Locked by you #ThrillerAwards

46.

Samen wandelen we het bos verder in. 'Hij zal ons zeker komen zoeken, hij heeft het op mij gemunt.' Zeg ik terwijl ik mijn natte haren uitwring. 'Daarom moeten we voorzichtig zijn, we moeten opzoek gaan naar een schuilplaats, een grot zou fijn zijn.' Zegt hij. 'Is dat nog lang stappen? Ik ben echt moe.' Zeur ik. 'Ik weet het niet, als je wilt kunnen we hier even uitrusten?' Ik kijk om me heen. 'Denk je dat ze ons hier zullen vinden?' Hij haalt zijn schouders op. 'Geen idee, maar als je echt moe bent, dan is het beter dat je even rust. Want stel dat ze ons hier vinden, dan moeten we kunnen rennen, je hebt die energie nodig Bossie, neem het maar van mij aan, het is beter dat je even gaat rusten.' Ik knik instemmend en leg me neer tussen de bladeren die van de bomen gevallen zijn. 'Heb je het koud?' Vraagt hij als hij me ziet bibberen. 'Ook... Maar ik heb vooral stress, ik ben bang dat ze onverwachts uit de struiken zullen springen en me meenemen, je kent dat wel: de nachtmerrie van iedere zeventiener.' Hij grijnst en gaat op zijn hurken naast me zitten. 'Rustig maar schoonheid, ik ben er! Ik zal je beschermen met mijn leven.' Ik begin te blozen en daardoor begint hij te lachen. Hij schuift een krul achter mijn oren en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Hij gaat ook liggen. We liggen tegen elkaar aan. Ik grijp zijn t-shirt vast, zo weet ik dat hij bij mij blijft...

De volgende ochtend ben ik als eerste wakker. Opgelucht kijk ik om me heen, ik leef nog! Ik kijk naar Jonas die nog steeds slaapt. Hij is zo schattig! Ik laat mijn vingers over zijn wang glijden en geef hem een kus op zijn voorhoofd. Hij zal het vast niet erg vinden dat ik even de buurt hier ga verkennen. Ver zal ik niet gaan, maar ik heb geen zin om niets te doen.

Ik zet me recht en wandel verder door de bossen. Ik hoef niet ver te wandelen vooraleer ik een vijvertje tegenkom met een miniwaterval. Een kleine duik kan vast geen kwaad. Ik doe mijn kleren uit en gooi ze op de grond. Het enige wat ik nog draag is de ketting van mijn oma. Voorzichtig laat ik me in het water zakken. Het water is koud, maar dat besef ik pas als het mijn buik bereikt. Het is ijskoud maar hierdoor gaat de stress uit mijn lichaam. Ik besef dat ik voor de korte pijn moet gaan: gewoon springen en kopje onder. Ik knijp mijn ogen dicht en spring. Wanneer ik het water raak, ga ik meteen onder. Ik zwem snel weer naar boven en zwaai mijn haren naar achteren. Koud, koud, koud.... Dat is het enige woord dat nu door mijn hoofd spookt. Ik wrijf even door mijn haren. Had ik maar wat shampoo of conditioner. Maar ja, dat soort dingen vind je niet zomaar in de natuur. Plots zie ik in de verte Pieter. Hij is samen met Luca. Hij zoekt me vast. Maar als hij me vind dan... Hij mag me nu in geen geval vinden! Ik ben naakt! Wanneer hij mijn richting uit kijkt, ga ik snel onder water. Ik wacht even totdat mijn adem het bijna begeeft en zwem dan weer naar boven. Hij is weg. Maar hij is vast dichtbij. Plots hoor ik een geluid uit het struikgewas komen. Ik ben bang dat het Pieter en Luca zijn, maar uiteindelijk blijkt het Jonas te zijn. Hij kijkt me boos aan. 'Bossie, ik was kei bang! Ik wist niet waar je was!' Ik zwijg en het enige waar ik nu aan kan denken is hoe ik het best mijn lichaam bedek. Plots merkt hij mijn kleren op, al snel maakt hij de conclusie dat ik nu naakt ben. Zijn ogen worden groot en zijn mond valt even open. Ik weet niet goed wat ik nu moet doen en kijk hem bang aan. 'Ik draai me wel even om, dan neem jij je kleren en trek je ze aan, deal?' Hij draait zich om, maar ergens wil ik dat niet. 'Als je wilt mag je ook even komen zwemmen hoor, het water is wat frisjes maar het valt eigenlijk wel nog mee.' Hij draait zich weer naar me toe. 'Weet je het zeker?' 'Ja, ik ben niet bang om jou naakt te zien.' Lach ik. Hij begint ook te lachen. Hij trekt zijn kleren uit. 'Pas op Bossie, hier kom ik!' Roept hij en neemt een aanloop. Hij duikt meteen in het water en zwemt naar me toe. Wanneer hij boven komt , schreeuwt hij het even uit. 'Man, dit water is koud!' Ik begin te lachen en grijp zijn hoofd vast. Ik druk mijn lippen tegen de zijne aan. Wanneer we elkaar loslaten kijken we elkaar verliefd aan. Ik ben zo opgelucht dat hij niet aan mijn lijf zit, ik had eigenlijk verwacht dat hij dat wel zou doen, maar nu is gebleken dat hij toch wat respect heeft voor meisjes. We kussen en knuffelen nog even door, ik heb geen idee hoe lang het duurt maar het is zalig en we genieten er beiden van. We laten het water van de miniwaterval over onze huid stromen. Hij streelt ondertussen door mijn haren terwijl ik hem met een grote glimlach en pretoogjes aankijk. Ik ben verliefd, écht verliefd. Ik wil niemand anders meer. Jonas hoort bij mij.

Heeey mensen! Ik weet het: het is een kort hoofdstuk, maar ik moest me haasten want ik ging mijn nieuwe gsm ophalen en perongelijk had ik het verhaal al gepubliceerd😁 dus moest ik snel afronden. Vergeet niet te stemmen of te reageren, bye!