Locked by you #ThrillerAwards

44.

'Komaan jongens!' Roep ik nadat ik even in mijn handen klap. Er moet vandaag goed doorgewerkt worden. 'Evelien jij neemt de leiding over Thomas, er mag niets fout gaan.' Zegt Verbeke en gooit het script naar me. 'Wacht, wat?! Jij krijgt de leiding over mij?!' Ik grijns. 'Ja, dan zijn de rollen eindelijk eens omgedraaid, al wou ik liever dat je Luca was, dan praatte je nu wel al een toontje lager.' 'Maar... Een meisje die de leiding neemt over een jongen... Dat is... Dat is gewoon niet natuurlijk meer!' Ik rol met mijn ogen. 'Het heet wraak, en nu ben jij degene die onder gezag staat.' Bijt ik. 'Nee, als ik wil kan ik vertrekken en dan gaat die musical niet door, dus doe maar wat vriendelijk tegen mij.' 'Als ik wou had ik enkele weken geleden met de gsm van Jonas de politie gebeld en was ik ook van jullie af, of dan had ik jullie verraden aan al mijn vrienden, maar nee, ik deed het niet.' 'Waarom niet?' 'Omdat ik verliefd ben op Jonas, debiel!' Roep ik, iets te luid want iedereen hoorde het, zelfs Jonas zelf. Ik schuif ongemakkelijk een krul achter mijn oren. 'Ben je echt verliefd op hem?' Ik rol met mijn ogen. 'Nee, ik kus hem en hang rond hem voor mijn plezier.' Sis ik sarcastisch. 'Wow... Dat had ik niet verwacht, zeker van jou niet. Je bent zo'n pittig, nijdig meisje en Jonas is zo zacht en stil... Jullie zijn complete tegenpolen!' Ik glimlach en bloos tegelijkertijd. 'Tegenpolen trekken elkaar toch aan? En daarbij, vroeger was ik anders.' Hij fronst zijn wenkbrauwen. 'Hoe was je dan?' Ik kijk even naar mijn vrienden. 'Vroeger was mijn leven één grote musical. Ik zong de hele dag door van enthousiasme, met mijn vrienden. Ik leefde echt met plezier. Mijn leven was perfect. Maar doordat ik zo enthousiast was, steeds een lach vertoonde, kende ik amper emotionele momenten. Wanneer mijn oma stierf, veranderde eigenlijk alles. Die glimlach verdween en alles werd donkerder. Op school was ik asociaal geworden. Ik sloot me af van alles en iedereen. Hierdoor werd ik door een groepje jongens gepest, wat alles alleen maar erger maakte. Maar mijn vrienden van het toneelgezelschap merkten mijn donkere periode niet op, ik kan iemand anders spelen op toneel, ik kon spélen dat ik gelukkig was. Zo verborg ik mijn gevoelens, dus besloot ik voor de rest van mijn leven vrolijk te spelen. Toen kwamen jullie, jullie haalden mijn masker weg. Ik was heel kwetsbaar en emotioneel. Met sarcasme probeerde ik dat te verbergen maar Jonas kreeg me al redelijk snel door. Jullie braken me compleet af en maakten alles alleen maar erger! Maar tegelijkertijd bouwden jullie me weer op en maakten me sterker. Elk slecht woord, elk scheldwoord, elke klap, elke schop, het maakte me allemaal sterker. Jullie maakten me zo nijdig, het is jullie verdomde eigen fout!'

Even is het stil. Iedereen kijkt me aan. Mijn levensverhaal... Ze kijken me aan alsof ze me niet geloven. 'Kom, we beginnen met repeteren voor het te laat is.' Sis ik.
Ik duw het script in de handen van Thomas. 'Studeren!' Grom ik. Hij knikt, alsof ie bang van me is geworden. Hij rent naar een bankje toe en begint het script te leren. Plots voel ik een hand door mijn haren gaan. Geschrokken draai ik me om. Het is Jonas. Hij glimlacht zo lief. 'Je liet me schrikken.' Glimlach ik. 'Dat was niet de bedoeling, schoonheid.' Zegt hij zacht en wrijft over mijn schouder. 'Ik vond je verhaal pakkend en ik wil graag mijn excuses aan je aanbieden. Ik heb spijt dat ik je ontvoerde.' Legt hij uit, maar ik grijp snel naar zijn handen. 'Die ontvoering is misschien wel het beste wat me ooit is overkomen.' Ik druk een kus tegen zijn lippen aan. Hij bloost en dat is zo schattig als ie dat doet. 'Bosmans, we beginnen nú.' Gromt Verbeke ongeduldig. Ik wrijf over Jonas wang. 'Ik ga nog even repeteren, blijf in de buurt, ik wil je kunnen zien, zo voel ik me zelfzekerder.' Hij knikt. 'Ik blijf hier bij jou Bossie.' 'Tot straks Jocke!' Glimlach ik en kus hem nog eens, tot grote frustratie van Luca en Pieter. 'Evelien, ga repeteren.' Gromt Luca en kijkt me jaloers aan.

