Locked by you #ThrillerAwards

54.

'Rustig maar, je hoeft niet bang te zijn.' Fluistert oma wanneer ik me onder het deken verstop omdat ik net een luide donder hoorde. 'Het is maar onweer...' Ze haalt het deken van mijn gezicht en trekt me in een knuffel. 'Mijn kleine meisje... Je wordt al zo groot en ik... Ik word steeds ouder, er komt een dag dat ik er niet meer zal zijn.' Ik kijk haar aan met grote, bange ogen. Ik ben nog maar tien en de dood is een onderwerp waarover ik nog niet veel heb nagedacht. Ze strijkt een krul achter mijn oren. 'Je hoeft niet bang te zijn, je bent een dapper meisje, dat zie ik in je ogen.' Ze maakt de ketting die ze om haar hals draagt los. Ze legt hem even in haar handen en kijkt ernaar, dan drukt ze een kus tegen het diamantje dat eraan hangt. 'Als ik er niet meer zal zijn, weet dan dat ik er toch steeds voor je zal zijn, je zal me alleen niet zien.' Ze legt de ketting in mijn handen. 'Ik zal steeds over je waken, mijn klein meisje.'

'Evelien! Evelien! Toe nou! Wakker worden!' Roept Jonas. Ik heb moeite met het openen van mijn ogen dus besluit ze dicht te houden. Ik voel Pieters hand tegen mijn gezicht aan. Ze proberen me allemaal wakker te maken, maar het gaat niet. Mijn lichaam wil het niet en ik wil het niet. Alles doet pijn, vooral mijn hoofd. Maar wanneer ik Jonas hand tegen mijn wang aanvoel, waag ik het toch mijn ogen te openen. Ik zie niets, alles is wazig en ik heb barstende hoofdpijn. 'Ze is wakker!' Roept Jonas opgelucht naar de jongens. Ik kijk even opzij, het hek staat open. Ze hebben Jonas vast binnengelaten om mij wakker te krijgen, dat kan anders niet. 'Bossie, hoor je me? Zie je me?' Vraagt Jonas in paniek. Ik kijk hem wazig aan. Mijn lippen kan ik amper bewegen, ze zijn zo droog. Ik heb tijd nodig, tijd om alles te vatten, alles om me heen te zien. Ik breng mijn hand langzaam naar mijn hoofd toe. Ik wrijf even over mijn voorhoofd en wanneer ik dan naar mijn hand kijk, merk ik met een troebel zicht bloed op.

Ik sluit mijn ogen weer. 'Evelien!' Hoor ik Jonas roepen, maar ik hoor hem niet goed, de pieptoon in mijn oren verpest het geluid van zijn zoete stem. Ik voel hoe koude handen aan mijn lichaam zitten, het zijn sowieso de handen van Pieter. Het liefst van al gaf ik hem enkele trappen, maar ik lijk wel verlamd. 'Breng haar naar binnen, het gaat zo stormen, ze kan hier niet blijven liggen.' Zucht hij. 'Jullie laten haar toch niet aan haar lot over? Alsjeblieft help haar! Ze heeft overal pijn, ze kan nauwelijks bewegen!' Hoor ik Jonas nog zeggen. 'Dacht je nou echt dat wij haar gingen helpen? Sterft ze, dan sterft ze, er zijn genoeg meisjes waarmee we plezier kunnen beleven.' Grinnikt Pieter. Jonas legt zijn hand op mijn voorhoofd. 'Dit meisje is anders... Ze is zo sterk, ze is zo mooi, ze is bijzonder. Ze kan veel aan.' 'Als ze veel aan kan, dan overleefd ze dit ook wel.' Jonas zet zich weer recht. 'Laat mij voor haar zorgen, ik doe alles wat jullie vragen, maar geef mij de kans om haar weer te genezen, laat me haar helpen. Ik beloof dat ik jullie dan ook zal helpen om haar gehoorzamer te maken.' Ik hoor Pieter twijfelen, maar ik verlies mijn bewustzijn en hoor daarna niets meer...

Heeeeey mensen! Dit was het laatste hoofdstuk, maaaarrrr... Er komt een deel twee! Het hoofdstuk dat hierna zal komen zal over het tweede deel gaan, de titel zal erin vermeld worden en de cover, maar ook de beschrijving. Lees zeker verder! Ik zal het boek meteen online plaatsen, beloofd! Vergeet niet op dit hoofdstuk te stemmen/te reageren en dan rest er mij nog een ding: Jullie bedanken voor alles! Maar het is natuurlijk nog niet afgelopen, hé ;) Lees dus snel verder in Locked by you 2!