Locked by you #ThrillerAwards

31.

Ik voel de auto afremmen. Ik open mijn ogen en kijk door het raam. Een grote villa, met een grote tuin die omringt is door prikkeldraad is zichtbaar. 'We zijn er!' Zegt Pieter na tien uur rijden. Uitgeput doe ik de deur van de wagen open en klik mijn gordel los. Ik stap uit. De jongens stappen ook uit. 'Dat was een lange rit...' Zucht Jonas opgelucht dat de rit achter de rug is. De voortuin is enorm. De villa bevindt zich in een rustige omgeving. Er is slechts één huis met een weide naast de villa. Terwijl de jongens de koffers uit de wagen sleuren, valt mijn oog op iets in de weide naast het huis.

Ik stap met kleine passen naar de prikkeldraad toe om de omgeving naast het domein beter te zien. Mijn vingers leg ik op de prikkeldraad en mijn ogen staren naar het zwarte paard in de wei. Vroeger reed ik paard en ik weet best veel over deze dieren maar dit paard is anders. Ze zit net zoals mij opgesloten. Ik kijk naar haar. Ze heft haar hoofd op en draait haar oren mijn richting uit. Voorzichtig steek ik mijn hand door de prikkeldraad. Het paard merkt het op en draaft geïnteresseerd naar me toe. Ze duwt haar neus tegen mijn hand aan. Ik voel de warmte die ze uitblaast tegen mijn hand. Ik kijk in haar donkere ogen. Het is een vreemd gevoel. Het lijkt alsof ik haar begrijp, alsof ik weet wat ze voelt.

Een lasso wordt plots om haar hals gegooid. Het paard begint luidt te hinniken en begint te steigeren. Een jongen met zwarte haren, op een wit paard, sjort het touw nog strakker aan. 'Doe rustig sukkel, straks krijgt ze geen adem meer!' Zeg ik boos. 'Jij kent niets van paarden en ik wil niet dat je je bemoeit met mijn mustang.' Antwoordt hij bot terug. 'Ze haat jou!' Roep ik. 'Alsof jij iets afweet van paarden!' Ik kruis mijn armen. 'Ze steigert vast omdat ze je leuk vindt...' Zeg ik dan sarcastisch. 'Ze zál me wel gehoorzamen, nadat ik haar straf voor haar koppigheid!' Heb ik me zo in jongens vergist?! Ze lijken wel allemaal hetzelfde! Ongelofelijk! 'Ik weet hoe ze zich voelt!' Zeg ik dan. 'Tss, dat zal wel...' Sist hij en trekt het paard met zich mee, weg van de omheining.

Ik voel plots een hand op mijn schouder. Geschrokken draai ik me om. Jonas. Hij streelt mijn wang. 'Kom, we gaan iets eten, je hebt vast honger.' Ik knik. Ik heb inderdaad enorm veel honger!

We gaan naar binnen. De villa is enorm. Het is wel een typische Franse stijl maar ik vind het mooier dan het vorige gebouw. Ik ga als eerste naar de keuken. Daar hoor je meestal toch het voedsel te vinden? Uit de enorme fruitmand die er staat, neem ik een appel. Ik neem er een gulzige hap van. Voor even sluit ik mijn ogen. Voor even geniet ik van de smaak in mijn mond. Voor even vergeet ik alles om me heen. Totdat ik een hand door mijn haren voel gaan. Mijn ogen schieten open. Ik draai me om. Mijn vader. Hij weet niet goed wat hij moet zeggen en probeert naar me te glimlachen maar ik kijk hem boos aan. 'Verrader!' Sis ik. 'Evelientje-' '-Noem me niet zo! Zolang jij met hen blijft meedoen, ben ik je dochter niet meer!' Roep ik. Hij bijt op zijn lip. 'Ik heb dit nooit gewild...' Zegt hij met tranen in zijn ogen. 'Ik deed dit omdat ze anders mama en Katie pijn zouden doen, ik deed dit ook voor jou mijn meisje, je betekent veel voor mij.' Legt hij snikkend uit. Ook ik voel tranen opkomen. Maar in een ooghoek zie ik Pieter naar ons toekomen, samen met Luca. Ze komen de keuken in en doen de deur dicht. 'Gezellig hé? Vader en dochter... Alleen...' Ik kijk hem boos aan. 'Wat wil je?' Grom ik. 'Wat wil jij?' Grijnst Pieter en haalt de ketting van oma uit zijn zakken. 'Dit misschien?' Vraagt hij grijnzend en zwaait met de ketting boven mijn hoofd. 'Geef dat terug.' Sis ik. 'Kom het maar halen Bossie!' Daagt hij uit. Ik kan hier zo niet tegen! Ik ren naar hem toe en probeer de ketting uit zijn handen te grijpen maar Pieter is een heel pak groter dan mij en wanneer hij zijn hand in de lucht strekt, kan ik er niet meer bij. Hij duwt me zachtjes naar achteren. 'Weet je wat? We zullen een leuk spelletje spelen! Ik ben dol op spelletjes!' Zegt hij plots. 'Ik niet.' Snauw ik. 'Dat is dan jammer voor je.' Gromt hij. 'Wat wil je dan "spelen"?' Hij begint gemeen te lachen en stopt de ketting weer in zijn zakken. Hij legt zijn handen op mijn middel en komt dichterbij. Wanneer ik zijn handen probeer weg te slaan, kijkt hij me boos aan. 'Jij gaat meespelen Bossie, dat maakt alles alleen maar leuker.' Grijnst hij. Hij sluit plots zijn ogen en komt met zijn lippen naar mijn mond. Maar net voordat hij me kan kussen, gaat de deur door Jonas open. Pieter laat me meteen los en doet alsof ie niets deed. Mijn vader deed niets om me te redden. Ik kijk hem aan. Hij haalt zijn schouders op. Ik kijk weer naar Jonas die naar me toekomt. Hij wrijft door mijn haren. 'Alles oké?' Vraagt hij zacht. Ik knik maar kijk tegelijkertijd Pieter en Luca boos aan. 'Zin om onze nieuwe kamer te bewonderen?' Vraagt Jonas. 'Ik heb even frisse lucht nodig.' Zeg ik en loop hen voorbij. Ik ga de keuken uit en ga weer naar de voortuin. Mijn verstuikte voet doet nog steeds pijn, maar het doet minder pijn dan die wonden op mijn lichaam.

