Locked by you #ThrillerAwards

35.

Mijn lichaam komt hard tegen de grond aan. Ik blijf liggen. Het voelt alsof ieder bot in mijn lijf zonet brak. Ik beweeg niet. Ik ben bang dat ik pijn zal hebben. Ik ben zo ontzettend bang. Jonas gaat meteen op zijn knieën zitten en legt zijn arm onder mijn nek. Hij tilt mijn hoofd een beetje op. 'Evelien, gaat het?' Vraagt hij bezorgd. Het beeld
dat ik zie is wazig en draait bovendien in het rond. Alsof de wereld op zijn kop staat, zo voelt het nu. Hij legt zijn andere arm onder mijn benen en tilt me zo op. Pieter en Luca rennen naar ons toe. 'Hoe is zoiets kunnen gebeuren?!' Vraagt hij meteen aan hen. 'We merkten haar op in de keuken, ze was wakker en probeerde te ontsnappen. Ze ontsnapte op de rug van dat paard en we konden haar niet meer tegenhouden.' Liegt Luca. Ik schud mijn hoofd. 'Wat is er gebeurt?!' Vraagt hij nogmaals en verheft zijn stem. 'Ze probeerden me te-' '-Wat Bosmans?! Vertel het dan!' Bijt Pieter meteen. Plots denk ik terug aan de woorden van Luca. Als ik het zou vertellen tegen Jonas, dan doden ze me. 'Ze probeerden me te stoppen terwijl ik wou ontsnappen.' Zeg ik om hen gelijk te geven, al is het natuurlijk niet de waarheid. 'Bossie? Waarom wou je ontsnappen?' Vraagt Jonas. Ik zie de teleurstelling op zijn gezicht. 'Ik hoorde Rêver. Ik wou bij haar zijn.' Zeg ik stil.

Ondertussen is Nicolas al onder de prikkeldraad door gekropen. Hij gooit een touw rond de hals van Rêver. Het paard wordt weer helemaal wild. Ik wil iets roepen naar hem, maar ik voel me echt zwak.

'Geef haar met ons mee Jonas, jij kan haar niet pijn doen maar wij wel, ze heeft een straf nodig.' Zegt Pieter. 'Liever niet, ik wil liever alleen met haar praten.' Ik dank hem zo hard voor die woorden! Maar Pieter en Luca geven niet op en proberen hem toch te overtuigen, maar Jonas breekt niet.

'Luister Jonas, je geeft haar nú met ons mee of ik vertel tegen je vader dat ze weer probeerde te ontsnappen. Jij bent verantwoordelijk voor haar, dus jij krijgt straf van je vader.' Wanneer Pieter dat zegt, wéét ik dat Jonas twijfelt. Ik besef maar al te goed dat hij me kan meegeven met hen en jammer genoeg doet hij dat ook. 'Wanneer brengen jullie haar terug naar mijn kamer?' Vraagt hij op een zachtere toon terwijl hij me in de armen van Luca legt. 'Om 8 uur?' Stelt Pieter voor. '8 uur? Nee, dan is mijn vader al wakker. 4 uur?' Stelt Jonas op zijn beurt voor. '6?' Gaat Pieter verder. 'Het is nu 2 uur, wat gaan jullie met haar doen dat tot 6 uur duurt?' Ik ben blij dat Jonas die vraag stelt, het antwoord op die vraag wil ik namelijk ook weten. 'We zullen haar straffen, grondig straffen.' Grijnst Pieter en knipoogt naar me. Ik lig nog steeds in de arme van Luca. Ik ben te zwak om te bewegen. Ieder bot in mijn lijf doet pijn. 'Breng haar straks weer terug, liefst zonder al te veel littekens.' Zegt Jonas en gaat weer naar zijn kamer terwijl Luca en Pieter me naar de kamer van Luca brengen.

Ik word letterlijk op het bed gegooid. Zonder enige vorm van medelijden. Een kreun verlaat mijn lippen, maar ze was nog niet gedempt of Pieter trok al aan mijn haren waardoor ik nogmaals een kreet sloeg. 'Jij hebt héél veel geluk gehad.' Gromt hij en blijft aan mijn haren trekken. 'Als je ons had verraden dan kon je je dood verwachten!' Zegt hij er snel nog bij. Een kleine gil verlaat mijn lippen wanneer hij nog harder aan mijn haren trekt. Een glimlach siert zijn gezicht. Hij geniet.

Hij laat mijn haren weer los. Als een baksteen val ik weer neer in het bed. Ik ga snel zitten en duw me tegen de muur aan.

'Geef toe dat je bang bent Bossie.' Lacht Luca. 'Ik bén bang. Maar ik ben niet bang om te sterven en ik ben ook niet bang voor jullie. Ik ben bang voor de pijn.' Luca neemt van het tafeltje in de kamer een mes. Hij kruipt op het bed en komt naar me toe. Hij neemt mijn kin vast en schuift mijn hoofd naar omhoog. Hij zet het mes op mijn wang en duwt hard door terwijl hij het mes over mijn wang laat glijden. Diepe sneeën vormen zich op mijn wang. Ik wil schreeuwen van de pijn maar tegelijkertijd houdt hij zijn hand voor mijn mond.

Wanneer hij stopt, springen mijn ogen meteen naar Pieter die in een hoekje van de kamer staat te zwaaien met een stok. Dit gaat zó ongelofelijk veel pijn doen! Hij komt dichter naar me toe, maar alvorens hij me kan slaan steek ik mijn hand uit. 'Stop! Ik doe alles! Ik zal gehoorzamen!' Dacht je nu echt dat ik dat meende? Natuurlijk zal ik niet gehoorzamen. Het is een spel. Een spel zodat ze me niet meer pijn zouden doen. Ik lieg tegen hen om zo mijn vel te redden. 'Zou je echt álles doen?' Vraagt Pieter terwijl hij me met een geïnteresseerde blik aankijkt. 'Álles... Behalve-' '-álles of alles maar toch ook weer niet álles?' Ik slik. 'Antwoord!' Roept hij. 'Ik doe alles, écht álles!' Reageer ik snel. Pieter en Luca kijken me geamuseerd aan. Die jongens willen iets van mij en het is niets goeds.

'Goed, in dat geval: kleed je uit.' Grijnst Pieter. 'Wat?!' Oké, toen ik zei dat ik alles zou doen, bedoelde ik niet álles. 'Kleed je uit.' Beveelt hij nogmaals. 'Ben je gek?! Gadverdamme jij was mijn leerkracht! Jij bent 45! Pedo!' Roep ik. 'Doe niet koppig!' Snauwt Luca. 'Ik heb er genoeg van! Ik wil niet meer behandelt worden als een "ding" dat jongens gebruiken om plezier aan te beleven! Ik heb ook rechten en een leven!' Pieter komt al grijnzend dichter naar me toe. 'Zover dat ik weet heb je net géén rechten en als je je niet snel uitkleed, heb je ook geen leven meer.' Ik slik en nú word ik pas bang.

Heeey mensen! Alles goed met jullie? Ik heb examens😒 maar dat houd me niet tegen om verder te schrijven! Vergeet niet te stemmen of te reageren, dan maak je me blij in deze donkere periode:Examens😣. Mijn leerkracht Engels(Peter V.D.B= Pieter) doet kei vreemd en is kei eng, een echte stalker😁, ik hoop maar dat hij niet zo erg is als Pieter uit het boek, anders dan voel ik me nu niet meer veilig😉