Locked by you #ThrillerAwards

25.

~Op bovenstaande foto is Jonas te zien❤️~

'Waarom mag ik het niet weten?' Vraag ik koppig door. 'Het zijn jouw zaken niet Bossie!' Snauwt hij. 'Doe eens rustig, je flipt helemaal!' Reageer ik terug. 'Rustig doen? Rustig doen?! Hoe denk je dat dat mogelijk is als er een meisje op onverklaarbare wijze dood werd teruggevonden!' Schreeuwt hij overstuur. 'Wacht... Er is een meisje dood teruggevonden? Op onverklaarbare wijze? Hoe is zoiets kunnen gebeuren?' Vraag ik niet-begrijpend. 'Onverklaarbare wijze... We weten dus niet hoe zoiets is kunnen gebeuren!' Sist hij. 'Hebben jullie haar vermoord?' Vraagt Daphne stil. 'Nee! Zonder reden mag zoiets niet gedaan worden!' Ik slik en word er even stil van. Samir zet zich recht. 'Ik was van plan om met Pieter te gaan praten, hij weet wel raad maar... Zou hij het doorvertellen aan de leider? Kan ik hem wel vertrouwen?' Jonas haalt zijn schouders op en wrijft vermoeid door zijn slaap. 'Ik weet het niet, Samir... Maar ik wil je nu vriendelijk vragen om samen met Daphne deze kamer te verlaten, ik wil even rust.' Samir knikt. 'Kom Daphne, we gaan slapen.' Daphne omhelst me. 'Slaapwel Evelien, tot morgen.' Zegt ze nog en gaat dan met Samir mee.

Wanneer ze weg zijn volg ik Jonas' bewegingen nauwkeurig. Hij stapt naar de koelkast toe en neemt er een flesje frisdrank uit. Hij draait het dopje ervan af en drinkt het dan op. 'Ik... Ik voel me niet-' '-Bossie, ik weet dat je je niet goed voelt maar we deden alles wat we konden, volgens Pieter zal alles wel goed komen zolang je de pillen neemt.' Zucht hij. 'Ik wou zeggen dat ik me niet meer veilig voelde...' Zeg ik stil. 'Hoe bedoel je?' Vraagt hij en draait het flesje weer dicht. 'Nadat ik hoorde dat dat meisje dood werd teruggevonden ben ik bang geworden...' Geef ik toe. 'Dat begrijp ik maar je hoeft je geen zorgen te maken, er zal jou niets overkomen.' Sust hij en gaat weer tegenover me op het bed zitten met zijn benen gekruist over elkaar. 'Hoe weet ik dat zeker? Ik durf te wedden dat als ik je nu zou slaan, je me gewoon... Je me gewoon zou...' Hij fronst zijn wenkbrauwen. 'Je zou wat?' Ik kan het niet laten en sla hem. Meteen grijpt hij mijn polsen vast en knijpt erin. 'Je zou me pijn doen...' Zeg ik. Hij laat me los. 'Jonas, ik weet heus wel dat elk klein foutje dat ik maak me fataal kan worden, dus daarover hoef je niet te liegen. Maar geef toe: Julie zijn toch echt onbegrijpelijke wezens?!' Hij kijkt me niet-begrijpend aan. 'Jullie willen een meisje met veel pit om haar vervolgens te laten gehoorzamen door haar te martelen en te slaan! Wil je nu een koppige of een gehoorzame?!' Hij begint te lachen. 'Jammer genoeg koos ik voor een koppige.' Ik hou mijn hand dicht tegen zijn wang aan. 'Pas maar op jij! Of ik sla je nogmaals!' Hij begint te lachen en duwt me zodat ik ga liggen. Hij gaat op me liggen en kijkt in mijn ogen. 'Wie zijn hier de vreemde wezens... Jij bent hier steeds degene die per se met haar vriendinnen naar het toilet moet!' Ik grijns. 'Tja, jij wou per se een meisje hebben!' Hij zucht. 'Jammer dat er geen handleiding bij zat.' Ik moet weer lachen en leg onbewust mijn hand op zijn wang.

'Je vind me leuk, hé?' Vraagt hij grijnzend. Meteen haal ik mijn hand van zijn wang. 'Nee, ik haat je!' Lach ik, nu pas merk ik dat ik die zin niet meer serieus kan uitspreken. Hij glimlacht en kust me. Ik sluit mijn ogen.

Wéér gaat de deur open. 'Zeg! Is het hier opendeurdag ofwat?!' Roept Jonas en stoot zich van me af. Luca komt lachend binnen. 'Goedenavond Jonas...' Jonas rolt met zijn ogen en springt uit bed. 'Wat wil je?' Gromt hij. 'Ik neem aan dat je het nieuws al gehoord hebt... Van het meisje uit kamer 207?' Vraagt Luca. 'Ja, Samir heeft het me verteld.' Antwoordt Jonas. 'Erg hé? Ze was nog zo jong en zou nog een heel leven kunnen leiden...' Zegt Luca en doet alsof hij echt medelijden heeft. 'Saskia Tiemmens was haar naam...' Gaat hij nép snikkend verder. 'Kende je haar?' Vraagt Jonas. 'Ja... Jij niet dan? Maar als je haar niet kende... Waarom doe je dan zoiets?' Jonas fronst zijn wenkbrauwen. 'Wat heb ik dan gedaan?' Luca grijnst gemeen. 'Een moord plegen zonder te weten wié je vermoord, dan moet je wel... Mentaal gestoord zijn, toch?' Jonas schrikt en ik ook. 'Ik heb niemand vermoord en al zeker dat meisje niet!' Bijt hij snel. 'Dat klopt... Maar dat hoeven de andere toch niet te weten?' Lacht Luca. 'Hoe bedoel je?' Luca gaat naast me op het bed zitten. 'Ik zal open kaart met je spelen Jocke... Ik heb dat meisje vermoord. Maar ik kan er voor zorgen dat iedereen zal denken dat jij dat was, zodat je vader je zal straffen en één van zijn straffen zal sowieso zijn: Geen contact meer met Evelien en dan is dat zielige meisje van mij!' Ik spring recht. 'Dat durf je niet!' Snauw ik. 'Toch wel... Maar uiteraard vind ik het voor jullie niet eerlijk dus geef ik jullie twee opties: oftewel geef je Evelien aan mij en is ze van mij voor enkele weken... Of... Je doet het niet en dan zal ik je verraden aan je vader en zal Bossie voor altijd voor me zijn!' Ik grijp me onbewust vast aan de arm van Jonas. 'Aan jou de keuze...' Grijnst Luca naar Jonas. 'Je blijft van haar af! What the hell bezielt jou gast?! Wat ben je met haar van plan?!' Luca wrijft in zijn handen. 'Iets wat ik al heel lang wil doen...'

Heeeee mensen! Spannend? Stemmen en reageren motiveren mij om verder te schrijven! Alvast bedankt!💖