'Oké scène 1: gespeeld door Evelien, Frances, Diederik en Thomas.' Ik ren naar het speelveld toe, net als de andere doen. Thomas kijkt nog vlug z'n tekst na en Diederik kijkt me boos aan. 'Wat?!' Bijt ik naar hem 'Gast wat deed ik nou verkeerd?!' Hij rolt met zijn ogen en zucht. 'Het is die Jonas...' 'Ben je jaloers?' Hij haalt zijn schouders op. 'Nee... Maar... Is hij echt wel je droomvriendje?' 'Maakt dat wat uit? Het zijn mijn gevoelens en mijn keuzes, de keuzes die ik maak en jij hoeft je er dus niet mee te bemoeien.' Frances komt tussen ons staan. 'Hou de sfeer erin jongens...' Zegt ze zacht en slaat haar armen om ons heen.

Wanneer we beginnen, valt het duidelijk op dat Thomas niet kan acteren. 'Oh Romeo , oh Romeo, waar zijt gij Romeo?!' Keelt hij te overgevoelig. 'Gast, dit is geen Shakespeare!' Snauw ik. 'Sorry, ik probeerde me in te leven in mijn rol-' '-Inleven in je rol?! Er is geen personage met de naam "Romeo" in dit stuk!' Hij begint te lachen. 'Nee maar er is wel een personage die met jou zal kussen.' Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Wie dan?' Hij slaat op zijn borst. 'Hij staat hier voor je!' Ik deins een beetje achteruit. 'Dat meen je niet?!' 'Vreemd dat je dat niet wist, ik dacht dat jij je tekst kende?' Ik kijk haastig naar Verbeke die zijn schouders ophaal. 'Heb je het script verandert?!' 'Een klein beetje maar...' Mompelt hij schuldig. 'Een klein beetje?! Ik moet hier straks gaan kussen met een idioot die niet kan acteren, fantastisch!' Roep ik sarcastisch. Maar dan krijg ik een idee...

Ik duw Thomas aan de kant en stap naar Jonas toe die op een bankje zit. Ik trek hem overeind. 'Jij moet die rol spelen, alleen met jou kan ik kussen, alleen met jou kan ik mijn geloofwaardig spelen, toe Jonas, alsjeblieft!' Uiteindelijk weet ik hem over te halen. Thomas keert teleurgesteld weer terug naar de jongens op het bankje. 'Ik kan niet acteren.' Fluistert Jonas stil. 'Leer deze tekst gewoon en dan speelde gewoon me je gevoelens, het lukt je wel.' Ik geef hem het script. Ondertussen komt Luca naar me toe. 'Ik wil die rol ook graag spelen.' 'Hoezo nu wel?' 'Ik wil die kusscène met je spelen.' Grijnst hij. Verbeke staat op. 'Dan wordt het een kleine auditie, Jonas mag beginnen, actie!' Roept Verbeke. Jonas doet zijn best om het zo geloofwaardig te spelen, hij kijkt soms eens terug naar zijn tekst, maar voornamelijk zijn zijn ogen op mij gericht. Verbeke roept stop net voor het moment dat we willen kussen. Dan is het de beurt aan Luca. Tot mijn verbazing speelt hij echt kei goed. Hij gooit al zijn gevoelens in het spel. Zo ken ik hem niet. In deze scène verteld de jongen hoe graag hij het meisje wel niet ziet. Bij Jonas voelde ik echt de liefde, maar ik zag er geen personage in, het was gewoon Jonas. Luca speelt. Hij zou nooit zo lief zijn. Maar hij speelt met overtuiging, hij speelt geloofwaardiger dan Jonas wat best vreemd is. Hij wil me kussen, ik wil mijn hoofd weg draaien maar ik ben te laat. Hij tuit zijn lippen en drukt ze tegen de mijne aan. Roep dan toch stopt Verbeke! Help mij! Maar nee, op de achtergrond hoor ik Verbeke juichen. 'Dat was perfect, jij krijgt de rol!'

Heeeey mensen! Fijne feestdagen! Vergeet zeker niet te stemmen/ reageren, daar doe je mij een groot plezier mee! Geniet van de vakantie! Of als je na de vakantie nog examens zou hebben: Veel succes! Ik zal proberen nog vaker te schrijven, maar ik ben ook bezig met het boek: Green eyes, dus ik hoop dat jullie het begrijpen dat ik van elk wat wil online plaatsen en niet de hele dag op wattpad zit, tot snel!😘😄😂