Ik ga zitten in het felgroene gras, naast de omheining. Het zwarte paard staat te grazen op de weide. De jongen met de zwarte lokken stapt met grote passen naar het paard toe. Het paard kijkt op en galoppeert weg van de jongen. Het is eigenlijk wel grappig om te zien. De jongen probeert het paard steeds te benaderen, maar het paard huppelt steeds weg. Ik lach de jongen uit. Hij ziet het en kijkt me boos aan. 'Je kan het zelf niet beter hoor!' Gromt hij. 'Sorry ik kan geen Frans.' Lach ik ook al begreep ik ieder woord.

Jonas komt naast me zitten in het gras. Hij neemt mijn hand en legt er iets in. Mijn ketting! Ik glimlach. 'Hoe kom je daaraan?' Vraag ik. 'Afgepakt van Pieter.' Zegt hij. Ik bekijk de ketting en zie dat hij hersteld is. Jonas heeft hem vast gemaakt. Ik doe de ketting om en knik dankbaar naar hem.

'Naar wat ben je aan het kijken?' Vraagt Jonas geïnteresseerd. 'Naar die koppige merrie die haar baas voor schut zet!' Lach ik. Nog steeds rent de merrie weg van de jongen. 'Irritante knol!' Roept de jongen. Ik kan hier uren naar kijken! De merrie is die jongen gewoon steeds te slim af!

'Jonas, je vader heeft je nodig.' Zegt Pieter die naar Jonas toestapt. 'Nu?' Vraagt hij. 'Ja, nú.' Gromt Pieter. Jonas zucht en zet zich recht. Ik zet me ook recht en wil met hem meegaan, maar Pieter houdt me tegen. 'Waar ga je heen schoonheid?' Jonas draait zich ook om als hij Pieter met me ziet praten. 'Ik wil met hem meegaan.' Antwoord ik. 'Jij blijft mooi bij mij.' Grijnst hij gemeen. 'Bossie, kom.' Zegt Jonas dan. Ik kijk over de schouder van Pieter en zie Jonas naar me knipogen. Mijn redding! Ik wil naar hem toe rennen, maar Pieter grijpt mijn arm vast. 'Was ik niet duidelijk?!' Gromt hij. 'Jonas beval me-' '-Het kan me niet schelen! Je bent nu van mij en je luistert dus ook naar mij!'

'Attention! Attention!' Roept de jongen met de zwarte haren plots. In een ooghoek zie ik het zwarte paard over de omheining springen. Het paard rent naar ons toe. Pieter rent weg, maar ik blijf staan. 'Bosmans, ga daar weg!' Roept Pieter boos. 'Evelien!' Hoor ik Jonas roepen, maar ik blijf staan. Het paard galoppeert aan een hoge snelheid naar me toe. Ik kijk in haar donkerbruine ogen. Haar hoeven spitten het gras om. Ze hinnikt naar me. Ik sluit mijn ogen. Ze komt dichter. Ze rent sneller. Ze stopt niet. Ik blijf staan...

Heeey mensen! Vergeet zeker niet te stemmen of te reageren indien je het een leuk hoofdstuk vond! Het duurde zolang vooraleer er een nieuw hoofdstuk kwam omdat ik moet studeren voor de examens. Saai! Maar ik doe mijn best om zo veel mogelijk te blijven schrijven!