Locked by you #ThrillerAwards

43.

Jonas rent naar Dierderik toe en duwt hem van me weg. 'Ze is van mij!' Roept hij kwaad. 'Sorry, maar ik ben van niemand.' Zeg ik terwijl ik hen uit elkaar haal. 'Bosmans, jij komt nu met me mee en-' '-Sorry Jonas maar ik wil zelf bepalen wat ik doe!' Snauw ik. Ik kijk hem woedend aan, maar eigenlijk huil ik diep vanbinnen. Ik ben verliefd en het is dan moeilijk om boos op hem te zijn. 'Bossie, je hoeft niet bang te zijn, Luca en Pieter zullen je niet lang meer lastig vallen...' Probeert hij op een kalme toon. 'Niet lang meer lastig vallen? Volgens Luca moet je me met hem delen! Ik ben nog lang niet van hun af! Waarom lieg je daarover?! Bij jullie ben ik niet veilig, ik hoor bang te zijn!' Roep ik. Hij trekt me plots in een knuffel. Oké, ik kan het niet laten... Ik miste zijn knuffels, al was het maar een dag geleden dat ik hem omhelsde, het duurde zo lang! Ik begin te huilen terwijl ik door zijn haren wrijf. 'Kom met me mee Bossie, ik mis je en ik weet dat jij me ook mist.' Ik droog mijn tranen en probeer hem niet-huilend aan te kijken. 'Ik wil jou Jonas, maar ik wil jou alleen. Ik wil alleen met jou zijn, helemaal alleen. Geen Luca, geen Pieter of wie dan ook, ik wil alleen bij jou zijn.' Zeg ik stil. 'Dat wil ik ook, maar dat gaat niet. Je weet dat ik gedwongen wordt om dit te doen. Ik ben de zoon van-' '-Ik weet het... Maar ik wil ook bij mijn vrienden blijven, zolang als ik mij ook maar kan herinneren, zit ik al bij het toneelgezelschap van Mol, al van kleins af aan. Dit zijn vrienden voor het leven, ik kan hen niet zomaar laten gaan.' Voorzichtig pakt hij mijn kin vast en schuift mijn hoofd dichter naar hem toe. 'Ik wil je bij mij hebben, voor altijd. Al is dat tussen gesloten muren, ik kan je niet laten gaan.' Dat is zo lief! 'Maar weet je wat... Doe maar mee met die musical, op voorwaarde dat ik 's avonds mag komen kijken in het openluchttheater.' Zegt hij plots. Ik sla meteen mijn armen om zijn hals. 'Dankje! Je bent echt lief!' Zijn wangen worden rood en hij glimlacht verlegen. Ik ga dichter naar hem toe en leg mijn lippen tegen zijn oor aan. 'Na de voorstelling ga ik weer mee naar huis, maar we zullen ontsnappen en dan zijn we samen, weg van onze problemen, alleen wij twee...' Fluister ik. 'Goed plan Bossie.' Zegt hij instemmend en wrijft even door mijn warrige haren.

Ik ren naar de andere toe. Frances doet meteen het verband om mijn arm. 'Over enkele minuten beginnen de repetities!' Roept Verbeke achter ons. 'Frances, ik heb een probleem...' Begin ik zuchtend. 'Wat voor'n probleem?' Vraagt ze terwijl ze gefocust het verband om mijn arm wikkelt. 'Een liefdesprobleem...' Ze kijkt op. 'Laat me raden: je bent verliefd op Jonas én op Diederik?' Ik schud mijn hoofd. 'Alleen op Jonas, maar Diederik is op mij verliefd en ik wil hem niet teleurstellen want ik was jaren stapelgek op hem.' Ze legt de verbandspullen aan de kant. 'Ik begrijp je Evelien, maar je zal toch een keuze moeten maken, of een rotzak, óf een kei knap ding.' 'Dan kies ik toch voor die rotzak, hij haalde mijn leven overhoop, nam alles van me af maar hij... Hij heeft iets speciaals, ik weet niet wat het is maar... Voor mij is hij de ideale jongen, al zou ik zijn haar wel wat willen veranderen, zijn flaporen, zijn neus, zijn mond, zijn borstkas, zijn smalle lijf en zijn gezicht.' 'Voor de rest nog iets dat je aan je "ideale jongen" wil veranderen?' Grinnikt Frances. 'Nou je het zegt... Nee... Ik ga het niet zeggen.' 'Wat ga je niet zeggen?' 'Niets, laat maar.' 'Bossie?' 'Nee, hij is perfect zo.' Ze grijpt me vast. 'Wat wil je nog meer veranderen?!' Uit mezelf begin ik te lachen. 'Je wilt niet weten aan wat ik dacht, dat wil je echt niet weten!' 'Jawel, ik wil het wel weten of moet ik je martelen om het uit je te krijgen?' 'Nee bedankt, ik werd al genoeg gemarteld.'

