?' Begint hij plots. 'Tja... Liever stoppen dan met Luca te kussen.' 'Is Luca zo erg dat je er je droom voor laat vallen?' Ik knik. 'Hij wou me verkrachten, net als Pieter. Als ze me vinden dan... Dan... Oh Jonas, ik ben zo bang! Ik weet niet wat er met me gebeurt ik kan niet meer denken!' Hij trekt me ik een knuffel. 'Het moet vast vreselijk voor je zijn... Maar ze zullen je niet krijgen! Echt niet! Niet zolang ik bij jou ben!' Zegt hij kordaat. We wandelen nog even verder.

Even later wandelen we het bos uit. We komen bij het Camargue strand aan. 'Laten we even rusten.' Zegt hij en ploft zich neer in het zand. Ik knik en zet me naast hem neer. Hij staart voor zich uit en kijkt naar water terwijl de wind zijn haren in de war waait. Ik kan het niet. Ik duw hem zodat hij op zijn rug gaat liggen en dan ga ik op hem zitten. Hij kijkt me fronsend aan. 'Die zag je vast niet aankomen, hé?' Lach ik. 'Nee, maar wat is de bedoeling?' Grinnikt hij. 'Je doen schrikken! Is het gelukt?' Hij begint te lachen. 'Sorry Bossie, ik schrok niet echt.' Teleurgesteld ga ik van hem af. Ik druk mijn knieën tegen me aan en leg mijn armen erop. Hij zet zich weer en gooit een arm om me heen. 'Je bent wel onverwachts...' Geeft hij toe. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht.

'Daar zijn ze!' Horen we plots Pieter roepen. Geschrokken kijken we op. 'Maar zij zijn ook onverwachts!' Roept Jonas en trekt me meteen overeind. Pieter en Luca rennen het bos uit, achter ons aan. We rennen over het strand, maar het zand bied weerstand waardoor we niet zo hard kunnen lopen. Maar plots in de verte zie ik een kudde wilde paarden. Ze zijn wit, wit als het schuim van de zee en dan heb je nog de leider: Rêver, het zwarte paard die eigenlijk een mustang is.

'Rêver!' Roep ik al lopend. Ik heb het gevoel dat Luca en Pieter steeds dichter komen en wij steeds vertragen. Het zand dat weerstand bied maakt ons moe. 'Rêver!' Roep ik nogmaals. Nu merkt ze ons op. Ze hinnikt even en verlaat dan de kudde. Ze galoppeert door het water naar ons toe. Ze galoppeert naast ons. Ik grijp Jonas hand vast. 'We moeten op haar rug springen!' 'Dat paard is gestoord, het viel me aan!' Zegt hij bang. 'Geen paniek, ik heb Rêver onder controle!' Zeg ik. Nog voordat Jonas wat kan zeggen, klim ik op de rug van Rêver. Ik grijp me vast aan haar manen. 'Spring dan Jonas!' Moedig ik hem aan. 'Evelien dat is onmogelijk!' Roept hij terug. 'Ik ben een meisje en het is mij toch ook gelukt?!' 'Er is geen verschil tussen een jongen en een meisje, een meisje is niet minderwaardig!' Die woorden maken me stil, ik dacht dat alle jongens er net anders over dachten maar Jonas dus niet? 'Jonas, ik wil je niet verliezen, ik kan niet zonder jou!' Hij grijpt al zijn moed bij elkaar. Uiteindelijk springt hij, ik weet zijn hand te pakken en help hem op Rêver te klimmen. Hij grijpt zich meteen vast aan mijn middel, dit vind ik wel grappig. 'Komaan Rêver! Sneller!' Roep ik. Van galop maakt ze de overgang naar rengalop. Pieter en Luca stoppen de achtervolging. 'We zullen je wel vinden Bossie! Je bent van ons! Je kan niet blijven vluchten meisje!' Roept Pieter.