Locked by you #ThrillerAwards

12.

Een hand gaat door mijn haren. Ik draai me nog moe om in het bed. 'Bossie... Wakker worden...' Hoor ik Jonas zacht zeggen. 'Laat me...' Mompel ik onverstaanbaar en probeer weer te slapen. 'Vandaag worden de andere meisjes voorgesteld en verkocht. Later in de avond gaan we ook nog iets leuks doen.' Ik open traag mijn ogen. 'Wat gaan we vanavond doen?' Vraag ik nieuwsgierig. 'In het bos wat verderop staat een verlaten kasteel, enkele jongens waaronder Luca, hadden het idee om er te overnachten. Lekker griezelig!' Ik schud vol tegenzin mijn hoofd. 'Dat wil ik niet, niet met Luca. Als ik bang ben, doet mijn lichaam dingen die ik niet wil, ik zal me compleet belachelijk maken als ik er zou gaan beginnen te huilen!' Hij haalt zijn schouders op. 'Je hoeft je geen zorgen te maken, ik ben er!' Ik rol met mijn ogen en kijk dan naar Katie die nog steeds slaapt. 'En Katie? Gaat zij ook mee?' Jonas wrijft nadenkend door zijn haren. 'Dat zal ik vanmiddag vragen, maar als het niet mag dan blijft ze hier. De meisjes van kamer 101 zullen dan wel op haar letten.'

Vermoeid sta ik op. Ik neem mijn kleren van de stapel ga naar de badkamer. 'Owé, als je durft binnen te komen!' Bijt ik hem toe. 'Maak je geen zorgen Bossie, de badkamer is helemaal voor jou!' Lacht hij. Ik zucht, mijn kidnapper is iemand zonder ochtendhumeur, wel ik heb wél een ochtendhumeur en Jonas moet daar maar mee leven. Vol tegenzin loop ik de badkamer in. Ik was me. Ik kleed me om. Ik poets mijn tanden en kam mijn haren. Ik kijk als laatste nog eens in de spiegel en zie er vermoeid uit. Ik laat het kraantje lopen en laat de waterstralen op mijn handen vallen. Daarna wrijf ik door mijn ogen, om de laatste slapers eruit te halen. Ik ga de badkamer weer uit.

Katie is al wakker en ze... Ze praat met Jonas?! Ik kijk verbaasd toe hoe Jonas tegenover Katie op het bed zit. Ze lachen. Ze hebben plezier?! 'Wat is hier aan de hand?' Vraag ik grinnikend. 'Jocke is super lief!' Roept mijn zusje en omhelst Jonas. Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Noem je hem nu bij zijn bijnaam?' Vraag ik onbegrijpelijk. Katie knikt. 'Ongelooflijk...' Zeg ik verbaasd. Katie laat hem weer los. Jonas wrijft speels door haar haren. Ik ben echt kwaad nu. Ik weet niet op wie. Op Jonas? Nee, die heeft toch niets misdaan? Of op Katie? 'Katie? Kan ik je even spreken?' Vraag ik zacht, mijn woede onderdrukkend. 'Ja hoor!' Lacht ze. Ik gebaar dat ze mee moet komen naar de badkamer, maar nee, ze blijft zitten, op het bed, tegenover Jonas. 'Wat je te zeggen hebt, zeg je tegen ons beiden!' Roept ze en knipoogt verliefd naar Jonas. 'Katie, ik wil niet dat je nog langer zo tegen Jonas doet, hij is een kidnapper! Geen troetelbeer! Laat hem dus voortaan met rust. Ik wil niet dat jij in de problemen komt.' Katie's glimlach verdwijnt van haar gezicht. Even ben ik bang dat ze moeilijk gaat doen, zoals altijd maar nu... Ze accepteerd het en gaat met een triest gezicht naar de badkamer. Jonas springt recht en stapt naar me toe. 'Ben je jaloers?' Vraagt hij lachend. 'Jaloers op wie?!' Snauw ik. 'Nou, je zusje behandelt me alsof ik haar vriendje ben, ik ben zeker tien jaar ouder!' Lacht hij. 'Dat doet ze niet, ze haat je, net als ik.' Hij grijnst. 'Dat leek toch niet zo hoor!' Hij wrijft met zijn hand over mijn wang. 'Maar als je echt jaloers bent, dan zeg ik je nu dat je je geen zorgen moet maken, jij bent van mij. Jij bent mijn meisje.' Je wilt niet weten hoe graag ik hem nu een klap wil verkopen. Katie komt de badkamer uit. 'Wat gaan we doen vandaag?' Vraagt ze. 'We gaan vandaag naar de zaal waar de meisjes worden verkocht. Jammer genoeg zal ik er geen meer kopen, ik heb er al twee!' Lacht hij en kijkt naar ons beiden. 'Maar het is een mooi schouwspel!' Legt hij uit. 'Wat?! Vind jij het mooi hoe honderden meisjes huilen? Hoe hun leven verpest wordt door enkele idioten die hen kopen omdat ze zelf niet aan een vriendin geraken?!' Bijt ik. Hij slikt en zegt plots niets meer. Ik win! Denk ik lachend en toon een grijns op mijn gezicht. 'Het lachen zal je snel vergaan.' Gromt hij.

We wandelen de kamer uit. We stappen door de gangen. Mijn ogen bestuderen iedere kamerdeur, opzoek naar een uitweg. Katie knijpt zachtjes in mijn hand, ze is bang en eigenlijk ben ik dat ook. Plots loopt er iemand een kamerdeur uit, hij kijkt op zijn mobieltje en is niet gefocust. Hij loopt tegen me aan. 'Hé, kijk eens uit!' Roep ik kwaad. Jonas grijpt me meteen vast. 'Rustig Evelien!' Roept hij snel. De man heeft door onze botsing zijn mobiel laten vallen. Hij raapt hem weer van de grond op en kijkt me dan aan. 'Dag Evelien, heb je me gemist?' Ik schrik van die stem, en van zijn ogen die me amuserend aankijken. Het enigste wat in mijn hoofd omgaat is: What the hell doe jij hier?!