'Oké, we beginnen met repeteren!' Zegt Verbeke en haalt het script tevoorschijn. 'Zeg het dan toch!' Dringt Frances verder aan en geeft me een ruwe por in mijn zij. 'Oké, oké... Maar het is wel erg... Je zal me haten omdat ik deze gedachte heb... Ik hoop gewoon dat... Dat...' 'Oké, we beginnen, nú!' Ik spring recht. 'Oké, we beginnen!' Bevestig ik. 'Hé, we waren nog niet uitgepraat...' Jammert Frances.

Nog snel ren ik naar Jonas toe die met de bende op een terrasje zit, net naast ons speelterrein. Hij heeft zijn zonnebril op en de wind waait zijn blonde haren door elkaar. Ik gooi mijn armen om zijn hals. 'Kusje?' Vraag ik. Hij glimlacht en geeft me een kus op mijn wang. 'Succes Bossie, laat maar eens tonen wat je kan.' Grijnst hij vriendelijk. Pieter en Luca rollen met hun ogen. Pfff... Jaloerse rotzakken zijn het! 'Wel kijken hé!' Beveel ik Jonas met een grijns. 'Oh schoonheid, maak je geen zorgen, ik kan mijn ogen niet van je afhouden...' Slijmt hij. 'Je mooie groene, fonkelende oogjes...' Zucht ik verliefd en streel zijn wang. 'Evelien Bosmans! We beginnen!' Roept Verbeke ongeduldig. 'Ik moet gaan, tot straks!'

Ik ga weer naar m'n toneelgroep. 'Meneer... We hebben een probleem, Joyce is niet de enige die het is afgestapt, haar vriendje Kevin ook. We hebben nog een acteur nodig.' Zucht Renzo die het script naleest. 'Kunnen we die rol niet gewoon schrappen?' Vraag ik op een logische toon. 'Nee, Kevin had een belangrijke rol, we moeten snel opzoek naar een nieuwe acteur-' 'Jonas!' Roep ik snel. 'Zet hem voor één keer uit je hoofd, je lijkt wel geobsedeerd door hem.' Moppert Dierderik jaloers. 'Ik ken niemand anders meer...' Zuchten enkele leerlingen. 'Wacht eens... Ik ken misschien wel nog iemand...' Ik spring recht en ren naar de jongens toe. 'Noodgeval! Ik ben opzoek naar iemand die een rol wil spelen in de musical!' De jongens kijken me niet geïnteresseerd aan, maar Thomas spring enthousiast recht. 'Ik wil wel!' Zingt hij op een hoge toon en doet alsof hij geboren is om op de planken te staan. Oké beter dan niets... Ik neem zijn arm vast en trek hem mee. 'Tadaa! Dit is Thomas, hij zal de rol van Kevin overnemen.' 'Heeft hij ervaring?' Ik slik even. 'Eumh... Ja... Hij speelde mee in... In... Unicorn, the musical.' Verzin ik snel. 'Ik speelde een regenboog op de achtergrond, ik zong prachtige liedjes.' Verzint hij. Ik geef hem een kleine duw en kijk hem nijdig aan. Laat mij dit regelen, idioot, zeg ik met mijn blik. 'Oké, beter dan niets...' Zegt Verbeke en gaat dus akkoord.

In een ooghoek zie ik Joyce en Kevin. Ze staan bij een ijsjes kraam. Als ik er niet was geweest, had de toneelgroep het vast opgegeven, hun dromen, alle repetities... Alles was dan voor niets geweest... Ze kijken me aan en lachen dan de hele toneelgroep uit. We tonen ze wel wat we kunnen. Ik ben niet bang.

Heeeey mensen! Vergeet niet te stemmen of te reageren! Thanks! Oja voor ik het vergeet: het nieuwe boek staat al online! "Green eyes" heet het voorlopig, maar er is een kans dat het boek later anders zal heten omdat dit dus nog maar een voorlopige naam is en ik kon gewoon niet wachten om al een hoofdstuk online te plaatsen. Veel leesplezier! Ook zal ik Locked by you vaak genoeg updaten, dus hierdoor zal ik voor afwisseling kunnen zorgen. Bye!😘